Η ιδανική λύση για καλύτερη χώνεψη

Είναι βράδυ Σαββάτου γύρω στις 21.00 και με τον καλό μου φίλο Γ. αποφασίζουμε να το ρίξουμε έξω. Δηλαδή να στρογγυλοκαθίσουμε στον καναπέ, να επιδοθούμε σε binge watching και (φυσικά) να παραγγείλουμε ό,τι κολασμένη αμαρτία υπάρχει σε ακτίνα 5 χιλιομέτρων: αφράτες πίτσες, αχνιστές μακαρονάδες, κανα-δυο burger, σαλάτες (για τα μάτια του κόσμου αυτές) εννοείται και γλυκάκι (προφιτερόλ) για τον επίλογο.

Σύντομα (πριν καν τελειώσει το πρώτο επεισόδιο), έχουμε βουλιάξει μέσα στα μαξιλάρια του καναπέ χαϊδεύοντας τις κοιλιές μας και αναστενάζοντας βαθειά.  Τότε ακούω τον Γ. να ψιθυρίζει: «Έχω ανθρακούχο νερό στο ψυγείο, αλλά δεν νομίζω ότι είναι ανθρωπίνως δυνατόν να σηκωθώ». Ευτυχώς, μία ώρα πριν είχα φανεί προνοητικός προσθέτοντας στην παραγγελία και ανθρακούχο νερό. Ψαχουλεύω λίγο στις αναρίθμητες, σκορπισμένες στο πάτωμα σακούλες και βρίσκω το μπουκάλι. Αλλά όταν ο Γ. το είδε, με κοίταξε υποτιμητικά με ανασηκωμένο το αριστερό φρύδι. «Τι είναι αυτό;», ρώτησε τραβώντας λίγο παραπάνω την κατάληξη των λέξεων. «Ανθρακούχο νερό…» ψέλλισα κι εγώ μην μπορώντας να καταλάβω ποιο ακριβώς ήταν το πρόβλημά του. «Μα αυτό δεν είναι φυσικώς ανθρακούχο νερό!». Δεν καταλάβαινα τίποτα. «Ε, και τι πειράζει;», ρώτησα αθώα… και το μετάνιωσα αμέσως.

Ο Γ. αναστέναξε με απογοήτευση, έστρεψε το βλέμμα στο ταβάνι και ύστερα - προσπαθώντας να συγκρατήσει τον θυμό του- είπε: «Τόσες φορές σου έχω εξηγήσει πώς το φυσικώς ανθρακούχο νερό δεν έχει καμία απολύτως σχέση με αυτό που κρατάς στα χέρια σου! Αυτό είναι απλώς ένα σοδόνερο, πράγμα που σημαίνει ότι πρόκειται για ένα απλό νερό στο οποίο έχει γίνει βιομηχανικά η προσθήκη ανθρακικού οξέος και άρα το διοξείδιο του άνθρακα κυκλοφορεί στο εσωτερικό τους σε ελεύθερη μορφή!»

Σε αυτό το σημείο μάλλον πρέπει να εξηγήσω ότι ο Γ. είναι χημικός. Και, δυστυχώς για τους φίλους του, λατρεύει τη δουλειά του. Μπορεί να περάσει πολλά βασανιστικά λεπτά αναλύοντας τις χημικές ενώσεις σχεδόν στο καθετί (αν και η αγαπημένη του κατηγορία είναι τα συσκευασμένα τρόφιμα και ποτά). Προφανώς και δεν τον ακούω όταν αρχίζει αυτές τις περίφημες διαλέξεις του, που τελειωμό δεν έχουν. Και αυτή τη στιγμή συνεχίζει ακάθεκτος: «Στα σοδόνερα, το διοξείδιο του άνθρακα δεν είναι συνδεδεμένο με Μέταλλα, με αποτέλεσμα όταν πιεις το νερό, το διοξείδιο του άνθρακα να απελευθερωθεί βίαια και επιθετικά στο στομάχι, χωρίς να μπορεί να ταμπονάρει την οξύτητα του γαστρικού οξέος. Με ακούς;». Αυτή τη στιγμή είμαι μπουκωμένος με μια τηγανιτή πατάτα, αλλά γνέφω καταφατικά. «Ωραία, αφού με ακούς, κατάπιε, και πες μου ποιο είναι το αποτέλεσμα όλων αυτών που σου είπα. «Το αποτέλεσμα είναι ότι από εδώ και πέρα θα σου παίρνω μόνο φυσικώς ανθρακούχο νερό, το έμαθα το μάθημά μου!»

Ο Γ. αναστενάζει για μία ακόμη φορά, σηκώνεται, και ενώ κατευθύνεται στην κουζίνα λέει: «Το αποτέλεσμα είναι ότι με το σοδόνερο δεν χωνεύεις!». Επιστρέφει κρατώντας ένα κομψό μπουκάλι που έχω δει πολλές φορές στο ψυγείο του. Πάνω του γράφει AQUA Carpatica. «Αντιθέτως για μια ομαλή χώνεψη αυτό που χρειάζεσαι είναι ένα Φυσικώς Ανθρακούχο Φυσικό Μεταλλικό νερό, ακριβώς σαν αυτό εδώ, που περιέχει διττανθρακικά άλατα τα οποία εκλύουν μετά την πόση σιγά σιγά και διαδοχεικά το διοξείδιο του άνθρακα. Τα διττανθρακικά άλατα, βλέπεις, είναι βασικά σαν στοιχεία και έτσι αντισταθμίζουνε την οξύτητα του γαστρικού οξέος βοηθώντας μια πιο ομαλή και φυσική διαδικασία χώνεψης. Το κατάλαβες ή να το ξαναπώ;».

Εκείνη τη στιγμή κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά για να γλυτώσω. Αλλά λίγο αργότερα, ένα ποτήρι AQUA Carpatica ήταν αρκετό για να καταλάβω ότι ο φίλος μου είχε… δίκιο. Την επόμενη φορά που θα το παρακάνετε με το φαγητό (ή αν απλώς προτιμάτε το ανθρακούχο νερό) απλώς δοκιμάστε το. Θα χωνέψετε όχι μόνο πιο γρήγορα, αλλά και πολύ καλύτερα!