Αρχειο

Παρίσι καλεί Αθήνα

Ελληνικές περιπέτειες κάτω από τον Πύργο του Άιφελ

Την Πέμπτη αποχαιρετήσαμε τον Μάνο που πάει Σκωτία για μεταπτυχιακό, την Παρασκευή τον Κώστα με τη Στέλλα που είναι ζευγάρι και θα φύγουν μαζί στην Κωνσταντινούπολη για δουλειά, και την Κυριακή (αποχαιρετήσαμε) εμένα. Το Σάββατο είχαμε ρεπό. Από τις μελαγχολίες. Η παρέα ξεκληρίζεται σιγά-σιγά. Οι φίλοι μου είναι μισοί στην Αθήνα και άλλοι μισοί εις τας Ευρώπας.

Έτσι κι εγώ ακολούθησα τις επιταγές της εποχής μας. Επόμενος σταθμός: Παρίσι. Η πόλη του φωτός, του έρωτα, των τεχνών αλλά και της ακρίβειας, των ανισοτήτων, του σοβινισμού και βασικά της επιβίωσης.

Πρώτη μέρα και δαγκώνω τα χείλη μου για να μην πω «με το παρδόν μανδάμ» –είναι και αυτός ο ελληνάρας που βράζει ακόμα μέσα μου–, και αρκούμαι στο «pardon, madame».

Διαπιστώνω πως ευτυχώς θυμάμαι ακόμα κάποια πράγματα από το Erasmus, που παρακολούθησα πριν κάποια χρόνια εδώ και δε χάνομαι (ακόμα τουλάχιστον) στο μετρό. Διαπιστώνω επίσης το πόσο διαφορετικά βλέπω τη ζωή σε σύγκριση με την τελευταία φορά που βρέθηκα σε αυτή την πόλη. Μεγάλωσα, σκέφτομαι, και αλλάζω θέμα γιατί δε με συμφέρει.

Πες το κούραση, πες το jet lag, την πρώτη νύχτα κοιμήθηκα κανένα 10ωρο. Ξύπνησα με φαγούρα και μπιμπίκια. Η εστία μάλλον δεν φρόντισε να απολυμάνει πριν έρθω και οι κοριοί έκαναν την εμφάνισή τους στο κατά τα άλλα βελούδινο δέρμα μου. Για το καλωσόρισμα είχαμε: αλλαγή δωματίου, απολύμανση, κρέμες, αντισταμινικά. Χμμ, τελικά μήπως ισχύει αυτός ο μύθος για τις γαλλικές κολόνιες;

Κόσμος πολύς. Στο μετρό, στους δρόμους, στην εστία. Τα βράδια μαζευόμαστε με τους γείτονες και τρώμε μαζί στην κουζίνα. Ινδοί, Ολλανδοί, Μεξικάνοι, Άραβες, Κινέζοι. Όλοι έχουν από μια ξεχωριστή ιστορία να σου πουν: για το πώς ήρθαν εδώ, για το τι ψάχνουν να βρουν, για το τι θέλουν να κάνουν στη ζωή τους.

Ο Φαμπιέν, ας πούμε, είναι Ολλανδός, έχει έρθει με υποτροφία για να κάνει το διδακτορικό του το οποίο θα διαρκέσει 3 χρόνια. Πέρα από την υποτροφία το γαλλικό κράτος, λόγω του διδακτορικού του, του κάνει κανονικό συμβόλαιο εργασίας. Σκέφτηκε, γιατί όχι; Και σωστά σκέφτηκε.

Πολλά παιδιά, νέοι, φοιτητές που φαίνονται ψαγμένοι ή επιτυχημένοι, υποτροφίες, διδακτορικά, μεταπτυχιακά, διάβασμα, τρέξιμο. Η πόλη αυτή βρίσκεται σε μια συνεχή κίνηση. Ακόμα ψάχνω αν αυτό είναι καλό ή κακό. Χαρτιά, αιτήσεις, χαμένος χρόνος. Η ακινησία της σίγουρα θα βρίσκεται στη γραφειοκρατία.

Περπάτημα, μεγάλες αποστάσεις, κούραση. Κάθισα για λίγο στην είσοδο του πανεπιστημίου για να σκεφτώ αν θέλω να φάω ή όχι. Ένας τύπος έρχεται και μου πιάνει κουβέντα. Φαίνεται κάπως ιδιόρρυθμος, μάλλον μόνος αλλά άκακος. Μου είπε ότι ήταν καθηγητής και με προσκάλεσε να φάμε.