Τι ξεχωρίσαμε από το φετινό TEDxKalamata

Στις κρίσιμες στιγμές της χώρας, ξέρω, οποιοδήποτε άλλο νέο μοιάζει εξωπραγματικό. Το γέρικο κατεστημένο δεν εκπλήσσεται. Μπορεί να εμπνευστεί όμως και αυτό νομίζω πως πέτυχε το TEDxKalamata, που έγινε φέτος για 4η συνεχή χρονιά, με καλεσμένους 12 ομιλητές από διαφορετικές χώρες, με διαφορετικές καριέρες και ζωές, που ξεπέρασαν ο καθένας τον εαυτό του και επηρέασαν με τις απόψεις και τις δράσεις τους το δύσκαμπτο παγκόσμιο τοπίο. 12 δεκαπεντάλεπτα με θέμα το «πρώτο βήμα-firstep» πάνω στη σκηνή του Θεάτρου της Αρχαίας Μεσσήνης, μετέβαλαν το δικό μας, «συναισθηματικό τοπίο» πάμπολλες φορές. Δέος, συγκίνηση, ταύτιση, στεναχώρια, χαρά, ελπίδα και ξανά απ’ την αρχή. Τα καλύτερα στιγμιότυπα μπορούσαμε να μεταφέρουμε στους φίλους μας με ίντερνετ δύο ταχυτήτων 4G & 4G+ της Cosmote, που ήταν και φέτος χορηγός της βραδιάς, ενώ είχε αναλάβει και τη ζωντανή αναμετάδοση με ταχύτητες VDSL.

Να μην ξεχάσουμε να πούμε και εγγράφως τα συγχαρητήριά μας στους διοργανωτές, Παναγιώτη Καραμπίνη και Σπύρο Ζέρβα, που παρά τις μεγάλες δυσκολίες κατάφεραν να οργανώσουν ξανά μια μεγάλη γιορτή για όλους μας. Μέσα σ’ όλες αυτές τις πολιτικές εξελίξεις που καθήλωσαν τους Έλληνες στις τηλεοράσεις τους, το φετινό μήνυμα του TEDxKalamata, νομίζω ήταν σαφές: μη μένετε ακίνητοι. Και του χρόνου! Παρακάτω μπορείτε να πάρετε μια γεύση απ’ τις ομιλίες που ξεχώρισαν…

Η μαροκινής καταγωγής Zineb El Rhazoui, είναι δημοσιογράφος του Charlie Hebdo, ακτιβίστρια και υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Μετά την επίθεση στο περιοδικό, όπως λέει, απειλείται από τους τζιχαντιστές και δεν μπορεί να κυκλοφορήσει στους δρόμους, παρά μόνο με έναν σωματοφύλακα δίπλα της. «Στα γραφεία του Charlie Hebdo εκείνη την εποχή γίνονταν πολλά αστεία, περνάγαμε καλά αλλά ταυτόχρονα υπερασπιζόμασταν πολλά σημαντικά πράγματα. Δεν ήμουν εκεί όταν μπήκαν μέσα και εκτέλεσαν 12 συναδέλφους μου. Μετά το “τεύχος των επιζώντων”, λάβαμε απειλές από το κράτος των Ισλαμιστών, που έλεγαν ότι “από θαύμα ξεφύγατε, αλλά να ξέρετε δεν θα κλείσουμε τα μάτια μας αν δεν ξεκολλήσουμε το κεφάλι σας από το σώμα σας”. Μας απειλούν γιατί κρίνουμε τη θρησκεία. Εγώ προσωπικά σπούδασα, μιλάω αραβικά, ξέρω τι κριτικάρω. Αν το πείτε εσείς, θα σας πουν ρατσιστές. Εμείς όμως ξέρουμε για τι πράγμα μιλάμε. Η ισλαμοφοβία είναι ένα ψέμα που δημιουργήθηκε από το Ιράν για να μας κλείσει το στόμα. Το μόνο δικαίωμα που υπάρχει είναι αυτό του ελεύθερου λόγου. Πρέπει να είμαστε αφυπνισμένοι απέναντι στους φονταμενταλιστές, για να μη δηλητηριάζουν έννοιες όπως τη δημοκρατία και την ελευθερία. Ρατσισμός δεν είναι να κριτικάρεις τη θρησκεία, ρατσισμός είναι να στερείς από κάποιον το δικαίωμα του λόγου».

Zineb El Rhazoui

Ο Tim League ήταν καλός μαθητής αλλά στα κορίτσια δεν άρεσε. «Οπότε μαζευόμασταν όλα τα σπασικλάκια και βλέπαμε ταινίες. Τα πρώτα ραντεβού με την σημερινή σύζυγό μου ήταν κάπως έτσι: Σπουδάζαμε σε διαφορετικές πόλεις του κόσμου, οπότε βλέπαμε “μαζί” την ίδια ταινία και μετά σχολιάζαμε. Έτσι μια μέρα παραιτήθηκα από τη δουλειά μου στη Shell και είπα ότι θέλω να γίνω ιδιοκτήτης κινηματογράφου». Σήμερα έχει την μεγαλύτερη αλυσίδα κινηματογράφων «Alamo Drafthouse Cinema». Τι τον έκανε να παρατήσει τα πάντα; «Όταν είσαι νέος έχεις αυτήν την αλαζονεία που σου χρειάζεται για να προχωρήσεις και την ηλιθιότητα να μην βλέπεις πόσα προβλήματα υπάρχουν μπροστά σου».

Tim League

Και τώρα μια εικόνα από το μέλλον. Ο Homayoon Kazerooni, καθηγητής Ρομποτικής του Πανεπιστημίου Berkeley, δημιούργησε το Exoskeleton. Έναν μηχανισμό υποστήριξης του ανθρώπινου σώματος που σκοπεύει να μειώσει την πίεση που υφίστανται η μέση και η σπονδυλική στήλη, βελτιώνοντας σημαντικά τη ζωή ανθρώπων που κάνουν χειρονακτικές εργασίες. Ακόμη, τα «έξυπνα γόνατα» θα μπορούν να στηρίξουν πλήρως τα πόδια ενός παράλυτου ανθρώπου, γεγονός που θα τον κάνει να σταθεί όρθιος ξανά!

Homayoon Kazerooni

Λυγμούς ακούγαμε από τη διερμηνεία κατά τη διάρκεια της ομιλίας της Μαριέττας Προβοπούλου, της διευθύντριας των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στην Ελλάδα. «Απ’ όταν ήμουν μικρή σκεφτόμουν αν αυτοί που είναι υπέρβαροι τρώνε το φαί των φτωχών και πώς γίνεται να υπάρχουν κλοσάρ, όταν υπάρχει τόσος πλούτος γύρω. Ο πόνος που ένιωθα όταν έβλεπα την αδικία γύρω μου μεγάλωνε. Ήθελα να κάνω κάτι. Όταν ξεκίνησα, σκεφτόμουν τι θα σκεφτούν οι φίλοι μου κι η οικογένειά μου. Θα είναι άραγε όπως το έχω φανταστεί; Κι αν δεν μ’ αρέσει θα μπορώ να φύγω; Σήμερα σε αποστολές στο Μαλάουι, στο Αφγανιστάν, στο Πακιστάν, στο Περού και στην Αιθιοπία, έχω δει τι σημαίνει να εγκαταλείπεις το σπίτι σου. Να είσαι μητέρα και να μη μπορείς να ταΐσεις τα παιδιά σου ή να διαλέγεις σε ποιο παιδί θα δώσεις τροφή σήμερα. 61 εκατ. είναι εκτοπισμένοι αυτή τη στιγμή. Ο δεύτερος μεγαλύτερος αριθμός εκτοπισμένων μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Και αναρωτιέμαι: Οι άνθρωποι δεν βλέπουν; Ή είναι μια πραγματικότητα που τους πονάει; Αρκεί να γνωρίζουμε. Στις αποστολές μου συνάντησα υπέροχους, πανέμορφους ανθρώπους. Ανθρώπους που εκτιμούν αυτό που κάνουμε γι’ αυτούς. Γενναίους, που είναι διατεθειμένοι να κινδυνεύσουν για μας. Αυτή είναι η γνώση, ο πλούτος της ζωής. Είναι αρκετό να κοιτάξεις πρώτα μέσα σου και μετά γύρω σου».

Μαριέττα Προβοπούλου

Η Monika τραγούδαγε απ’ τα 6 ή 7, στο αυτοκίνητο, μπροστά στην κάμερα του αδελφού της. Στο βιντεάκι που μας δείχνει στο wall screen είναι μια μικρή ροκ σταρ. Παρ’ όλα αυτά εκείνη πιστεύει ότι: «Δεν έχει αλλάξει τίποτα από τότε. Τότε άκουγα συνέχεια μουσική στο σπίτι των γονιών μου. Και με ενθουσίαζε πάρα πολύ ότι αυτοί οι άνθρωποι περνούσαν τόσο καλά με έναν τόσο απλό τρόπο. Απλά με μουσική. Μεγαλώνοντας ήθελα να φτιάχνω τη μουσική που θα με κάνει να διασκεδάζω. Όταν ο δάσκαλός μου στο πιάνο μού είπε μια μέρα ότι παίζω λάθος τις νότες δεν κατάλαβα τι εννοούσε. Τι θα πει λάθος; Φτιάχνω μια διαφορετική version. Είναι μουσική, θέλω να με κάνει να περνάω καλά. Δε σε θέλω εσένα για δάσκαλο, του είπα. Είσαι μίζερος και κακομοίρης. Θέλω τη μουσική που ακούνε οι γονείς μου». Για το τέλος η Monika τραγούδησε το Over The Hill στο πιάνο. Αν γύριζες και κοιτούσες λίγο τους ανθρώπους ανάμεσα στο κοινό μόλις έσκασαν τα πρώτα κελαηδίσματα της φωνής της, οι πιο πολλοί ήταν δακρυσμένοι.

Monika

H παρουσία της Ουκρανής επικεφαλής του διεθνούς ακτιβιστικού κινήματος Femen, Inna Shevchenko είναι δυναμική. «Η δημοκρατία στην Ουκρανία έχει απαχθεί. Είδα τις φίλες μου να γίνονται ιερόδουλες για να μπορούν να πληρώνουν τις σπουδές τους, είδα τη μάνα μου και άλλες μανάδες να δουλεύουν 10 ώρες τη μέρα για να παίρνουν λιγότερα απ’ τον ελάχιστο μισθό, είδα διαφθορά. Έρχεται η στιγμή που κάποιος πρέπει να αναλάβει μια θέση που δεν είναι ούτε δημοφιλής, ούτε ανεκτή, ούτε σου παρέχει ασφάλεια. Από εκείνη τη στιγμή έγινα ακτιβίστρια. Φοράμε λουλούδια στα μαλλιά και γράφουμε πολιτικά συνθήματα στα γυμνά μας σώματα. Αυτός ήταν ο σκοπός μας. Να ρίξουμε φως σε ό,τι αγνοούνταν απ’ τον κόσμο ή έμενε κρυφό για κάποιο σκοπό. Πιστεύω ότι το να μιλήσουμε για τα προβλήματα είναι το πρώτο βήμα για να τα λύσουμε. Ο κόσμος λέει ότι ο ακτιβισμός δεν προσφέρει τίποτα, γιατί με το να διαμαρτύρεσαι δεν διορθώνεις κάτι. Άλλοι λένε ότι αυτοί που διαδηλώνουν, το κάνουν γιατί δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν στις ζωές τους. Μας απειλούν, μας έχουν απαγάγει, μας φοβίζουν ότι θα μας σκοτώσουν αν συνεχίσουμε τις διαδηλώσεις. Ο ακτιβισμός δεν είναι κάτι δημοφιλές. Μόνο αν είμαστε ενωμένοι μπορούμε να έχουμε πραγματική δύναμη. Ας σταματήσουμε να λέμε ότι φταίει η κοινωνία. Η κοινωνία είμαστε εμείς. Ας γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε να δούμε στον κόσμο».

Inna Shevchenko