H Bun Hashizume ήταν 14 ετών όταν έπεσε η βόμβα στη Χιροσίμα. Το BBC την κάλεσε να αφηγηθεί εκείνη την ημέρα, στο εξαιρετικό animation που ακολουθεί. Μεταφράσαμε την συγκλονιστική αφήγηση της Bun, η οποία είναι πλέον 84 ετών και έχει τρεις γιους και τέσσερα εγγόνια.
Ίσως είναι ότι καλύτερο και πιο αντιπροσωπευτικό της ανθρώπινης κατάστασης μέσα σε αυτόν τον όλεθρο, που κυκλοφόρησε σήμερα στα ΜΜΕ. Είναι σημαντικό ότι η Bun αφηγείται ιδιαίτερα ήπια την ιστορία της και με αυτό τον τρόπο αποκαλύπτεται καλύτερα το εύρος της φρίκης που έζησε.
«Όταν ήμουν μικρή έμενα στο Σάκα, κοντά στην Χιροσίμα, με την μητέρα μου, το πατέρα μου, τους αδελφούς και τις αδελφές μου. Το σπίτι ήταν δίπλα στον ωκεανό. Μου άρεσε να βλέπω το ηλιοβασίλεμα, να μαζεύω λουλούδια και να εξερευνώ το χωριό.
Καμιά φορά ανέβαινα στην κορφή των δέντρων για να βλέπω τον ωκεανό στο ηλιοβασίλεμα. Ο καλύτερός μου φίλος, ο Χιτόσι με περίμενε κάτω από δέντρο και περνούσαμε ώρες ατελείωτες συζητώντας τα σχέδια μας για το μέλλον. Μου άρεσε πολύ και που μου έλεγε ότι όταν μεγαλώσει θα γίνει συγγραφέας, απαντούσα ότι εγώ θα γίνω ποιήτρια.
Το πρωί που έπεσε η βόμβα, ήταν σαν όλα τα άλλα πρωινά. Θυμάμαι ότι η μητέρα μου ήταν σπίτι και εγώ σηκώθηκα για να πάω στη δουλειά, στο υπουργείο Πληροφοριών που ήταν στη Χιροσίμα. Επειδή πολλοί νέοι άνδρες είχαν φύγει για να πολεμήσουν, οι υπόλοιποι άνθρωποι κάναμε όλες τις δουλειές. Και γι' αυτό εγώ έπρεπε να εγκαταλείψω το σχολείο και να δουλέψω.
Καθόμουν σε ένα παράθυρο στον τρίτο όροφο όταν είδα μια παντοδύναμη λάμψη. Νόμιζα ότι ο ήλιος πέφτει πάνω στη Γη, μπροστά στα μάτια μου. Σε κλάσματα του δευτερολέπτου είδα να γεμίζει ο ουρανός με τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Ήταν η στιγμή που η βόμβα εξερράγη.
Πρέπει να έχασα τις αισθήσεις μου, γιατί όταν ξύπνησα εν ήμουν δίπλα στο παράθυρο και κατάλαβα ότι είχα τραυματιστεί στο κεφάλι. Σηκώθηκα και προσπάθησα να βγω έξω. Μια γυναίκα με βοήθησε να περπατήσω μέχρι το νοσοκομείο. Η πόλη μας είχε καταστραφεί ολοκληρωτικά. Στη διαδρομή πρόσεξα ότι δεν υπήρχαν κτίρια, σκυλιά, πεταλούδες και ζουζούνια. Υπήρχαν μόνο άνθρωποι να περιπλανόνται καλυμμένοι με σκόνη.
Κάποια στιγμή την επόμενη μέρα ξύπνησα και μου είχε λείψει η μητέρα μου. Έτσι άρχισα να περπατάω στην πόλη και παντού έκαιγαν φωτιές. Όταν πλησίαζα σπίτι είδα τρεις ανθρώπους να με πλησιάζουν. Εσύ είσαι μου είπε ένας εξ αυτών. Ήταν η μητέρα μου, η μεγαλύτερη αδελφή μου και η θεία μου. Δυστυχώς ο αδελφός μου δεν τα είχε καταφέρει. Τραυματίστηκε βαριά και πέθανε. Όλα έμοιαζαν σαν εφιάλτης και δεν μπορούσα να καταλάβω τι έχει συμβεί.
Έφυγα από τη Χιροσίμα στα 20 μου. Για χρόνια δεν μπορούσα να μιλήσω για αυτό που συνέβη αλλά η οικογένειά μου με έπεισε να μοιραστώ την ιστορία μου. Τελικά έγινα ποιήτρια όπως έλεγα όλα αυτά τα χρόνια με τον Χιτόσι. Δεν το ονειρεύτηκα αλλά συνέβη. Λόγω της ραδιενέργειας από τη βόμβα είχε πολλά προβλήματα υγείας. Δυνατούς πονοκεφάλους και μόνιμη κούραση. Αλλά οι γιατροί στο Τόκιο με πρόσεχαν. Παντρεύτηκα και έχω τρεις γιους και τέσσερα εγγόνια. Τους μιλάω όσο πιο πολύ μπορώ.
Παρόλα αυτά δεν μισώ τους ανθρώπους που έριξαν την βόμβα. Μπορώ να πω ότι έγινα μάρτυρας πόσο υπέροχοι μπορούν να γίνουν οι άνθρωποι όταν χάνουν τα πάντα. Αλλά ποτέ δεν συγχωρήσω το γεγονός ότι άνθρωποι έριξαν ατομική βόμβα σε άλλους ανθρώπους».
12°
