Πάλι στην ήττα και τον πόνο, σκέφτηκαν οι παίκτες του Μίστερ πριν από το κρίσιμο παιχνίδι, και δεν είχαν άδικό. Πάλι θα έχαναν, αφού οι αντίπαλοι ήταν τρεις χιλιάδες σερί παιχνίδια αήττητοι.
Όμως ο Μίστερ χαμογελούσε και ήταν αισιόδοξος πως το παιχνίδι ήταν δικό τους. «Απο-και-κλείεται» είπε ο αρχηγός, «δεν έχουμε ομάδα, δεν έχουμε λαό, τι ήρθαμε να κάνουμε, Μίστερ, στο γήπεδο αυτό;». «Το αντίθετο», είπε ο Μίστερ, «Έχουμε ομαδάρα, γιατί θα παίξουμε συστηματάρα».
Και τους το ανέλυσε. Είχε τίτλο «Εν Ντε Τρουά, φασόλια, τύχη και κουκιά», προφανώς επηρεασμένο από έναν δικό του γαλλικό τρόπο ανάπτυξης και κυκλοφορίας της μπάλας αλλά και ενός παιχνιδιού που έπαιζε ο Μίστερ όταν ήταν μικρός. «Ο παίκτης με τη φανέλα 1, ο Εν, μαζί με τον 2, τον Ντε, θα παίρνουν βοήθεια από τον 3, τον Τρουά, και θα πετούν στο γήπεδο φασόλια και κουκιά. Οι αντίπαλοι οι μισοί θα τα πατήσουν και θα σκοντάψουν, ενώ ο τερματοφύλακάς τους, που θα κάτσει να τα φάει, θα αφήσει την εστία αφύλακτη». Αυτά είπε ο Μίστερ και το ακολούθησαν οι παίκτες, και ναι! Η τύχη άνοιξε, το ματς κερδήθηκε και σήμερα η τεχνική «Εν Ντε, Τρουά, φασόλια, τύχη και κουκιά» διδάσκεται παντού και φήμες λένε πως εξαιτίας της ο Μίστερ πέρα από το Νόμπελ ποδοσφαίρου, θα πάρει και το Νόμπελ μαγειρικής.
12°
