«Μαργαρίτα, πρόλαβες να εξηγήσεις στην ανθρωπότητα γιατί δεν σε τρόμαζε τίποτα;»

Την Μαργαρίτα δεν την ήξερα. Δεν είχαμε πει ούτε ένα «γεια». Η Αλεξάνδρα λέει ότι μια Τσικνοπέμπτη, στο σπίτι της Αγγελικής, στην Ηλιούπολη, ήταν με την παρέα του Πολυτεχνείου και γελούσε με το οτιδήποτε. Η Τσικνοπέμπτη που περιγράφει η Αλεξάνδρα πρέπει να ανήκει στο παμπάλαιο 2006. Τότε που ήμασταν φοιτητές, μόνιμα αγαπημένοι από όλους και επίμονοι. Η Μαργαρίτα τότε πρέπει να ήταν στο δεύτερο ή το τρίτο έτος του τμήματος Βιολογίας. Εννοείται όχι με μέλλον μέσα σε γυμνάσια και λύκεια. Δεν την έπιανες. Σιγά μην έμπαινε η Μαργαρίτα στην ουρά για μια αναπλήρωση, ή σιγά μην έδινε στον βάρβαρο ΑΣΕΠ για ένα διορισμό, πρώτα στο μοναδικό γυμνάσιο της Φολέγανδρου και μετά από καμιά δεκαριά χρόνια, σε σχολείο του Μαραθώνα (μαζέψαμε τα μόρια και πλησιάσαμε την Αττική).

Καμία σχέση, λέμε. Το σχήμα της ήταν για αναρριχήσεις, πάλη με τα κύματα, σκληρούς ήλιους εκτός συνόρων, ανιδιοτελή βοήθεια, παραμονή σε σκηνές στη μέση του πουθενά, ταξίδια με ποδήλατα, τρένα, πόδια, μυαλό κ.λπ. Το 2006 με ένοιαζε τι θα γινόταν το 2007 που θα έπαιρνα το πτυχίο μου. Τα ποσοστά της χρησιμότητάς μου. Αυτά με ένοιαζαν. Αν ήμουν πιο ελεύθερη, ίσως εκείνο το βράδυ να είχα πει κάμποσες κουβέντες με την παρέα του Πολυτεχνείου, άρα και με την Μαργαρίτα, που, όπως θυμάται η διαυγής φίλη μου, φορούσε ένα κόκκινο παλτό και μια τεράστια τσάντα - ψεύτικη φράουλα. Με κοτσάνι πράσινο και μαύρες κουκίδες.

Μια από αυτές τις μέρες του Ιούλη του 2015, πολύ ξαφνικά, ενώ καθόμουν στο μπαλκόνι, ο αδερφός μου, τελείως άχρωμα και ξαφνικά, μου είπε: «Τη θυμάσαι την αδερφή της Αγγελικής από το Πολυτεχνείο; Πέθανε». Δεν θυμόμουν τίποτα. Αλλά η λέξη «αδερφή» με χαράκωσε πιο πολύ από το «πέθανε». «Πώς πέθανε; Ποιας Αγγελικής;» «Η Μαργαρίτα, η βιολόγος, 29 χρόνων».

Η Μαργαρίτα πέθανε στη Νότια Αφρική, συγκεκριμένα στη Ζάμπια, αρχές Ιούλη. Να ’μαι ακριβής: σκοτώθηκε.

«Η Δρ Μαργαρίτα Μεταλληνού, Ελληνίδα ερευνήτρια Ζωολογίας 29 ετών, βρήκε τραγικό θάνατο όταν ποδοπατήθηκε από εξαγριωμένο ελέφαντα στη διάρκεια έρευνας πεδίου στη Ζάμπια. Το περιστατικό συνέβη στις 2 Ιουλίου, όταν η άτυχη ερευνήτρια βρισκόταν στο Εθνικό Πάρκο του Καφούε με δύο συνεργάτες της από το Πανεπιστήμιο Βιλανόβα της Πενσιλβάνια».

Δεν μπορώ να το πιστέψω γιατί δεν πάει μέχρι εκεί ο νους μου. Κανέναν θάνατο νέου ανθρώπου δεν μπορώ να χωρέσω στα περιορισμένα μέτρα της λογικής μου. Πόσω μάλλον να φτιάξω και την εικόνα ενός τεράστιου ελέφαντα, να εξαγριώνεται και να ποδοπατά ένα κορίτσι 30 χρόνων.

Πόσο ψηλός είναι ένας ελέφαντας; Με πόση ταχύτητα τρέχει; Γιατί μπορεί να εξαγριωθεί; Πού είναι ακριβώς η Ζάμπια;

Η Μαργαρίτα πέθανε ακαριαία. Δεν πρόλαβε καν να εκφράσει αντανακλαστικά επιβίωσης. Ούτε –εν θερμώ– να αντιπαθήσει τογιγάντιο ελέφαντα. Το σώμα της ήρθε στην Ελλάδα για να ταφεί σε καποιο νεκροταφείο, στα νότια προάστια. Δεν το φανταζόταν, γιατί να το φανταστεί;

Tίποτα. Η ύπαρξή μας είναι από αμέτρητες, μεταξωτές κλωστές. Μία να κοπεί και γίναμε αέρας.

Μαργαρίτα, πρόλαβες να εξηγήσεις στην ανθρωπότητα γιατί δεν σε τρόμαζε τίποτα; Εμείς έχουμε μείνει στα αξιοπερίεργα των τσίρκων και τα ντοκιμαντέρ της κρατικής. Και συ εξημέρωνες αντιλόπες με κόλπα κατευθείαν από το μέλλον.

Δεν πιστεύω σε μοίρες και πεπρωμένα, παρά μόνο στον τρόπο που επιλέγει κανείς να περπατήσει πάνω στη γη.

Γαμώτο σου.

Υ.Γ.1 Εδώ, χαμός.

Υ.Γ.2 Η αληθινή ιστορία έχει όση μεταφορά και "μυθοπλασία" απαιτεί ένα μικρό διήγημα.