Η γυναίκα που γκρεμίζει το μύθο του Μουρίνιο

Πείτε το κάρμα, πείτε το βουντού, γεγονός είναι πάντως ότι η ανεξήγητη, αδιάπτωτη φετινή κακοδαιμονία της Τσέλσι, η οποία μόνο με όρους θείας δίκης ή μεταφυσικής μπορεί να ερμηνευθεί, ξεκίνησε στις 8 Αυγούστου, μέσα από μια από τις συνήθεις δημόσιες εκρήξεις του Ζοζέ Μουρίνιο στο Στάνφορντ Μπριτζ.

Βρισκόμαστε στο τρίτο λεπτό των καθυστερήσεων του εντός έδρας 2-2 με τη Σουάνσι, όταν ο Αζάρ πέφτει χτυπημένος και η Εύα Καρνέιρο, γιατρός της ομάδας από το 2009 με ζηλευτές επιδόσεις στην αξιόμαχη κατάσταση των παικτών, σπεύδει μαζί με τον φυσιοθεραπευτή στο χορτάρι για να κουράρει τον βέλγο διεθνή. Οργίλος, ο Μουρίνιο χειρονομεί εναντίον τους στο πλάι της γραμμής. Ως προπονητής ικανός να μετέλθει οποιασδήποτε μεθόδου προκειμένου να φύγει από το γήπεδο νικητής, ο «special one» είναι πρόθυμος να ρισκάρει την υγεία του πολυτιμότερου ποδοσφαιριστή του, αρκεί να μη τον στερηθεί.

Στη συνέχεια, υποβιβάζει την Καρνέιρο απαγορεύοντας τη συμμετοχή της στις προπονήσεις, την παρουσία της στον πάγκο και στα ξενοδοχεία της Τσέλσι, ενώ εάν ισχύουν οι δημοσιογραφικές αποκαλύψεις της «Daily Mail», δίχως να διστάσει προηγουμένως να την αποκαλέσει «filho da puta» – το πορτογαλικό αντίστοιχο του «son of a bitch» απευθυνόμενο σε γυναίκα.

Κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί τις συνέπειες του επεισοδίου. H Tσέλσι εξακολουθεί να βρίσκεται σε μπλεξίματα με την αγγλική ποδοσφαιρική ομοσπονδία, ο καβγάς συντηρείται σε Μέσα και σόσιαλ μίντια, μα προπάντων, η περσινή πρωταθλήτρια και θεωρητικό φαβορί της τρέχουσας σεζόν δεν παύει να κατρακυλά.

Έπειτα μάλιστα από την πολλοστή φετινή ταπεινωτική ήττα της κατόχου του τίτλου (1-3 από τη Σαουθάμπτον) δεν έχουν άδικο όσοι διεκτραγωδούν τη μιζέρια της ομάδας στα ποδοσφαιρικά φόρουμ: «Έχει τσεκάρει κανείς την υγεία των πρώην εραστών της Καρνέιρο;»

Τη στιγμή που γράφεται το κείμενο, με μόλις οκτώ βαθμούς σε ισάριθμους αγώνες, η ομάδα του Μουρίνιο βρίσκεται σε απόσταση δέκα πόντων από την κορυφή και μόλις τεσσάρων από τη ζώνη του υποβιβασμού. Πρόκειται για τη χειρότερη επίδοσή της τα τελευταία 37 χρόνια. Ή για όσους προτιμούν να ρίξουν περισσότερο αλάτι στην ατίμωση, για τη δεινότερη θέση από τη σύστασή της, το 1993 – υπονοώντας ότι η Τσέλσι ήταν ένας σύλλογος αμελητέος πριν εξαγοραστεί από τον Αμπράμοβιτς.

Η πτώση των ειδώλων συγκινεί και κανείς δεν μπορεί να προσπεράσει αδιάφορα την κατακρήμνιση του «special one». Όλα έχουν τον καιρό τους. Και αν θέλετε τη γνώμη μου, δεν θα μπορούσε να συμβεί σε καταλληλότερο άνθρωπο. Από το δάχτυλο στο μάτι του αείμνηστου Τίτο Βιλανόβα, τον εσκεμμένο χαρακτηρισμό του άκακου, μειλίχιου Πελεγκρίνι ως «Πελεγκρίνο» έως το περιβόητο «specialist in failure» προς τον Αρσέν Βενγκέρ, και τα αναρίθμητα υπόλοιπα περιστατικά του πλούσιου βιογραφικού προκλήσεών του, ο εριστικότερος προβοκάτορας του σύγχρονου ποδοσφαίρου απολάμβανε την ίντριγκα μέσα από την ασφάλεια της περίβλεπτης τροπαιοθήκης και του αστείρευτου μεταγραφικού κομποδέματός του. Να που τώρα δοκιμάζει τη γεύση της αποτυχίας και φαίνεται στο πετσί του πως αδυνατεί να τη διαχειριστεί.

Ο Μουρίνιο της φετινής σεζόν είναι τσαλακωμένος, ρυτιδωμένος, ορατά καταβεβλημένος. Οι ναπολεόντιοι μονόλογοι των εφτά λεπτών στην κάμερα δεν εξευμενίζουν πια το κοινό, οι παίκτες αρνούνται να συσπειρωθούν γύρω του, ο διαρκής πλέον φόβος της ήττας τον εξωθεί σε σπασμωδικά λάθη (αντικατάσταση του αναπληρωματικού Μάτιτς σε 27 λεπτά), η προπονητική αυθεντία του αμφισβητείται καθολικά και άφθονα μίντια τον αποκαλούν «dead man walking». Δεν θα ήταν απίθανο να τον δούμε μελλοντικά σε κάποιο χαμηλότερου οικονομικού βεληνεκούς κλαμπ, εκεί δηλαδή όπου θα καλούνταν να αποδείξει την αξία του δίχως σεντούκια μετρητού.

«Βρισκόμαστε σε μια κομβική περίοδο για την ιστορία της Τσέλσι», δηλώνει επικαλούμενος το έλεος της διοίκησης και ζητώντας την πίστη του συλλόγου προς το πρόσωπό του. Ακόμη και οι πιο ένθερμοι μουρινιοφιλικοί ωστόσο δεν θα μπορούσαν να αρνηθούν ότι o μισθοφόρος «special one» δεν παίζει για την ομάδα. Ο Μουρίνιο μάχεται μονάχα για τον εαυτό του. Ώρα λοιπόν να ποτίσει το δικό του αίμα το σπαθί. Στο περιθώριο όλων αυτών, μια γοητευτική βρετανίδα γιατρός με καταγωγή από το Γιβραλτάρ χαμογελά σκωπτικά. Πρόκειται για τη σταυροφόρο με τον πληγωμένο εγωισμό, που ανέκραξε την πρώτη ιαχή του πολέμου.