Ακόμη κι αν δεν είχαν συμβεί όσα συνέβησαν τους τελευταίους μήνες, ακόμη και αν δεν είχαν λεχθεί όσα ειπώθηκαν τα τελευταία χρόνια, θα αρκούσε η συμπόρευση του Αλέξη Τσίπρα με τον Πάνο Καμμένο για να διαπιστώσει κανείς ότι πίσω από τα λόγια και την αριστερή ηθικολογία κρύβεται μία καλοσχεδιασμένη μεθόδευση και ένας ψυχρός υπολογισμός.
Όπως αποκαλύφθηκε, ακόμη και στον πλέον εύπιστο οπαδό τους, η αντιμνημονιακή ρητορεία και ο λόγος του μίσους ήταν μια καλοσχεδιασμένη παράσταση με σκοπό την κατάκτηση και τη διανομή της εξουσίας. Όλα όσα ακούγαμε τόσα χρόνια για προδότες, γερμανοτσολιάδες και μερκελιστές δεν ήταν παρά μόνο τα λόγια του σεναρίου που με πολύ δάκρυ και οργή ερμήνευσαν οι πρωταγωνιστές.
Όσο πιο πολλοί υιοθετούν και διακινούν μια εξωπραγματική θεωρία, τόσο ευκολότερα γίνεται πιστευτή. Τσίπρας και Καμμένος λειτουργούσαν σαν ενισχυτές ο ένας του άλλου. Ο ένας άνοιγε το δρόμο και ο άλλος βάδιζε προς την εξουσία. Το συνοικέσιο ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στηρίχτηκε σε μια ανταλλαγή που είχε ξεκινήσει πριν από χρόνια. Μέρος της Αριστεράς ασπάστηκε τον εθνικισμό, που παλιότερα χρησιμοποιούσε μόνο η Δεξιά και, σε αντάλλαγμα, μέρος της Δεξιάς γοητεύτηκε από τον αντιαμερικανισμό, που έπειτα έγινε αντιδυτικισμός για να καταλήξει στον αντιγερμανισμό. Όλα τα παραπάνω ήταν εκδοχές μιας διαχρονικής αντίληψης που αναζητά πάντα κάποιους ξένους για να ρίξει την ευθύνη για ό,τι κακό συμβαίνει στην Ελλάδα. Μια αντίληψη που στα χρόνια της οικονομικής κρίσης έγινε μαζική δεισιδαιμονία.
Όταν ήρθαν στην εξουσία Τσίπρας και Καμμένος απολάμβαναν την κατάκτησή της και δεν είχαν κανένα πρόβλημα στη μοιρασιά. Παρότι τα ταμεία ήταν εντελώς άδεια ο Τσίπρας ενέκρινε την ανακατασκευή των παλιών πολεμικών αεροπλάνων κόστους 500 εκ. δολαρίων, που οι προηγούμενες κυβερνήσεις είχαν παγώσει, αλλά ο Καμμένος την προχώρησε από τις πρώτες μέρες της υπουργίας του.
Ακόμη πιο χαρακτηριστική είναι η αποδοχή από τον πρώην πρωθυπουργό της αποχής των ενόπλων δυνάμεων από την παροχή βοήθειας στους πρόσφυγες, προφανώς για να μη χαλάσει το προφίλ του πρώην υπουργού. Ο δήμαρχος της Αθήνας Γιώργος Καμίνης είχε καταγγείλει την απροθυμία να παραχωρηθούν εγκαταλελειμμένα ή υπολειτουργούντα στρατόπεδα. Η έκταση της ανοχής του Τσίπρα στον Καμμένο φάνηκε μόλις ανέλαβε η υπηρεσιακή κυβέρνηση και ο νέος υπουργός Άμυνας αμέσως προσέφερε τη βοήθεια του στρατού στη στέγαση, τη μετακίνηση και τη διατροφή των προσφύγων.
Ο συνεταιρισμός Τσίπρα-Καμμένου έκανε μεγάλη ζημιά στη χώρα, η οποία είναι αδύνατο να κρυφτεί. Το ταλέντο που είχαν στη δημαγωγία οι δυο τους δεν είχε καμιά αξία όταν βρέθηκαν απέναντι στην κρισιμότητα των καταστάσεων. Κάθε επεισόδιο της παράστασης «περήφανη διαπραγμάτευση» βύθιζε την οικονομία και εγκλώβιζε τις δύο προθιέρειες του αντιμνημονιακού τελετουργικού.
Ώσπου ήρθε η ώρα να υπογράψουν το δικό τους μνημόνιο για να βγουν από το αδιέξοδο που οι ίδιοι δημιούργησαν. Μέχρι τότε υποτίθεται ότι τους ένωνε ο αγώνας κατά του μνημονίου. Τώρα που έγιναν και οι δύο μνημονιακοί, το αντιμνημονιακό παραμύθι ξόφλησε. Θα πρέπει να βρουν κάτι άλλο να πουλήσουν.
Το νέο σενάριο είναι τώρα ότι μπορεί να τα κάναμε θάλασσα, αλλά εμείς είμαστε οι καλοί και θα πρέπει να μας εμπιστευθείτε ξανά γιατί οι άλλοι είναι κακοί και διεφθαρμένοι. Ο Καμμένος παραμένει χρήσιμος και αναλαμβάνει να εκτοξεύει αναπόδεικτες κατηγορίες, όπως έκανε με τον Χαϊκάλη τον περασμένο Δεκέμβριο, ή όπως όταν καταδικάστηκε επειδή έλεγε ότι η Ελλάδα χρεοκόπησε για να κερδοσκοπήσει ο αδελφός του Γιώργου Παπανδρέου. Τώρα το ρεπερτόριο ανανεώθηκε και εμπλουτίστηκε με καταγγελίες για μέχρι χθες συντρόφους του Αλέξη Τσίπρα.
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ περιλαμβάνει τον Καμμένο στο «νέο» κι ας ήταν για δεκαετίες βουλευτής της ΝΔ και υπουργός στην κυβέρνηση Καραμανλή που πολλαπλασίασε το έλλειμμα και σχεδόν διπλασίασε το χρέος. Για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ όταν για χάρη του πελατειακού συστήματος μεγάλωνε το χρέος ήταν πατριωτική, ενώ όταν το μείωνε, έστω με το ζόρι, ήταν προδοτική.
Τον Αλέξη Τσίπρα και τον Πάνο Καμμένο τούς ενώνει η κοινή επιδίωξη να μην τους καταλογιστεί η ευθύνη για την απάτη που οργάνωσαν την τελευταία πενταετία και για την καταστροφή που έφεραν στο επτάμηνο της διακυβέρνησής τους. Ανήκουν και οι δύο σε εκείνους που έκαναν καριέρα με την καταστροφή της χώρας. Μαζί τους ήταν ο Βαρουφάκης, η Κωνσταντοπούλου, ο Λαφαζάνης και πολλοί άλλοι. Είναι εντυπωσιακό το πόσο πολλοί είχαν μαζευτεί και κερδοσκοπούσαν πάνω στον πόνο των ανθρώπων και πόσο τους ένοιαζε και τους νοιάζει να διασωθεί ο εαυτός τους, η εξουσία και η καριέρα τους. Κι ας καταστραφούν οι δουλειές και το μέλλον εκατομμυρίων ανθρώπων.
Όπως συμβαίνει συνήθως, όταν χαλάσει η δουλειά, οι συνένοχοι ρίχνουν την ευθύνη ο ένας στον άλλον. Την ίδια στιγμή που οι δυο τους παρουσιάζονται έτοιμοι να συγκυβερνήσουν ξανά, ο Καμμένος εμφανίζεται σε τηλεοπτικό σποτ έτοιμος να μάθει στο στραπατσαρισμένο μικρό Αλέξη «να γράφει με το δεξί» και ο Τσίπρας απαντά με την έκκληση να του δώσουν οι ψηφοφόροι δύο έδρες παραπάνω για να πετύχει την αυτοδυναμία και να μην έχει ανάγκη το συνέταιρό του. Σαν να έφταιξε εκείνος για την αποτυχία.
Τσίπρας και Καμμένος από τη μια λατρεύουν την εξουσία, από την άλλη μισούν την ευθύνη που απαιτεί η άσκησή της. Θα προτιμούσαν να κατέχουν τα προνόμια και τα αξιώματα, αλλά όταν έρχονται τα κρίσιμα ζητήματα να μπορούν να επιστρέφουν στην ξεγνοιασιά και τα εύκολα λόγια της αντιπολίτευσης. Και κυρίως θα ήθελαν να συνεχίσουν να στέλνουν το λογαριασμό της αποτυχίας τους σε άλλους.
11°
