Οι διακοπές των νάρκισσων

Του Μαρίνου Σακελλαρίου

Πάσχοντας από το, πολύ σπάνιο, σύνδρομο αγριοκάτσικου, έχω την εμμονή να σκαρφαλώνω βράχια και να ρίχνω βουτιές. Αν τώρα δεν υπάρχει παπαράτσος του στενού μου κύκλου για να απαθανατίσει τη στιγμή, δεν έγινε και τίποτα. Κυρίως διότι αν σου έχει πάρει κάνα τέταρτο να ανέβεις εκεί που ανεβαίνω -και στο μεταξύ να έχεις κόψει παλάμες και πατούσες και να καίγεσαι στην πυρωμένη πέτρα- δύσκολα ξαναμπαίνεις στη διαδικασία. Εγώ τουλάχιστον περνάω στον επόμενο βράχο. Τόσο τσούλος της βουτιάς, ναι.

Οι φωτογραφίες που λες. Γιατί τόσες φωτογραφίες; Ούτε για μια στιγμή δε σκέφτηκα να χαλάσω την ευτυχία -η οποία έστω ότι μετριέται σε κλίμακα στιγμών- φιλτράροντάς την μέσα από μια οθόνη. Ξέρεις, όσα megapixels και να έχεις αγοράσει με λεφτά που δεν έχεις, είναι τεχνικώς αδύνατο να αποτυπώσεις ακριβώς αυτό που βιώνεις. Την αγαπώ την τεχνολογία και νιώθω ευγνώμων που ζω σε τόσο εύκολη εποχή, κι ας είναι συγκυριακά ό,τι χειρότερο να ενσαρκωθείς τώρα στον πλανήτη, σε οποιαδήποτε μορφή. Αλλά μπάστα. Πες με περίεργο και ματαιόδοξο και «ό,τι ’ναι», πρέπει πάντα να πηγαίνω κόντρα στο ρεύμα. Αλλά ούτε χέλι είμαι ούτε σολομός. Παραμένω άνθρωπος και ήρθα εδώ για να ζήσω και όχι για να με βλέπεις να ζω.

Δεν είναι κάπως λυπηρό να ακούς από κάποιον ότι έχεις μειώσει τη ζωή σου στο στιγμιαίο καρέ που θα περάσει εν ριπή οφθαλμού από το timeline κάποιου; Αυτό είναι η ζωή σου. Η έκθεση του πού βγήκες, με ποιους, πότε, πού πήγες διακοπές. Ξανά σκρολάρει ο τύπος το timeline του και σε εξαφανίζει. Και τότε τι; Η λήθη; Δεν έζησες; Δεν ήτανε αρκετά καλό το φίλτρο; Δε σου αξίζουνε εσένα παραπάνω Likes; Όλοι στο ίδιο τυρκουάζ βουτήξαμε. Πόσοι το είδαμε και πόσοι απλώς το κοιτάξαμε;

Θυμάμαι τις κακές προφητείες από τότε που ήμουνα παιδί: η δική μας μάχη (της δικής μου γενιάς) θα είναι πνευματική. Τότε δεν καταλάβαινα. Τώρα το βιώνω. Και είναι μάλλον χαμένη μάχη. Το καταλαβαίνω επειδή επέκτεινα μία πολύ απλή σκέψη: έκανα σίγουρα καλύτερες διακοπές από σένα. Δραματικότερες, αισθησιακότερες, ηλιοβασιλεματότερες, τζιτζικότερες και ούτω καθεξής. Πήγα στον παράδεισο και γύρισα. Και δεν το έμαθε και κανείς. Το κινητό παρέμενε κλειστό μέσα σε μια βαλίτσα και, όταν λειτουργούσε, ήταν αναγκαστικό. Όσες φωτογραφίες τραβήχτηκαν, τραβήχτηκαν ως επί το πλείστον από αλλουνού το χέρι και στην τελική ευχαριστώ πολύ που θα έχω και σε ψηφιακή μορφή κάποιες αναμνήσεις.

Σίγουρα δε συνέβαινε αντακλαστικό τράβηγμα κινητού σε κάθε γωνία, σε κάθε βότσαλο, σε κάθε ηλιαχτίδα και σε κάθε παφλασμό. Μα είσαι με τα καλά σου; Τι εμμονικές συμπεριφορές είναι αυτές; Δεν τη νιώθεις τη γελοιότητα που σε διακατέχει; Βλέπεις κάτι ωραίο και η πρώτη σου αντίδραση είναι να βγάλεις κινητό; Ηρέμησε, ρε Demarchelier, που θα το παίξεις και καλλιτεχνάρας και ότι είναι μύχια ανάγκη σου να φωτογραφίσεις κιόλας. Τράβα καμιά selfie, που ξέρεις μετά από τόσες εκατοντάδες χιλιάδες πανομοιότυπες πόζες πώς να κρύψεις διπλοσάγονα και την κακιά ελιά σου, και πολύ σού είναι. Άσε τις ακτές ήσυχες και σκάσε και κολύμπα. Την είδαμε την Λευκάδα, την είδαμε την Τήνο. ΕΛΕΟΣ. Δεν έβγαλες κάτι καινούριο και κανέναν δεν αφορά η ξεφλουδισμένη πόρτα και ο σκουριασμένος μεντεσές που έβγαλες στην Κυκλάδα που πήγες, που θες και να μας το παίξεις καλλιτεχνική φύση. #instaΠΟΥΤΣΕΣ

Μάπα είναι οι φωτογραφίες σου και είναι αποτέλεσμα κοινωνικής παθογένειας και ναρκισσισμού και κρίμα που πρέπει να σου το πω και να βγω ο κακός της υπόθεσης. Ζήσ’ το λίγο, απόλαυσέ το. Και μη σκας, δεν πρόκειται να ενδιαφερθεί κανείς αν έκανες check-in, το πολύ πολύ να σε γλωσσοφάνε.

Μετά από αρκετές μέρες στο ίδιο σπίτι ή στο ίδιο νησί, τότε μπήκα στον κόπο να φωτογραφίσω και τον έρωτά μου, και την αδέσποτη γάτα, και το μαύρισμά μου, και όλα τα συμπαραμαρτούντα. Είχε χορτάσει όμως το μάτι μου. Ο δικός μου παράδεισος ήταν ερημικός. Δεν κολύμπησα στα κάτουρα και στα αντηλιακά χιλιάδων άλλων, με μόνη μου πρεμούρα πότε θα αδειάσει λίγο το πλάνο για να ανεβάσω #Εγκρεμνούς2015. Όχι. Αηδία.

Νιώθω ευτυχισμένος που δεν έκανα διακοπές πίσω από μία οθόνη και αυτό δεν είναι κάτι που μπορείς να πεις κι εσύ. Κι αν δε θλίβει εσένα, θλίβομαι εγώ για σένα. Καλό Φθινόπωρο είπα; Δεν είπα.