«Η μελέτη και υλοποίηση δημόσιων κτιρίων στην Ελλάδα είναι προβληματική. Ο τρόπος ανάθεσης αλλά και η ελλειπής ανάδειξη του αρχιτέκτονα ως του κεντρικού άξονα από την αρχή ως το τέλος της κατασκευής δημιούργησαν μία δημόσια αρχιτεκτονική που τα τελευταία χρόνια είναι χωρίς ταυτότητα.
Μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις σε αυτό το δημόσιο έργο ήταν να σπάσει και να αλλάξει αυτή η αλληλουχία ενεργειών και να αποκαταστήσει τον ρόλο του αρχιτέκτονα ως βασικού συντελεστή στη δημιουργία του νέου αυτού κτιρίου.
Μία δεύτερη πρόκληση ήταν η ανάδειξη ενός νέου τύπου κατασκευής που και αυτός έχει αρχιτεκτονικά πληγεί στη Ελλάδα, την προκατασκευή.
Η όλη κατασκευή μεταφέρθηκε από το εργοστάσιο παραγωγής της και ο συνολικός χρόνος υλοποίησης του έργου ήταν 6 μήνες. Η προκατασκευή που ήταν ορισμένη από τα προαπαιτούμενα του διαγωνισμού καθόρισε σημαντικά και τη μορφή του κτιρίου, αφού το βασικό module έπρεπε να μεταφέρεται με νταλίκα.
Η κεντρική ιδέα είναι ο παιδικός σταθμός να αναφερθεί στη κλίμακα των χρηστών του και να απαραγάγει ένα μοντέλο αστικού χωριού.
Η βασική κλίμακα είναι το αρχέτυπο σχέδιο της κατοικίας στα μάτια ενός παιδιού και η επανάληψή του όρισε τις νέες μονάδες, όπως της αίθουσας που αποτελείται από 3 module, ή τελικά και του συνόλου του παιδικού σταθμού.
Ο διαγωνισμός είχε απαραίτητα ισόγεια δομή, προκατασκευή και κάλυψη ίση με τη δόμηση. Οι περιορισμένοι κοινόχρηστοι χώροι εσωτερικά στον σταθμό ήταν απόρροια αυτών των διατάξεων.
Ο παιδικός σταθμός σχεδιάστηκε με τη λογική όλες οι αίθουσες να έχουν τρεις ελεύθερες πλευρές και συνεπώς η διάταξη γίνεται γύρω από μία κεντρική αυλή, αλλά διαμορφώνεται και με μικρότερα αίθρια που δημιουργούν εσωτερικές θεάσεις από τους κοινόχρηστους χώρους.
Υπήρξε προσπάθεια ώστε απλά υλικά και κοινοί τρόποι κατασκευής να δημιουργήσουν μία πιο ιδιαίτερη κατασκευή που θα είχε μικρό ενεργειακό αποτύπωμα. Οι εξωτερικοί τοίχοι κατασκευάστηκαν με 10 εκ. πάχος, έτσι ώστε να έχουμε παραπάνω χώρο εσωτερικά, ζητούμενο από την εξαιρετικά ασφυκτική κάλυψη. Οι εξωτερικοί τοίχοι και οι στέγες έχουν επικαλυφθεί με εξωτερική μόνωση, μία σχετικά τολμηρή ιδέα, αφού δεν έχει ξαναγίνει στην Ελλάδα. Με τον τρόπο αυτό, αλλά και την κατασκευή περγκολών από κόντρα πλακέ θαλάσσης και φυσικά με τη διάταξη των ανοιγμάτων η κατασκευή είναι βιοκλιματική δημιουργώντας συνθήκες άνεσης για τις δραστηριότητες των παιδιών.
Τέλος, η φύτευση αποτελεί βασικό στοιχείο της σύνθεσης, αφού μεγάλα πλατάνια θα σκιάζουν την εσωτερική αυλή και άλλα δέντρα θα τονίζουν τη διαφορετικότητα κάθε εποχής».
25°
