Για τις μεγάλες μας γιορτές

Την τελευταία φορά που την είδα ήταν την Πρωτοχρονιά. Και της είχα υποσχεθεί ότι θα τη βλέπω κάθε βδομάδα. Εννιά χρονών εκείνη, ανιψιά μου, θα με πίστεψε. Αλλά βάλε λίγο τις πολλές ώρες δουλειάς, βάλε που μένουμε στην άλλη άκρη της πόλης, βάλε και την αναβλητικότητά μου, κι ακόμα να τη δω.

Ποτέ δεν περίμενα ότι μια διαφήμιση στην τηλεόραση θα μπορούσε να με κινητοποιήσει να κάνω κάτι. Ήταν η διαφήμιση της FIX. Πρόσωπα που είχαν καιρό να ειδωθούν, οικογένειες που έσμιγαν ξανά, όλοι μαζί σε μια γιορτή. Για φαντάσου, σκέφτηκα, να περάσουν δέκα χρόνια. Εκείνη θα είναι 19. Αν βρισκόμαστε μια στο τόσο, δεν θα είμαι τίποτα άλλο από ένας ακόμα θείος.

Της τηλεφώνησα και χάρηκε πολύ που με άκουσε. Με προσκάλεσε να πάω στο σχολείο της να τη δω στη γιορτή για την 25η Μαρτίου, θα έκανε, λέει, την Μπουμπουλίνα! Αυτό το τραγούδι της διαφήμισης, το «Σήκω να χορέψουμε» της Δήμητρας Γαλάνη και του Ευστάθιου Δράκου, μου κόλλησε στο μυαλό. Θα ήθελα όταν το Μαράκι γίνει μεγάλη κοπέλα να είμαστε στ’ αλήθεια κολλητοί. Και πότε πότε να πίνουμε παρέα και καμιά FIX. Και υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι δεν περιμένω ξανά κάποια γιορτή για να τη δω. Ότι θα είναι συνέχεια μια γιορτή.