Έπρεπε να φτάσω 26 για να δοκιμάσω τις διακοπές με σκηνή. Λίγο που ήθελα να νιώσω πιο κοντά στη φύση, λίγο που το μπάτζετ ήταν μειωμένο, ακολουθήσαμε την ομόφωνη πρόταση των φίλων που έλεγε οργανωμένο camping στην Ελαφόνησο για οικονομικές μεν, ποιοτικές δε, διακοπές. Λίγες μέρες μετά, βρισκόμασταν 314 χλμ. μακριά από την Αθήνα και λίγα μόλις μέτρα από έναν επίγειο παράδεισο. Θυμάμαι τα γαλαζοπράσινα νερά στο λιμανάκι της Πούντας και πόσο αστείο μού φάνηκε που το πλοίο πάρκαρε, φόρτωσε, έκανε μια στροφή και ξεφόρτωσε. Εντύπωση μου έκανε και το μικρό λιμάνι όταν φτάσαμε, με τα μπαράκια του, τις ταβέρνες με τα ολόφρεσκα ψάρια και τα παιδάκια με τους αυτοσχέδιους πάγκους που πουλούσαν χειροποίητα βραχιόλια και κολιέδες από κοχύλια.
Σε 5 λεπτά είχαμε φτάσει ήδη στο Simos camping και ξεφορτώναμε τα πράγματα. Τα παιδιά στη ρεσεψιόν μάς ξενάγησαν στο χώρο και τις εγκαταστάσεις, οι οποίες περιελάμβαναν τουαλέτες που καθαρίζονται καθημερινά και κουζίνα με υπέροχα φαγητά και τον καλύτερο μουσακά που έχω φάει τον τελευταίο καιρό. Έπειτα μας έδειξαν τη θέση που είχαμε κλείσει τηλεφωνικά και προσφέρθηκαν να μας βοηθήσουν να στήσουμε τη σκηνή. Αλλά επειδή είμαι ξεροκέφαλη επέμεινα να το κάνω μόνη μου και κάπως έτσι φάγαμε μισή ώρα άσκοπα.
Οι γείτονές μας ήταν μια παρέα αγοριών από τη Λαμία στα αριστερά, ένα ζευγάρι από την Αθήνα στα δεξιά και λίγο πιο δίπλα μια οικογένεια με δύο δίδυμα πανέμορφα κοριτσάκια από τη Σπάρτη. Μας καλωσόρισαν και με την κουβέντα έμαθα ότι κανένας τους δεν ερχόταν για πρώτη φορά. Η οικογένεια πήγαινε 6 χρόνια τώρα, πριν ακόμα αποκτήσει τα κορίτσια, τα αγόρια πέρναγαν το τρίτο τους καλοκαίρι στο νησί, ενώ το ζευγάρι γνωρίστηκε πριν τέσσερα χρόνια ακριβώς εκεί, στο Simos camping. Από τότε έρχονται κάθε χρόνο και στήνουν τη σκηνή τους στο ίδιο σημείο. Γνώριζαν όλο το προσωπικό και τους σταθερούς παραθεριστές που επιστρέφουν κάθε χρόνο και κανόνιζαν να ξεκλέβουν πάντα λίγες μέρες άδεια για να έρθουν στο κάμπινγκ. Ρώτησα αν είναι ωραία η παραλία και έβαλαν όλοι μαζί τα γέλια. «Θα δεις» μου είπε η κοπέλα με νόημα και μου εκμυστηρεύτηκε ότι το πρωί είναι η καλύτερη ώρα για να απολαύσουμε τη θάλασσα.
Βέβαια, όταν μου είπαν ότι η παραλία είναι δίπλα δεν φανταζόμουν ότι το έλεγαν κυριολεκτικά. 18 βήματα, για την ακρίβεια. Τόσα χρειάστηκα για να φτάσω από το κάμπινγκ, που είναι η μοναδική τουριστική μονάδα πάνω στην παραλία, στον παράδεισο. Ψιλή λευκή άμμος να απλώνεται δεξιά και αριστερά, για όσο πιάνει το μάτι σου, καλύπτοντας τα πάντα και σχηματίζοντας μικρούς αμμόλοφους που έκρυβαν το κάμπινγκ και τα διπλανά ξενοδοχεία δίνοντάς σου την αίσθηση πως δεν υπάρχει τίποτα άλλο εκεί. Τίποτα άλλο πέρα από την παραλία κι αυτά τα πιο κρυστάλλινα, σμαραγδένια νερά που έχω δει ποτέ μου. Αν έχεις πάει στην παραλία του Σίμου θα βρεις την περιγραφή μου φτωχή, κι αν δεν έχεις πάει θα με πεις γραφική ή υπερβολική. Όμως ισχύουν όλες οι υπερβολές που έχουν γραφτεί για αυτή την παραλία, και όχι, οι φωτογραφίες δεν είναι φωτοσοπιά. Κι εγώ που μιλάω πολύ και γκρινιάζω πιο πολύ, για πρώτη φορά, αντικρίζοντας το τοπίο, δεν βρήκα τίποτα να πω. Μόνο χαμογέλασα. Όπως θα κάνεις κι εσύ όταν πας και θα με θυμηθείς...
17°
