Επιστροφή στα αμφιθέατρα: 3 φοιτήτριες εκφράζουν τις αγωνίες τους

Την 1η Οκτωβρίου επαναλειτουργούν τα πανεπιστήμια σε όλη τη χώρα με διά ζώσης εκπαίδευση και ύστερα από μια ακαδημαϊκή χρονιά καραντίνας και τηλεκπαίδευσης, οι φοιτητές/τριες επιστρέφουν στο φυσικό τους χώρο. Με αγωνίες, με άγχος, αλλά και με προσδοκίες και τη χαρά του γυρισμού. Τι περιμένουν και τι προβληματίζει τα παιδιά ενόψει της επιστροφής τους; Η ATHENS VOICE ρώτησε τρεις φοιτήτριες, οι οποίες λίγο πολύ εκφράζουν τις αγωνίες όλων των συναδέλφων τους. 

Δήμητρα Βαλλιανάτου, φοιτήτρια Αγγλικής Φιλολογίας, ΕΚΠΑ

Τέταρτο έτος σχολής και τελευταίο και είναι λες και δεν πέρασε ούτε ένας μήνας από την πρώτη μέρα που πάτησα το πόδι μου στη σχολή. Καραντίνα, διαδικτυακά μαθήματα, διαδικτυακή εξεταστική… Συνηθίσαμε να σπουδάζουμε με εντελώς διαφορετικό τρόπο, μπροστά σε μια οθόνη που δεν το λες και ό,τι καλύτερο εφόσον δεν υπήρξε στην πραγματικότητα φοιτητική ζωή. Ωστόσο, εμένα προσωπικά με βόλεψε όσον αφορά τα ωράρια καθώς εργάζομαι και λόγω δουλειάς θα πιεζόμουν πάρα πολύ και θα έμενε σχεδόν μηδαμινός χρόνος για προσωπική ζωή γιατί δεν νομίζω να αρέσει σε κανέναν, ειδικά της ηλικίας μου, η ημέρα του να απαρτίζεται από 9-3 σχολή και 5-10 δουλειά, που στην ουσία το ενδιάμεσο 3-5 είναι η μετακίνησή σου από Ζωγράφου στην εργασία σου (άμα προλάβεις κιόλας να φτάσεις στην ώρα σου). Πατ’ όλα αυτά, ανυπομονώ να αρχίσει η φετινή χρόνια γιατί είναι το τελευταίο έτος φοίτησής μου και θέλω να ζήσω και να το ευχαριστηθώ όσο είναι δυνατόν. Η διά ζώσης μάθηση δεν μοιάζει με τη διαδικτυακή προφανώς, σου προσφέρει πολλά περισσότερα, έχεις άμεση αλληλεπίδραση με τον καθηγητή και τους συμφοιτητές σου και ακόμα και το να αλλάζεις περιβάλλον και να είσαι στη σχολή σου και όχι στο γραφείο του σπιτιού σου με το laptop σου δίνει κάτι. Κάτι που με αγχώνει για τη φετινή χρόνια είναι σίγουρα το ενδεχόμενο της 4ης καραντίνας. Ή 5ης; Έχω χάσει το μέτρημα… Και αυτομάτως της διαδικτυακής πάλι εκπαίδευσης. Θα υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού μας για πολύ καιρό αυτό το άγχος νομίζω, και όπως προείπα θέλω να ζήσω τον τελευταίο χρόνο της φοίτησής μου και να τον ευχαριστηθώ στο έπακρο. Επίσης, το όλο θέμα με rapid, εμβολιασμούς κ.τ.λ. είναι πολύ αγχωτικό για τους φοιτητές θεωρώ. Εμένα προσωπικά δεν με αγγίζει, γιατί νόσησα και με όλες αυτές τις συνθήκες που επικρατούν τώρα μάλλον θεωρούμαι και τυχερή που κόλλησα τη νόσο. Όμως, αν δεν είχα νοσήσει, ή θα υποχρεωνόμουν να εμβολιαστώ για να μην πλήρωνα κάθε εβδομάδα το rapid, γιατί ουσιαστικά ένας έμμεσος εξαναγκασμός είναι ή, πολύ απλά, θα έπρεπε κάθε εβδομάδα να πληρώνω να κάνω ένα τεστ. Τέλος, ένα ακόμη προσωπικό άγχος είναι ο συνδυασμός σχολής-δουλειάς, που βέβαια είναι επιλογή μου και το έχω ξανακάνει στο πρώτο έτος και στο δεύτερο μισό της σχολής, αλλά σίγουρα έμφαση και προτεραιότητα δίνω στη σχολή μου και στις σπουδές μου.

Μαρία Βαρβάρα Καρύδη, φοιτήτρια στο ΤΕΦΑΑ Αθηνών

Καταρχάς είμαι τριτοετής πλέον φοιτήτρια στο ΤΕΦΑΑ Αθηνών, μία σχολή όπου ο πανδημικός ιός την πήγε πολύ πίσω, με αποτέλεσμα εμείς οι φοιτητές να χάσουμε πολύ σημαντικά πρακτικά (αθλήματα) και εργαστηριακά μαθήματα, τα οποία μέσω διαδικτύου ήταν αδύνατον να πραγματοποιηθούν. Ανυπομονώ λοιπόν να ξεκινήσει η νέα ακαδημαϊκή χρονιά, όχι μόνο για τα δια ζώσης μαθήματα τα οποία σαφώς και είναι καλύτερα από κοντά, πιο αποτελεσματικά, πιο κατανοητά, αλλά και για να ξαναδώ τους συμφοιτητές μου, να συναναστραφούμε πάλι στην καφετέρια της σχολής, στο αμφιθέατρο να πούμε τα νέα μας, να γελάσουμε, να λογομαχήσουμε.
Η αλήθεια είναι πως τίποτα δε με αγχώνει σχετικά με την δια ζώσης διδασκαλία στη σχολή μου, γιατί μου αρέσει πολύ να βρίσκομαι εκεί, να παρακολουθώ τα μαθήματά μου, τα αθλήματά μου, τα εργαστήριά μου. Το μόνο που με αγχώνει βασικά είναι η πιθανότητα να ξανακλείσει η σχολή μου και να μπούμε σε καραντίνα.

Δέσποινα Παπαχρήστου, φοιτήτρια Μάρκετινγκ και Επικοινωνίας Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών

Η φετινή χρονιά μπορώ να πω ότι μου δημιουργεί ανάμεικτα συναισθήματα. Όντας φοιτήτρια που μπαίνει τρίτο έτος έχω ζήσει τη σχολή μου και τους ανθρώπους της περισσότερο μέσω μιας οθόνης παρά με φυσική παρουσία. Προσωπικά πιστεύω ότι η τηλεκπαίδευση με τη διά ζώσης εκπαίδευση δεν συγκρίνεται. Σίγουρα μέσω τηλεκπαίδευσης ευνοήθηκε η πλειονότητα με την εξοικονόμηση χρόνου. Το συναίσθημα όμως του να βλέπεις την ομάδα συμφοιτητών σου και να «εργάζεσαι» στο κατάλληλο περιβάλλον με τις κατάλληλες συνθήκες αποτελεί χαρά και ανακούφιση. Και ας μας πιέζει ο χρόνος και οι γρήγοροι ρυθμοί ζωής. Μέσα στον ενθουσιασμό όμως κρύβεται και μία δόση άγχους. Στην προκειμένη περίπτωση με αγχώνουν οι ραγδαίες αλλαγές λόγω του γνωστού σε όλους COVID-19, αλλά κυρίως αυτή η διχόνοια που έχει προκληθεί λόγω διαφορετικών απόψεων στο θέμα του εμβολιασμού αλλά και γενικότερα. Παρότι αποτελεί ένα θέμα που μας ταλαιπωρεί σχεδόν μία διετία τώρα, μπορώ να πω ότι δεν έχω καταφέρει να εντάξω ολοκληρωτικά τις αλλαγές στην καθημερινότητά μου. Το μόνο σίγουρο είναι ότι εγώ και χιλιάδες ακόμη παιδιά αναμένουν να ανοίξουν οι σχολές τους, να γυρίσουν στα φοιτητικά τους σπίτια και να νιώσουμε και πάλι φοιτητές. l