Εκτονωtil

Το εκκρίνουμε γιατί δυστυχώς το χρειαζόμαστε περισσότερο απ’ την παραδοχή, πιο πολύ κι απ’ την αποδοχή. Πάνω απ’ όλα η άρνηση. Όπως ο ασθενής στην ανακοίνωση της νόσου. Άρνηση και εκτόνωση. Η πρώτη σκέψη της ημέρας σαν ξυπνήσω και η τελευταία πριν κοιμηθώ: «Δεν έχω θείο», που φώναζε επαναλαμβάνοντας και ο Βουτσάς στην αξεπέραστη παλιά ελληνική ταινία; Εκτόνωση, μήτηρ πάσης κακίας. Οι αδερφές Τατά από τα δανεικά του σήμερα. Η εκτόνωση και η αργία κι από κοντά και η αμπελοφιλοσοφία. Τώρα θα μου πεις, πού το πας το αφήγημα, ρε φίλε, πριν την κάλπη; Στην κάλπικη επανάσταση, και δεν το πάω εγώ, μόνο του πάει. Στην αλλοτινή, ηρωική και ανεδαφική συνθηματολογία και τραγουδοποιία του τύπου «όσο βαρούν τα σίδερα, βαρούν τα μαύρα ρούχα» από τύπισσες που φοράνε νύχτα παρά νύχτα τα black and white της Coco Channel με τα Μπόλιγουντ τύπου φρικοριχτάρια αναλόγως της περίστασης.

Δεν μπορώ να ακούω για καρτούτσο, λικουρίνο ανάμειχτα με ντομ περινιόν απ’ τα ίδια «άβαρα» χείλη αναλόγως με το μπρικ που σκάλωσε ανάμεσα απ’ τα δόντια που ’χουνε φάει λεύκανση κι έχουν και διαμαντάκι Simply Red. Το συγκεκριμένο είναι και φορετό δόντι για να βγαίνει όταν πάμε στην έντεχνη σκηνή να ακούσουμε μπαλαντομαντινάδες, επιμελώς ατημέλητες οι παλιοκουτσοδόντες οι new entry Bob Dylanούδες. Και δώσ’ του το φρέσκο της εκτόνωσης σουξέ. Και πώς να σταθώ εγώ στα πόδια μου; Που άλλα ακούω από το στίχο και άλλα τρανσπορτάρω; Γιατί τραγουδάει ο Μπαλάφας κι εγώ ακούω μια μπαλαφάρα όλων των κομμάτων μέσα στ’ αυτιά μου ως εξής σε ένα ατελείωτο ρεφρέν:

Να σταθώ μες στο κόμμα μου,

να ξεσκίζω τη χώρα μου,

όλοι οι άλλοι να πεθάνουνε

αρκεί να ζήσω εγώ

Τι με νοιάζ’ τι ψηφίζετε

Μόνο εμένα μην πρήζετε

Αφού θέλετε δούλεμα

Σας δουλεύω κι εγώ.

Πάνω απ’ όλα η σύνεση

Πάνω απ’ όλα η ανάπτυξη

Πάνω απ’ όλα η χώρα μας

Και πιο πάνω εγώ

Τα λεφτά μου τα έβγαλα

Τα καλά μου τα έβαλα

Για το μόνο που νοιάζομαι

Στη βουλή πώς θα μπω

Ρίξε ψήφο στο κόμμα μου

Βγάλε πρώτο το πτώμα μου

Σώσε πάλι τη βρώμα μου

Να ’μαι πάντα εδώ

Να ’σαι συ από κάτω μου

Να μου γλείφεις τον πάτο μου

Και για ό,τι κι αν έφταιξα

Να σε κατηγορώ.

Υ.Γ. Κυριακή κοντή γιορτή και πιο ψηλός ο Αλέξης, έστω και παρά φύση.