Όπως πολλές γυναίκες που μαγειρεύουμε όχι-και-τόσο-συγκλονιστικά-και-λίγα-λες, μερικές φορές προτιμάω το σνακ του δρόμου από το σπιτικό που έχω φτιάξει σόλο αρκούδα: όταν ιδροκοπώ μια ώρα πάνω από ένα ρημαδιασμένο κοτόπουλο, δεν έχω καμιά όρεξη να το φάω κι όλας επειδή και καλά βγήκε από το φούρνο. Ας καθόταν μέσα, το βαρέθηκα, ό,τι και να του αλλάξω είναι πάντα ένα κοτόπουλο από τα χεράκια μου, δηλαδή με όχι-καμία-σχέση γεύση που σε απογειώνει. Όταν είμαι στο σπίτι, βολεύομαι με τοστ. Όταν είμαι εκτός… μπαίνω σε όποιο σνακ μπαρ μου γυαλίσει και διαλέγω κάτι, με λογική τιμή και συμπαθητική εμφάνιση. Επειδή δοκιμάζω διαφορετικά πράγματα, η τιμή έχει σημασία: δεν θέλω να δώσω 5-10 ευ για μια παντόφλα που δεν θα φάω ούτε τη μισή, ή για κάτι τόσο συνηθισμένο που θα το έφτιαχνα μέχρι και εγώ φαντάσου, στην κουζίνα μου.
Τελευταία έχω ενθουσιαστεί με τα σνακ του «Εβερεστ»: τα παιδιά μου σφάζονται για σφολιάτα με Μερέντα (το post modern του κρουασάν με σοκολάτα, και της ευρηματικότητας μαζί…). Η χωριάτικη πολύσπορη κουρού, η πίτα με γραβιέρα Νάξου και η επίσης πίτα με κασέρι Ελασσόνας είναι σούπερ, εκτός που έχει υγιεινότατες/νοστιμότατες σαλάτες με επιλογή (δική σου!) ατελείωτων υλικών. Οι τιμές είναι πολύ λογικές. Η γραβιέρα Νάξου είναι από την ίδια την Νάξο και το Κατίκι είναι (εννοείται…) Δομοκού. Το «Έβερεστ» έχει κάνει πολλά χιλιόμετρα από την δεκαετία του ’80 και τα «τοστ ψητό ή άψητο;» - που δεν ήταν άσχημα, απλώς περιορισμένης φαντασίας…
Για να μην παρεξηγιόμαστε, όχι απλώς δεν με κερνάει ο «Εβερεστ» (γιατί άλλωστε;) στα 150 χρόνια που παίρνω τυρόπιτες, έχω τσεκάρει όπως συνήθως και κατά πόσον πληρώνεται το προσωπικό (ναι). Προσπαθώ να μην γράφω για μέρη που έχουν κόσμο απλήρωτο ή που σερβίρουν μπούρδες και τις χρεώνουν κι από πάνω. Σε μερικά μαγαζιά δεν μπορώ να ερευνήσω σωστά είτε επειδή το προσωπικό δεν μιλάει ελληνικά είτε επειδή το προσωπικό είναι εγγόνια ή γκομενάκια του μαγαζάτορα. Έχω πάρει πχ κάμποσες φορές υπέροχα πιροσκί από τις κλασσικές «Ρωσίδες» της Καλλιθέας χωρίς να καταφέρω να πιάσω κουβέντα μαζί τους (όχι επειδή είναι Ρωσίδες αλλά επειδή γίνεται σκοτωμός). Τα πιροσκί είναι εντελώς ρώσικα, περιμένεις ότι θα σου τραγουδήσουν “Ra-ra-raspoutin” αν και στην πραγματικότητα είναι μετα-επαναστατικά, λαϊκά και γεμιστά με τυρί, κιμά, λουκάνικα κλπ. Μπορείς να χορτάσεις με 1,80. Στο είδος τους, είναι κορυφαία.
Ωραίο είναι και το “Crème Chocolat” στο οποίο βρέθηκα τυχαία νομίζοντας ότι είναι ζαχαροπλαστείο – το όνομα είναι παραπλανητικό - αλλά είναι μεζεδοπωλείο το άτιμο, το λέει κι όλας άμα το προσέξεις δίπλα στο όνομά του γράφει “...snack bar”, εκτός από όμορφο έχει πολύ καλούς μεζέδες, νόστιμα πιάτα με τοπ την καπνιστή ρέγγα και την φάβα – με 15 ευρώ τρως υπέροχα ελληνικά αριστουργηματάκια. Είναι στέκι στο Κουκάκι, στο οποίο έχει τόσα πολλά στέκια που σε επόμενο τεύχος θα τα καταγράψω για την αιωνιότητα.
Στο πιο με-την-γκλίτσα-μου-βοσκάω-προβατάκια, είναι το παραδοσιακό μπριζολάδικο του «Τέλη» που σερβίρει αυτό που λέει η ταμπέλα: μπριζολάκια, με σαλάτα και πατάτες τηγανιτές. Αλλά δεν πάς για τις πατάτες ούτε για την σαλάτα ούτε καν για τις καυτερές πιπεριές – πάς για τα μπριζολάκια. Που έχουνε μείνει ίδια και απαράλλαχτα σε γεύση, όχι σεφ-ική, όχι Υψηλής Γαστριμαργίας, αλλά… ελληνική και ταβερνίστικη. Το σέρβις είναι γρήγορο (τρως και φεύγεις), ο «Τέλης» είναι φαγάδικο στην παράδοση του μαγειρείου. Με 15 ευρώ τρως τα προαναφερθέντα τραγανά μπριζολάκια.
Που είχαμε μείνει; Στο εγκαίνιο: φίλοι σχεδιαστές, στυλίστες και καλλιτέχνες σχετικοί με το ρούχο που το αγαπάνε κι όλας (το ρούχο), άνοιξαν ένα πολύ στιλάτο μαγαζί, το “Lovin’ Cloz” στην Νέα Ιωνία. Τα μπλουζάκια, πουκάμισα και φορέματα τους είναι σχεδιασμένα με γούστο, ραμμένα με προσοχή, έξυπνα και κομψά – εκτός που βγαίνουν σε λίγα κομμάτια και σε καλές τιμές. Το μαγαζί το ίδιο είναι αεράτο, με την λογική της μπουτίκ αλλά πιο φιλικό, πιο ζωντανό… όπως θα ήθελες να είναι μια μπουτίκ με ρούχα που μπορείς να τα φορέσεις, μάλιστα μπορείς μέχρι και να τα αγοράσεις.
Ε αυτά. Το καλοκαίρι καλπάζει ήδη. Ή πάει λάου-λάου να μας την βγει από αριστερά; Δεν έχω καταλάβει ακόμα. Ούτε έχω κατέβει (στη) θάλασσα, αλλά έχω καλή δικαιολογία, μόλις τελείωσα ένα βιβλίο που έγραφα καιρό τώρα. Τουλάχιστον δεν μαγείρευα, κάτι είναι κι αυτό…
7°
