Δημήτρη καλησπέρα, πες μας για σένα πριν αρχίσουμε να μιλάμε για εκλογές.
Χαίρετε. Είμαι 25 ετών. Αποφοίτησα το 2014 από το τμήμα Πολιτικών Μηχανικών της Πολυτεχνικής Σχολής του Αριστοτελείου στη Θεσσαλονίκη, και τον ίδιο χρόνο βρέθηκα στη Λοζάνη όπου και σήμερα εργάζομαι ως ερευνητής εκπονώντας το διδακτορικό μου. Βασικά, θα σου πω όλη την ιστορία. Ήδη από το 2011 άρχισα να φεύγω από την Ελλάδα μέσω Erasmus. Βρέθηκα με υποτροφία κινητικότητας στο Παρίσι και το 2013 έφυγα για ένα τρίμηνο στην Ελβετία πάλι με υποτροφία άσκησης όπου και κατέληξα σήμερα. Αυτά τα χρήματα ήταν όλο κι όλο το budget της μετανάστευσης μου.
Άρα η ιδέα να φύγεις από την Ελλάδα υπήρχε από νωρίς και την κυνηγούσες...
Όχι, δεν έλεγα ντε και καλά «κάνε ό,τι μπορείς να φύγεις από την Ελλάδα». Πιο πολύ πίστευα ότι συμμετέχοντας στο Erasmus θα ζούσα εμπειρίες από αυτές που δε θα είχα ποτέ την ευκαιρία να ζήσω γιατί δεν υπήρχε η οικονομική δυνατότητα. Ήταν τεράστιο σχολείο και έτσι προέκυψε τελικά και η τωρινή μου απασχόληση. Σήμερα που με ρωτάς γιατί έφυγα, απαντάω πως έφυγα για να κάνω διδακτορικό. Ανέκαθεν αυτός ήταν ένας λόγος για τον οποίον Έλληνες άφηναν τη χώρα για κάποιο καιρό.
Γιατί σε βρίσκουμε υποψήφιο στις εκλογές του Σεπτέμβρη;
Όταν με ρωτάνε γιατί τώρα υποψήφιος απαντάω επειδή νομίζω πως μ’ έχει χτυπήσει η «κατάρα της γνώσης» και θα σου πω περί τίνος πρόκειται: Η κατάρα αυτή χτυπάει όσους γνωρίζουν πώς δουλεύουν τα πράγματα σε άλλες κοινωνίες ανθρώπων. Το να ξέρεις, να βλέπεις, να ζεις πώς οργανώνονται άλλοι -που θα μπορούσαν να είναι και Έλληνες αλλά δεν είναι- είναι βαρύ και ασήκωτο, είναι ακριβώς μια κατάρα. Και αυτή η κατάρα της γνώσης έχει μία βασική παρενέργεια, νομίζεις ότι η πλειοψηφία όσων ψηφίζουν τελικά ψηφίζουν λάθος…μα δε βλέπουν; Εδώ μιλάμε για τη χώρα μας ανόητοι και σε ποιόν εμπιστευόμαστε τις τύχες μας (με συμπαθητική διάθεση το ανόητοι μη παρεξηγηθώ)…
Αν ήσουν στην ελλάδα θα κατέβαινες πάλι υποψήφιος ή έχει να κάνει μόνο με αυτό που μόλις μας είπες;
Δες, νομίζω έχει να κάνει. Υπήρχε μία περίοδος τότε με το δημοψήφισμα, που ένιωσα από τον περίγυρό μου εδώ στο εξωτερικό ότι η Ελλάδα είναι μία χαμένη υπόθεση. Η ιδέα λοιπόν μιας Ελλάδας χαμένης υπόθεσης είναι η χειρότερη σκέψη που έχω κάνει. Δε θεωρώ τον εαυτό μου ανακουφισμένο που ζει στο εξωτερικό. Ίσα-ίσα το ότι το πράγμα άρχισε να παίρνει ένα δρόμο σε προσωπικό επίπεδο μου δημιουργησε μεγάλες συλλογικές ανησυχίες, είναι ένα ζήτημα ισορροπιών για μένα, έτσι ακριβώς το βλέπω. Δεν ήθελα να γυρίσω και να πω στον εαυτό μου καλά είσαι εδω που είσαι, άραξε και μη μπλέκεσαι μ’ αυτά. Διάβασα πρόσφατα για νέους Έλληνες, που έστησαν πετυχημένα startups στην Ελλάδα και που το παλεύουν με μόνο όπλο το κοφτερό τους μυαλό, και αντιμετωπίζουν άπειρα εμπόδια στη δημιουργικότητα τους. Δεν μπορώ να βλέπω εδώ το Πολυτεχνείο να φιλοξενεί μέσα στις εγκαταστάσεις του startups, συμπράττοντας στη χρηματοδότηση μαζί με ιδιώτες επενδυτές, και να ξέρω οτι την ίδια στιγμή στην Ελλάδα ο κακός μας εαυτός αποθαρρύνει πανεπιστήμια και ορεξάτους ανθρώπους από το να εκμεταλλευτούν τη δυναμική τους. Είπα λοιπόν ότι οι εκλογές είναι το κατεξοχην πεδίο για να μιλήσουμε για ιδέες και λύσεις, και αυτό θα ήθελα να κάνω. Έστω στην Πιερία που είμαι υποψήφιος, έστω διαδικτυακά από 1.600 χλμ μακριά με τον τρόπο μου, έστω και αν οι μεγάλοι παίκτες που έχουν σπουδάσει χρόνια στα κόμματα και στις εκλογικές διαδικασίες μας επιβάλλουν μία παραπλανητική ατζέντα στο τραπέζι και μία κουλτούρα και ρητορική αποκρουστικές για τους ψηφοφόρους. Στο Ποτάμι βρήκα και άλλους ανθρώπους που μοιραζόμασταν τον ίδιο τρόπο σκέψης και λέμε «δεν πάει άλλο».
Για να κατεβαίνει κάποιος υποψήφιος βουλευτής στα 25 του σημαίνει οτι βλέπει τον εαυτό του στην πολιτική κάποια στιγμή...
Κάποιος άλλος 25χρονος, που έχει χτίσει βιογραφικό «σπουδάζοντας» σε κομματικούς μηχανισμούς πιθανό να ζει με αυτή τη φιλοδοξία. Θεωρώ ότι πριν κάποιος διεκδικήσει θέση στα κοινά, πρέπει να φτάσει να κουβαλάει κάποια καλά πράγματα από τον ιδιωτικό του βίο. Είναι ευθύνη μας να σκεφτόμαστε πολιτικά, γιατί έτσι σκεφτόμαστε καλύτερα ως σύνολο. Πρέπει να σταματήσουμε να νιώθουμε πολίτες του οικοπέδου μας, του στενού μας ατομικού βίου και άντε βαριά της γειτονιάς μας. Αυτή η αίσθηση της ατομικότητας είναι μεγάλο πρόβλημα των σύγχρονων Ελλήνων, στο οποίο χρωστάμε την υποβάθμιση της ζωής μας ως σύνολο. Μόνο σκεπτόμενοι συλλογικά θα μπορέσουμε να δουλέψουμε στην κατεύθυνση της εξεύρεσης λύσεων. Σκέφτομαι συλλογικά και αυτό απαντάω σε όσους με ρωτάνε ποιά είναι η σχέση μου με την πολιτική.
Τι θέλεις να γίνει στις 21/09;
Είμαστε στην πιο κρίσιμη στιγμή. Συνηθίζω να λέω η πιο κρίσιμη στιγμή μέχρι να έρθει η επόμενη πιο κρίσιμη, αλλά θέλω να ελπίζω οτι τα αντανακλαστικά των ψηφοφόρων θα είναι τέτοια που δε θα παραδώσουν τη χώρα σε ανθρώπους που θα φέρουν την επόμενη κρίση όπως έφεραν και τις προηγούμενες. Στην Ελλάδα δε χρειαζόμαστε με τίποτα άλλο μνημόνιο με τους πιστωτές μας. Χρειαζόμαστε επειγόντως ένα μνημόνιο με τον εαυτό μας. Ας είναι αυτό το τέταρτο μνημόνιο που θα υπογραφεί όντας ταυτόχρονα το πρώτο που θα κάνει τον κόσμο να αισιοδοξεί. Αυτό θέλω να δω από μία κυβέρνηση ταγμένη στη λογική της εξεύρεσης ριζοσπαστικών λύσεων.
Να πούμε και λίγα λόγια για αυτό το ιντερνετικό, προεκλογικό κέντρο. Πώς σου ήρθε και το έστησες;
Καλά έτσι το βάφτισα συμβολικά. Πρόκειται για μία διαφορετική ιδέα που ανεβάζω κάθε βράδυ, απ΄αυτές που διαβάζονται σε 3 λεπτά και τις απαριθμώ. Στο μυαλό μου ήρθε οτι δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο από μακριά. Το προεκλογικό κέντρο έχει φθίνει σα θεσμός στην Ελλάδα, ευτυχώς. Τα φυλλάδια και οι χειραψίες δείχνουν κάποια αντοχή ακόμα. Οι πολίτες λαμβάνουν γενικά πολύ σπαμ. Νομίζω με μένα η απόσταση με τους πολίτες είναι πραγματική, είναι 1.600 χλμ. μετρημένη, οπότε προσπαθώ να τη γεφυρώσω ιντερνετικά. Έστησα αυτό το site, είναι κάτι που μένει, είναι πάντα εκεί να περιμένει και όταν ο άλλος έχει χρόνο και σε βρει μπορεί να δει τί θέλεις από τη ζωή του και να σε κρίνει με την ησυχία του. «Πάρτε το χρόνο σας» γράφω στο μπάνερ που είναι αριστερά αν μπεις και το δεις...
Να κλείσουμε την κουβέντα όπως έκλεισε το ντιμπέιτ. Τι μήνυμα στέλνεις στους ψηφοφόρους;
Χαχα, μου δίνεις 60 δεύτερα; Θα τους έλεγα γνωρίστε με μέσα από αυτά που γράφω και αν έχετε 3 λεπτά χρόνο διαβάστε επιλεκτικά το Νο 3 που είναι το αγαπημένο μου. Το ονόμασα ΣΥ.ΡΙΖ.Α.Δ, γιατί μιλάω ακριβώς για ένα Σύστημα Ριζοσπαστικής Απονομής Δικαιοσύνης. Θεωρώ τη Δικαιοσύνη το πεδίο που πρέπει να πέσει η νέα κυβέρνηση με τα μούτρα. Όλα από κει ξεκινάνε. Και μετά το Νο2 όπου περιγράφω πώς με μία ριζοσπαστική ιδέα μπορούμε να «καβατζώσουμε» τους καλούς, περιορίζοντας τη διαρροή εγκεφάλων προς το εξωτερικό και ταυτόχρονα να στελεχώσουμε το δημόσιο με ικανούς ανθρώπους χτυπώντας την κομματοκρατία. Πιστεύω πολύ σε αυτές τις δύο ιδέες.
Δημήτρη σ’ευχαριστούμε, καλή επιτυχία.
Εγώ ευχαριστώ για τη συζήτηση. Μου αρέσει να παίρνω feedback για τις σκέψεις που αραδιάζω στο dterzis.wordpress.com επομένως μη διστάσει να το κάνει όποιος θέλει κάτι να μου πει. Η αλληλεπίδραση είναι από τα καλύτερα πράγματα που μου συμβαίνουν.
10°
