Ο Νοέμβριος είναι γνωστό πως είναι ο μήνας του Μαραθωνίου. Αυτού της Αθήνας, του αυθεντικού. Στις 11 Νοεμβρίου γράφτηκε ιστορία με περισσότερους από 55.000 δρομείς να δηλώνουν συμμετοχή, για να τρέξουν στην Αθήνα και όλοι τους ήταν νικητές, όμως κάποιες ιστορίες πάντα κλέβουν τις εντυπώσεις και μας γεμίζουν όλους με συγκίνηση. Πρωτού όμως δούμε τους μαραθωνοδρόμους της ζωής, ας δούμε μια σύντομη ιστορική αναδρομή του Μαραθωνίου.
Ο αυθεντικός μαραθώνιος, στον οποίο συμμετέχουν κάθε χρόνο με μεγάλη υπερηφάνεια χιλιάδες δρομείς απ’ όλο τον κόσμο, γίνεται προς τιμή των Ελλήνων που πριν από 2.500 χρόνια κέρδισαν τη μάχη ενάντια στους Πέρσες, κόντρα σε κάθε πρόβλεψη, λογική και προσδοκία. Οι περισσότεροι έχουν στο μυαλό τους την αγωνιώδη κούρσα του Φειδιππίδη για να μεταφέρει το μήνυμα της νίκης στην Αθήνα. Αλλά οι ήρωες ήταν πολύ περισσότεροι.
Μια αντίστοιχη διαδρομή με τον Φειδιππίδη ακολούθησαν και τα αθηναϊκά στρατεύματα -σύμφωνα με τον Ηρόδοτο-, που αμέσως μετά την πολύωρη μάχη έφυγαν πεζοί από τον Μαραθώνα, ώστε να υπερασπιστούν την πόλη τους από τις περσικές δυνάμεις που κατέφθαναν μέσω θαλάσσης από την άλλη πλευρά. Διένυσαν την απόσταση μέχρι το Φάληρο σε περίπου 7 ώρες, κουβαλώντας εξάρτυση που ζύγιζε πάνω από 30 κιλά. Η σωστή πολεμική τακτική ήταν μόνο ένα κομμάτι της επιτυχίας της μάχης του Μαραθώνα – ίσως το μεγαλύτερο μέρος να οφείλεται στην αποφασιστικότητα και το ψυχικό σθένος των πολεμιστών, που ήθελαν να σώσουν τις οικογένειές τους.
Ακόμη και σήμερα, σε κάθε μαραθώνιο παίρνουμε μαθήματα σθένους, αντοχής, θέλησης και αποφασιστικότητας.
Το 1896, τη χρονιά αναβίωσης των Ολυμπιακών Αγώνων, όλοι γνωρίζουν για τον τερματισμό του Σπύρου Λούη στον μαραθώνιο αγώνα δρόμου. Λιγότερο γνωστή, αλλά ακόμη πιο ενδιαφέρουσα είναι η ιστορία της Μελπομένης, της γυναίκας που έτρεξε τη διαδρομή σε 4,5 ώρες ξεπερνώντας πολλούς άντρες, παρότι δεν της επιτράπηκε ποτέ η επίσημη συμμετοχή στους αγώνες. Η Μελπομένη (που πολλοί πιστεύουν ότι ήταν η Σταμάτα Ρεβίθη), θεωρείται η πρώτη γυναίκα μαραθωνοδρόμος, και ήταν τόσο αποφασισμένη να τρέξει, ώστε θα το έκανε ακόμη και ξυπόλητη.
Αρκετές δεκαετίες αργότερα, το 1961, ο Αιθίοπας Αμπέμπε Μπικίλα έτρεξε στον μαραθώνιο της Αθήνας όντως χωρίς παπούτσια. Ήταν ο δεύτερος μαραθώνιος που θα έτρεχε χωρίς παπούτσια. Το είχε επιχειρήσει για πρώτη φορά το 1960, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ρώμης, όταν τα καινούρια του αθλητικά παπούτσια του προκάλεσαν φουσκάλες. Τερμάτισε πρώτος και στους δύο αγώνες, ενώ συνολικά στην καριέρα του βγήκε πρώτος στους 12 από τους 16 μαραθωνίους στους οποίους αγωνίστηκε και κατέρριψε και παγκόσμιο ρεκόρ.
Στους Ολυμπιακούς του 1984 στο Λος Άντζελες, η Gabriela Andersen-Scheiss μπήκε στο στάδιο τρεκλίζοντας, με το αριστερό χέρι της να κρέμεται στο πλευρό της και το κεφάλι της να γέρνει στη μια πλευρά. Κατά τη διάρκεια του μαραθώνιου, ο συνδυασμός ζέστης και υγρασίας της προκάλεσε ηλίαση, κάνοντας τους μύες της να παραλύουν. Της πήρε σχεδόν 6 λεπτά για να ολοκληρώσει τον τελευταίο γύρο στο στάδιο, αλλά δεν το έβαλε κάτω. Όπως δήλωσε αργότερα, ήθελε να αποδείξει ότι και οι γυναίκες είναι ικανές να αγωνιστούν στον μαραθώνιο – η συμμετοχή των γυναικών σε μαραθώνιο Ολυμπιακών Αγώνων επιτράπηκε για πρώτη φορά εκείνη τη χρονιά.
Και κάπως έτσι φτάνουμε και στον φετινό μαραθώνιο των 55.000 συμμετοχών, όπου τις καρδιές όλων κέρδισε η Μαριάννα Αυγουστάκη. Έχοντας γεννηθεί και μεγαλώσει στο Ρέθυμνο, η Μαριάννα αγαπά πολύ τη θάλασσα. Μέσα στο νερό το σώμα είναι ελεύθερο, ό,τι το βαραίνει εξαφανίζεται, οι κινήσεις γίνονται ελεύθερα, το σώμα χορεύει σαν μαριονέτα που τα νήματά της κινούν τα ρεύματα. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι για τη Μαριάννα το κολύμπι είναι απελευθέρωση - από το αναπηρικό αμαξίδιο στο οποίο βρίσκεται τα 14 χρόνια της ζωής της λόγω τετραπληγίας. Αλλά στην πραγματικότητα, το κολύμπι είναι απλά άλλος ένας τρόπος να κάνει ό,τι κάνουν και οι υπόλοιποι, να προσπαθεί να αριστεύσει και να στοχεύει ψηλότερα. Τα αδέρφια και ξαδέρφια της είναι όλοι κολυμβητές και αθλητές του πόλο στο Ρέθυμνο. Αλλά η Μαριάννα ονειρευόταν περισσότερα από το κολύμπι.
Από όταν έμαθε για τον αυθεντικό Μαραθώνιο, η Μαριάννα ονειρεύτηκε να τρέξει. Και πολύ περισσότερο – να τερματίσει. Δεν είναι η πρώτη που θα το έκανε – κάθε χρόνο, άτομα με αναπηρία δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους συμμετέχοντας ενάντια σε όλες τις δυσκολίες, με τα αμαξίδιά τους. Αλλά η συμμετοχή της απαιτούσε περισσότερες θυσίες. Λόγω των κινητικών της δυσκολιών και των επεμβάσεων στις οποίες έχει υποβληθεί, θα χρειαζόταν ένα ειδικής κατασκευής αμαξίδιο. Χάρη στις προσπάθειες της οικογένειάς της η Μαριάννα πήρε στα χέρια της το νούμερο που θα καρφίτσωνε στην μπλούζα της στις 11 Δεκεμβρίου: 5577.
Για 42 χιλιόμετρα, το αμαξίδιο της Μαριάννας προχωρούσε με τη βοήθεια των συγγενών της εναλλάξ. Στα τελευταία μέτρα, την σήκωσαν στα χέρια, για να μπορέσει περπατώντας να περάσει τη γραμμή του τερματισμού. Σε όλη τη διαδρομή εμψύχωνε τους συγγενείς της με τραγούδια και αστεία, δίνοντάς τους δύναμη. Κάποιος της έβαλε ένα κλαδί ελιάς στο αμαξίδιο κατά τη διαδρομή, σαν να είχε πάρει ήδη το βραβείο του τερματισμού.
«Αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά σε όλα αυτά που μπορώ να καταφέρω», δήλωσε σε τηλεοπτική εκπομπή αργότερα. Η Μαριάννα δεν ονειρεύεται απλά – ζει τα όνειρά της. Το χαμόγελό της στις φωτογραφίες του τερματισμού ξεπερνά κάθε περιγραφή.
20°
