Αρχές Αυγούστου, βράδυ, μπαίνω στο παλιό μου αμάξι για να πάω από Κυψέλη Μοναστηράκι. Μένω στα επόμενα 200 μέτρα. Παίρνω οδική βοήθεια, «γεια σας, δεν ξέρω τι έγινε, ίσως να έμεινα από βενζίνη γιατί η βελόνα είναι πολύ χαμηλά». Ο άνθρωπος αποφάνθηκε ότι δεν είναι βενζίνη, ότι έχει σημαντικό πρόβλημα και να με πάει συνεργείο. Επέμενα για βενζινάδικο, πήγαμε αλλά αποδείχθηκε πως είχε δίκιο και κατέληξα συνεργείο. «Ο εγκέφαλος είναι, θα κοστίσει γύρω στα 800». Το είχα αγοράσει 750, οπότε δεν υπήρχε τέτοια περίπτωση.
Είχα 20 μέρες άδεια και τις 17 από αυτές θα τις έβγαζα στην Αθήνα. Το πρόγραμμα που είχα καταρτίσει από τον Ιούλιο κιόλας ήταν… βασιλικό: μπάνιο στη θάλασσα κάθε μέρα και το βράδυ με φίλους στο μπαλκόνι ή χαλαρή βόλτα έξω. Τώρα όμως θα έπρεπε να θυμηθώ τον εαυτό μου ως μαθητή, που έπαιρνα το λεωφορείο με την παλιοπαρέα και δεν μας ένοιαζε που κάναμε δυο ώρες να φτάσουμε στη θάλασσα και άλλες τόσες να γυρίσουμε.
Μέχρι που μου είπε ένας φίλος ότι η Amstel είχε βάλει δικά της λεωφορεία που θα πήγαιναν τον κόσμο δωρεάν στη θάλασσα κάθε μέρα για όλο τον Αύγουστο. Τον ρώτησα αν είναι σίγουρος και απάντησε με στοιχεία: «Όχι ρε, τα λένε Amstel Summer Buses και θα πηγαίνουν όλο το μήνα στο Μάτι, στον Άγιο Ανδρέα, στο Ζούμπερι και στο Σχινιά. Με αφετηρία το Πεδίον του Άρεως».
Μας δρόσισε η Amstel, όλο τον Αύγουστο πηγαίναμε σαν κύριοι για μπανάκι. Το τελευταίο το κάναμε με το τελευταίο δρομολόγιο, στις 31 Αυγούστου. Κι απ’ ό,τι μάθαμε, αυτά τα κόκκινα λεωφορεία όλο το μήνα έκαναν 620 δωρεάν διαδρομές, περίπου 20 την ημέρα, όπου επωφελήθηκαν 12.000 άνθρωποι. Δύσκολες εποχές, χρήσιμες πρωτοβουλίες.
26°
