Ένα (πενταπλό) σχόλιο για το WikiLeaks

Όπως συμβαίνει και σε πολλές άλλες περιπτώσεις, έτσι και στην περίπτωση του λεγόμενου «Cablegate» η διαδικασία ξεπερνάει την ουσία. Ποια είναι η ουσία; Το περιεχόμενο των εγγράφων που αποκάλυψε το διάσημο σάιτ. Ποια είναι η διαδικασία; Πρώτο, το πώς έγινε η υποκλοπή· δεύτερο, ο όγκος του υλικού· τρίτο, το ότι το υλικό ανέβηκε στο διαδίκτυο· και τέταρτο, η αντίδραση της αμερικάνικης κυβέρνησης.

Ως προς το περιεχόμενο -τουλάχιστον όσο πρόλαβαν και διάβασαν οι δημοσιογράφοι κι όσοι διαβάσαμε αυτά που εκείνοι γράψανε- είναι αστείο. Ούτε πολιτικά, ούτε δημοσιογραφικά παρουσιάζει το παραμικρό ενδιαφέρον. Συνήθη διπλωματικά κουτσομπολιά και εκτιμήσεις «ανώνυμων πηγών», δηλαδή του πρεσβευτή και των φίλων του. Όλο; Ο κόσμος το ξέρει ότι οι διπλωμάτες άλλα σκέφτονται κι άλλα κάνουν. Ε, οι διπλωμάτες των ΗΠΑ είχαν την ατυχία αυτές οι σκέψεις τους να βγουν παραέξω. Σιγά τ΄αυγά (θυμίζω ότι οι διαβαθμίσεις των εγγράφων σταματάνε στο «απόρρητο». Ούτε καν «άκρως απόρρητο», για να μην πάω πιο ψηλά). Είναι αστείοι όσοι βρήκαν την ευκαρία, με βάση αυτό το υλικό, να στηλιτεύσουν τον κακό αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Όλοι ανεξαιρέτως οι διπλωμάτες όλων ανεξαιρέτως των χωρών τέτοια και χειρότερα γράφουν προς το υπουργείο εξωτερικών της χώρας τους. Επαναλαμβάνω: σιγά τ΄αυγά. Αν κάτι αποδεικνύεται από το περιεχόμενο, είναι το χαμηλό επίπεδο της διπλωματίας των ΗΠΑ (ή των δημοσιογράφων που επιλέγουν τα κομμάτια από το σύνολο του υλικού).

Ως προς τη διαδικασία, το πώς έγινε η υποκλοπή έχει να κάνει, υποθέτω, με ιντερνετικό χάκινγκ. Γιατί μόνο έτσι μπορούν να υποκλαπούν έγγραφα από τόσο πολλές διαφορετικές πρεσβείες των ΗΠΑ. Αλλά ούτε η πρώτη φορά είναι που γίνεται κάτι τέτοιο, ούτε η τελευταία. Απλώς, πολλοί άνθρωποι ξέρουν αγγλικά, πολλές πρεσβείες έχουν οι ΗΠΑ, ε, έγινε το κακό.

Δεύτερο, όγκος του υλικού ακυρώνει το περιεχόμενο. Είναι απολύτως αδύνατο σε οποιονδήποτε ενδιαφερόμενο να κάτσει να διαβάσει εκατοντάδες χιλιάδες σελίδες.  Αν οι άνθρωποι του Wkikileaks είχαν χρόνο και δημοσιογραφικό μυαλό κι αν ήθελαν όντως να προκαλέσουν πονοκέφαλο στις ΗΠΑ, τότε θα είχαν κάνει μια επιλογή δημοσιογραφικά ενδιαφερουσών πληροφοριών, θα είχαν ξεχωρίσει τα επιλήψιμα σημεία και θα είχαν δώσει μόνο αυτά. Προφανώς δεν είχαν ούτε το ένα, ούτε το άλλο- άσε που τότε θα δημοσιεύονταν την εποχή του επόμενου Μουντιάλ.

Τρίτο, το ότι το υλικό ανέβηκε στο διαδίκτυο και το ότι αυτή η μορφή δημοσιοποίησης έκανε πάταγο, αποδεικνύει τη δύναμη αυτού του μέσου. Οκ, συμφωνώ ότι έτσι το θέμα έφτασε σε πολύ περισσότερο κόσμο απ΄ ό,τι αν το είχε φιλοξενήσει μια υποθετική έκδοση οποισδήποτε εφημερίδας (λέω «υποθετική», γιατί το φύλλο αυτής της δύσμοιρης εφημερίδας θα ήταν σαν ένα σπίτι).  Οκ κι εδώ, αλλά τη δύναμη του διαδικτύου την ξέραμε, δεν την επιβεβαιώνουν τα τεράστια αυτά αρχεία. Αντιθέτως, όπως είπα και πριν, ο όγκος ακυρώνει την ουσία.

Τελευταίο, μένει η αντίδραση των ΗΠΑ. ΟΚ, κανείς δε θέλει να βγάζουν τ΄ άπλυτά του στη φόρα. Αλλά αν τ΄ άπλυτα είναι για πέταμα, τι πειράζει; «Επλήγη», λέει, «το κύρος τα αμερικάνικης διπλωματίας». Σιγά τα ωά, ξαναλέω. Αν «επλήγη», «επλήγη» επειδή οι διπλωμάτες των ΗΠΑ μεταδίδουν με μυστικότητα κανονικότατες  χαζομάρες. Αλλά αντιδρώντας όπως αντέδρασαν απέναντι στον Άσαντζ, οι ΗΠΑ (και η Βρετανία και η Σουηδία που συνέπραξαν) έδειξαν έλλειψη χιούμορ κι έγιναν καταγέλαστες. Που ακούστηκε, καλοί μου άνθρωποι, η κυβέρνηση μιας δυτικής χώρας ν΄ απειλεί τη Google και τη Yahoo και να ζητάει να κατεβάσουν το Wikileaks; Που ακούστηκε βιασμός με …προφυλακτικό; Αλλά και βιαστής να είναι  ο Άσαντζ, τι σχέση έχει αυτό με τις …φοβερές του αποκαλύψεις; Κοινός νους χρειάζεται για να δει κανείς ότι  η κρατική και παρακρατική αντίδραση στις αποκαλύψεις του Wikileaks έκανε στις ΗΠΑ πολύ περισσότερο κακό από ότι το περιεχόμενο των αποκαλύψεων. Των αστείων, των  δήθεν (μέχρι τώρα τουλάχιστον) αποκαλύψεων.