Τελικά είναι η Αθήνα μια βρώμικη πόλη ή εμείς παραγίναμε γκρινιάρηδες; Λάμπουν, όντως, όλες οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες εκτός από τη δική μας; Και τι είναι αυτό που μας χαλάει τελικά; Βλέπουμε ακόμη σκουπίδια στους δρόμους ή μήπως εγκαταλειμμένα, κλειστά μαγαζιά που επιμένουν να μας θυμίζουν ότι τα τελευταία χρόνια περνάμε δύσκολα κι αυτό «βγαίνει και προς τα έξω;»
Κάναμε μια βόλτα, επιχειρώντας να διαβάσουμε λίγο πιο προσεκτικά τα σημάδια της πολύπαθης Αθήνας. Είδαμε κτήρια αρχοντικά, ζηλέψαμε αυτούς που κάποτε έμεναν μέσα κι αναρωτηθήκαμε πόσοι λόγοι μπορεί σήμερα να τα κρατούν σφραγισμένα. Ή ακόμη χειρότερα, ποιος τελικά επιτρέπει την – υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες – κατάληψή τους από ομάδες που σίγουρα δεν διαθέτουν τους τίτλους ιδιοκτησίας τους. Ακούσαμε τους υπεύθυνους του δήμου Αθηναίων, να εξηγούν – μάλλον για πολλοστή φορά – πως αν η αστυνομία και το αρμόδιο υπουργείο δεν κάνει τη δουλειά του, μάταια περιμένουμε η παραβατικότητα στην πόλη να εξαφανιστεί με τρόπο μαγικό.
Είδαμε τη Σταδίου, αλλά όχι την παλιά της εμπορική αίγλη. Προσπαθήσαμε να θυμηθούμε ποια εμπορικά καταστήματα έσφυζαν από πελατεία κάποτε και τώρα φιλοξενούν μόνο ξεχασμένα διαφημιστικά αυτοκόλλητα στις βιτρίνες τους. Κατεβήκαμε την Ερμού και σταθήκαμε λίγο στις νέες αφίξεις που δειλά αλλά σταθερά κάνουν την εμφάνισή τους στον δρόμο που δεν θα χάσει ποτέ τον τίτλο του «πιο εμπορικού» δρόμου της πόλης.
Νιώσαμε τη ζωντάνια στο «ιστορικό» Εμπορικό Τρίγωνο της Αθήνας που όσα χρόνια κι αν περάσουν θα συνεχίζει να μας συνδέει νοσταλγικά αλλά και διαχρονικά με παλαιότερες δεκαετίες, τότε που ήταν το μοναδικό “mall” της πόλης. Ρωτήσαμε και μάθαμε τι είναι αυτά τα πολύχρωμα ταμπελάκια στους δρόμους που φιλοδοξούν να μας συνετίσουν να μην ανεβάζουμε το αυτοκίνητό μας στα πεζοδρόμια. Είναι μόνο ο πρόδρομος μιας νέας προσπάθειας του δήμου Αθηναίων να μετατρέψει το Εμπορικό Τρίγωνο σε μια περιοχή πρότυπο, μια περιοχή όπου ο σεβασμός στους κανόνες, στους πεζούς, σε εμάς δηλαδή, θα ξαναγίνει ο κανόνας κι όχι η εξαίρεση. Τώρα, γιατί χρειάζεται κάποιος να μας θυμίζει ότι τα πεζοδρόμια είναι για τους πεζούς, είναι μάλλον απορίας άξιο, αφού ο πιο έξυπνος λαός του κόσμου λογικά δε θα χρειαζόταν βοήθεια για να το καταλάβει… Ανηφορίζοντας, όμως, την Χαριλάου Τρικούπη, περπατώντας αναγκαστικά σχεδόν πάνω στον δρόμο, συνειδητοποιήσαμε ότι έχουμε ακόμη δουλίτσα να κάνουμε ως «υπεύθυνοι πολίτες», καθώς η επανάσταση του αυτονόητου δεν έχει ακόμη ξεκινήσει.
Κι εκεί που αναρωτιόμασταν, ποιος τελικά κάνει τι σε τούτη την πόλη, το μάτι μας στάθηκε σ’ ένα απορριμματοφόρο λίγο διαφορετικό, που φώναζε «καινουργίλα» καθώς έστριβε προς την Ναυαρίνου. Χρώματα κι ανθρωπάκια, πολυκατοικίες και σπιτάκια, μια ζωγραφιά που δεν θύμιζε διεκπεραιωτική σφραγίδα έγραφε «Φροντίζουμε για μια Αθήνα καθαρή». Κοιτώντας γύρω εντοπίσαμε και κάδους ασορτί! Βρε λες;
Η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που πρόσεξα κάτι καινούργιο να μου τραβά την προσοχή στον δρόμο. Αμέσως έσπευσα να ψάξω τα σκουπίδια γύρω από τον κάδο, σαν να ήθελα να με καθησυχάσω, ότι δεν άλλαξαν πια και τόσα ξαφνικά. Δεν τα είδα όμως. Ούτε παρακάτω. Αντιθέτως, άρχισα να παρατηρώ και μπλε κάδους που έμοιαζαν καινούργιοι. Και κάτι μεταλλικούς καθώς προχωρούσα ψηλότερα.
Ήταν όντως έτσι. Η Αθήνα, λέει, απέκτησε καινούργια απορριμματοφόρα, περισσότερα από 40. Και καινούργιους κάδους, πάνω από 4.500! Στην ερώτησή μου, «και γιατί, ρε παιδιά, έπρεπε να κάνουμε μαύρα μάτια για να τα δούμε τόσα χρόνια;» το γνωστό τέρας της γραφειοκρατίας ξεπήδησε πάλι να μου λύσει την απορία. Είπα να γκρινιάξω, αλλά το ξανασκέφτηκα. Τι έχει, τελικά, περισσότερη σημασία; Το γιατί δεν είχαμε μια καθαρότερη πόλη νωρίτερα ή ότι, επιτέλους, η Αθήνα φαίνεται να (ξανα)καθαρίζει;
Θα πιστέψω, έτσι για την αλλαγή, το σύνθημα με το οποίο ο δήμος Αθηναίων μας καλεί να γίνουμε κοινωνοί της νέας του προσπάθειας. «Φτιάχνουμε μια Αθήνα καθαρή» λέει η νέα καμπάνια ευαισθητοποίησης και ενημέρωσης των πολιτών για την καθαριότητα στην πόλη, όπως αποτυπώνεται στην πλατφόρμα http://athinakathari.cityofathens.gr. Είναι μια προσπάθεια που υποστηρίζεται από δωρεά του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, το οποίο, άλλωστε ενισχύει συνολικά τον δήμο Αθηναίων στην υλοποίηση παρεμβάσεων στην πόλη, και όχι μόνο στον τομέα της καθαριότητας.
Φτιάχνουμε, λοιπόν, όλοι μαζί, μια Αθήνα Καθαρή, κι εμείς κι αυτοί κι όσοι, τελοσπάντων, νοιώθουμε ότι αυτή η πόλη μας αφορά.
Θα θυμηθώ, την επόμενη φορά που θα κατεβάσω τα σκουπίδια μου να είναι βράδυ, γιατί τα δρομολόγια αποκομιδής γίνονται κυρίως νύχτα, προκειμένου να αποσυμφορηθεί η κίνηση στους δρόμους τις πρωινές ώρες. Θα θυμηθώ ότι η σακούλα σκουπιδιών είναι «για δέσιμο» εκτός αν καταφέρω, επιτέλους, να ξεκινήσω ανακύκλωση, οπότε τη σακούλα στον μπλε κάδο θα την αφήσω ανοιχτή. Θα πάρω τηλέφωνο το 1595 όταν δεήσω να ξεφορτωθώ το παλιό μου πλυντήριο, για να δώσω ραντεβού με τον δήμο Αθηναίων που θα έρθει να το μαζέψει, αντί να το αφήσω να «κάνει πεζοδρόμιο».
9°
