Τις περισσότερες φορές η παρουσίαση ενός προγράμματος ή οι συνεντεύξεις τύπου είναι συμπαθητικές, αδιάφορες έως και πληκτικές. Η παρουσίαση του προγράμματος στη Στέγη δεν εμπίπτει σε καμία από αυτές τις κατηγορίες. Είναι από μόνη της μία εξαιρετική ―αν και λίγο μεγάλης διάρκειας― παράσταση. Τι κρύβεται πίσω από αυτό; Αν κάποιος τρέξει να πει τα χρήματα ―όχι πως δεν παίζουν ρόλο― θα διαφωνήσω. Κρύβονται οι άνθρωποι που τη διοικούν. Ξεκαρδισμένοι μου λένε «καλά είχε απίστευτη πλάκα σήμερα. Έπρεπε να μας δεις! Όλοι είχαμε φέρει ρούχα μαζί μας, δουλεύαμε και παράλληλα ντυνόμασταν. Αφού σε κάποια φάση ειπώθηκε “εμείς είμαστε της νύφης ή του γαμπρού;”».
Πάνω στην Κεντρική Σκηνή ξύλινα κουτιά μεταφοράς με ενδείξεις fragile, Onassis Cultural Centre, premium goods, Stegi, κούκλες βιτρίνας, άχυρα συσκευασίας, vintage έπιπλα. Από πίσω ένα βίντεο μάς αποκαλύπτει τη διαδικασία δημιουργίας μιας φωτογράφισης ―πάνω σ’ αυτό το σκηνικό― για το εξώφυλλο του πρώτου περιοδικού που δημιούργησε η Στέγη με αφορμή τη σεζόν 15-16. Είναι η φωτογραφία που βλέπετε κι εσείς να συνοδεύει το κείμενο.
Όσοι δουλεύουμε ή δουλέψαμε στα περιοδικά, τα εξώφυλλα του «Vanity Fair» με συγκεντρωμένους τους σταρ του Χόλιγουντ προκαλούσαν έκρηξη σιελόρροιας από τη ζήλια. Τώρα ένα τέτοιο εξώφυλλο μιλάει ελληνικά. Πρωταγωνιστούν οι Έλληνες δημιουργοί. «Τhe Greeks», όπως λέγονται όταν κινούνται εκτός συνόρων. Οι περισσότεροι από αυτούς ήταν εκεί ανάμεσά μας. Αυτό το εξώφυλλο, αυτό το περιοδικό, αυτό το πρόγραμμα, αυτοί οι άνθρωποι είναι που καταργούν τα σύνορα ― γιατί κατά τ’ άλλα καλώς ή κακώς υπάρχουν.
Θα ξεκινήσω λίγο ανάποδα. Το φετινό πρόγραμμα είναι ελάχιστα πιο «μικρό» σε σχέση με άλλες χρονιές. Η Στέγη είναι παιδί του Ιδρύματος Ωνάση. Και φέτος το Ίδρυμα είναι ο μεγάλος χορηγός του Εθνικού Θεάτρου, υποστηρίζει μία από τις μεγαλύτερες εκθέσεις του Μουσείου Μπενάκη, μουσικά σύνολα, παραστάσεις ελληνικών τραγωδιών στο εξωτερικό κ.ά. Η λέξη πατρονάρισμα ακούγεται τουλάχιστον αστεία. Εδώ μιλάμε για πολιτιστική πολιτική, για ουσιαστική παρέμβαση.
Μεταξύ μας λέμε πως μπαίνοντας σήμερα στη Στέγη είναι σαν να μπαίνουμε σ’ ένα παράλληλο σύμπαν. Αυτό έχει να κάνει με την εικόνα, και όχι με την ουσία. Γιατί υπάρχει άποψη και θέση. Αν δεν υπήρχε η Στέγη τα οράματα θα έμεναν απλώς οράματα για τους πιο ενδιαφέροντες δημιουργούς. Η Στέγη τους προσφέρει στέγη απαιτώντας από αυτούς το καλύτερο.
Ο Χρήστος Καρράς (Γενικός Διευθυντής/Καλλιτεχνικός Διευθυντής Μουσικής), η Αφροδίτη Παναγιωτάκου (Αναπληρώτρια Γενική Διευθύντρια/Διευθύντρια Επικοινωνίας & Marketing) και η Κάτια Αρφαρά (Καλλιτεχνική Διευθύντρια Θεάτρου & Χορού) παρουσίασαν το πρόγραμμα. Είχε προηγηθεί η ομιλία του προέδρου του Ιδρύματος Ωνάση κ. Αντώνη Παπαδημητρίου.
Τα κιβώτια επί σκηνής έκρυβαν τις ελληνικές παραγωγές που ήδη ταξιδεύουν στο εξωτερικό, αυτές που ετοιμάζονται, διεθνείς συμπαραγωγές που αποδεικνύουν πως η Στέγη είναι ισότιμος παίκτης στη διεθνή πολιτιστική πραγματικότητα, ξένες μεγάλες παραγωγές, νέες ελληνικές, φεστιβάλ Εφηβικού Θεάτρου, Νέων Χορογράφων. Το φεστιβάλ Transitions, Fast Forward Festival, jazz. Τις δράσεις εκτός Στέγης. Ηλεκτρονική-πειραματική μουσική και απρόβλεπτες μουσικές συναντήσεις (δες «συνύπαρξη» Κωνσταντίνου Βήτα με Σωτηρία Μπέλλου και Μαρίκα Παπαγκίκα). Εικαστικά. Την επίσκεψη του Don DeLillo, αλλά και του Rainer Höss ― του εγγονού του Ρούνοτλφ Ες που σκοπός της ζωής του είναι να αντιληφθούμε πως αν ξεχάσουμε την ιστορία, το φάντασμα της ναζιστικής νοοτροπίας (και πολιτικής) καραδοκεί. (Γι’ αυτό μιλάμε για σφαιρική παρεμβατική πολιτική. H παράσταση των φοβερών Rimini Protokoll αφορά το χιτλερικό βιβλίο «Ο αγών μου».). Εκπαιδευτικά προγράμματα.
Τα 4 Ε διέπουν το φετινό πρόγραμμα της Στέγης: Έλληνες, Εξωστρέφεια, Ευρώπη, Εκπαίδευση. Ε, ναι, λοιπόν. Αυτό είναι ένα πρόγραμμα Εκρηκτικό, Ενδιαφέρον, Ευθύβολο, Εμμονικό με τη Δημιουργία.
17°
