«Η Τσούνγκα έχει ένα μπαρ σε μία εξαθλιωμένη παραγκούπολη του Περού, όπου συχνάζουν λούμπεν στοιχεία με ύποπτο μπαγκράουντ. Επιβιώνει ανάμεσά τους ανέραστη και μοναχική, στεγνή σαν την έρημο που περιβάλλει το μαγαζί της. Κι όμως, η σκληρή αυτή γυναίκα δίνει μαθήματα αλτρουισμού. Τα χρήματα που μαζεύει με τόσο κόπο τα δίνει σε ένα νεαρό κορίτσι σώζοντάς το από την πορνεία, χωρίς να αποκομίζει η ίδια κανένα προσωπικό όφελος, ρισκάροντας ακόμα και την ίδια της τη ζωή. Όταν παίζω την Τσούνγκα, το μυαλό μου γεμίζει από τις εικόνες του γκέτο του αθηναϊκού κέντρου. Με τα κορίτσια που ζουν στην άγρια πλευρά της πόλης, μέσα στη βία, τα ναρκωτικά, την εγκληματικότητα, και θυμώνω! Θυμώνω κάθε μέρα και πιο πολύ ζώντας σε μία πόλη που γίνεται όλο και πιο δύσβατη, όλο και πιο απειλητική. Και βιώνω την πράξη της Τσούνγκα σαν μια πράξη αντίστασης, λυτρωτική μέσα στην ευγένεια και τον ουμανισμό της, μοναδική απάντηση στην ασχήμια όπου μας βυθίζουν».
Νένα Μεντή«Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου», Βασιλάκου
«Δεν ξέρω πόσο κοντά είναι ο ρόλος στην Παπαγιαννοπούλου, γιατί δεν προσπάθησα να τη μιμηθώ. Θα ήταν τρομερά δύσκολο, επικίνδυνο και ανέφικτο, γιατί ήταν ένας πολύ σχιζοειδής και αντιφατικός άνθρωπος. Αυτό που έκανα και που για μένα ήταν πολύ σημαντικό είναι ότι έραψα πάνω στη Νένα κομμάτια της ζωής και του χαρακτήρα της. Νιώθω ότι με σφραγίζει αυτός ο ρόλος, γιατί έβγαλα υλικό που μάζευα πολλά χρόνια στο θέατρο, αλλά κυρίως από τη ζωή μου».
Πέμη Ζούνη«Αιώνες μακριά από την Αλάσκα», Κάππα
«“Η ιστορία μιας ήσυχης, νυχτερινής γυναίκας πίσω απ’ τα τραγούδια, δίπλα στους έρωτες, βαθιά στην καρδιά της...”. Έτσι περιγράφει το έργο ο συγγραφέας. Η Βιολέτα, που αυτοσαρκάζεται, κλαίει, τραγουδάει, ξορκίζει τους έρωτες, εθελοτυφλεί ενίοτε, αλλά τελικά ησυχάζει μόνο με την αλήθεια. Όταν έρχεσαι σε μετωπική σύγκρουση με τη γραφή του Άκη Δήμου ξέρεις ότι πρέπει να είσαι γενναίος. Οτιδήποτε λιγότερο από το “ολόκληρο” είναι προσβολή. Η πινακοθήκη του είναι γεμάτη από τρυφερά, τσαλακωμένα πλάσματα που δεν καταδέχονται το μελό, αλλά κρατούν με πείσμα σαν τελευταίο οχυρό το χιούμορ τους. Η ψυχική διαδρομή πρέπει να ξετυλίγεται με όλες τις νευρικές απολήξεις εκτεθειμένες. Χωρίς τσιγκουνιές. Η ανατομία της απουσίας και της (ανύπαρκτης) επικοινωνίας. Η ιδιαιτερότητα ενός μονολόγου; Απαιτεί άνθρωπο-ορχήστρα. Ένα δύσκολο στοίχημα τεχνικής».
«Η Λίντια είναι μία γυναίκα στην ωριμότητα της ζωής της, ένα πλάσμα με πολύ θετική αύρα, με μία λοξή ματιά στη ζωή! Βλέπει τα θετικά στοιχεία και πιάνεται από την ομορφιά της κάθε στιγμής. Από ένα ηλιοβασίλεμα, ένα τραγούδι, ένα λουλούδι. Η Λίντια βρίσκει το κουράγιο να προχωρά και να ονειρεύεται, παρά το ότι έχει υποστεί την απώλεια του πιο αγαπημένου της προσώπου, που είναι ο γιος της. Βλέπει τα πάντα με μία παιδική αθωότητα, που πολλές φορές θυμίζει την ηρωίδα του Φελίνι από το “La strada”. Θεωρώ πολύ σημαντικό το ότι ονειρεύεται. Μία γυναίκα, ξέρετε, στην ωριμότητά της είναι πολύ δύσκολο να ονειρεύεται…»
Κατερίνα Διδασκάλου«Ο εραστής της Λαίδη Τσάτερλι», Ορφέας
«Όταν ο Χάρης Βορκάς μού έδωσε τη διασκευή από το μυθιστόρημα του DH Lawrence, η πρώτη φράση της Κωνστάνς Τσάτερλι που με εντυπωσίασε ήταν: “Σήμερα που όλα πουλιούνται και αγοράζονται θα ήθελα πολύ να δώσω κάτι. Δεν μ’ αφήνουν, όμως, κάποιοι σαν κι εσένα. Δεν έχετε ούτε σταγόνα συμπάθειας και κατανόησης. Στερείτε από τους συνανθρώπους τη ζωή που δικαιούνται. Την ανθρωπιά τους. Πουλάτε στο λαό τον τόπο τους με τεράστια κέρδη. Και φυσικά, δεν σας ενδιαφέρει και πολύ για τους φτωχούς”. Αυτή τη φράση τη λέει στον άντρα της. Δεν εναντιώνεται απλά απέναντί του, αλλά στην ίδια της την τάξη».
«Φέτος άλλαξε η διανομή και υποδύομαι τη Μερτέιγ. Το σημαντικό σε αυτό το ρόλο είναι ότι έχει γραφτεί από έναν άντρα, τον Λακλό, το 1780. Είναι μία γυναίκα που δεν δέχεται ότι οι άντρες είναι το ισχυρό φύλο, ότι είναι πιο έξυπνοι, πιο δυνατοί. Το στοιχείο που εντόπισα εγώ και προσπαθώ να αναδείξω είναι ο φοβερός φεμινισμός που τη διέπει. Έχει ουσιαστικές απόψεις για τη ζωή και μάχεται. Το σκοτεινό της κομμάτι είναι ότι έχοντας φτάσει σε ένα τέλμα, στη μάχη της να επιβιώσει, καταστρέφει τις ζωές των ηρώων γύρω της οδηγώντας τους ακόμα και στο θάνατο. Νομίζω ότι η γοητεία του έργου είναι ότι αυτός ο χαρακτήρας τελικά καταφέρνει να ασκήσει μία ακαταμάχητη γοητεία στο θεατή».
Μίνα Χειμώνα«Μήδεια», Altera Pars
«Η Μήδεια του Ανούιγ είναι βασισμένη στο μύθο της Μήδειας, αλλά γράφτηκε το 1946. Η Μήδεια είναι μία σύγχρονη γυναίκα που διεκδικεί το απόλυτο στη ζωή και τον έρωτα. Φτάνει στα άκρα καταστρέφοντας τα πάντα γύρω της, ακόμα και τον ίδιο της τον εαυτό. Μέσα της, όμως, είναι ένα αθώο κορίτσι. Η ίδια λέει ότι είναι μία μικρή Μήδεια που τρυπώνει στα βάθη του άλλου και κανείς δεν μπορεί να την καταλάβει. Αρνείται να γεράσει, να συμβιβαστεί, να ενταχθεί στον κόσμο των ενηλίκων. Παράλληλα, όμως, είναι ένα απόλυτα συνειδητοποιημένο άτομο, το οποίο γνωρίζει ότι καταστρέφοντας γύρω της τα πάντα καταστρέφει την ίδια της τη ζωή και την αθωότητα που κρύβει μέσα της».
Μίρκα Παπακωνσταντίνου«Σουίτα στο Πλάζα», Αθηνά
«Έχω τρεις ρόλους μέσα στο έργο και αυτό είναι το ενδιαφέρον για μένα. Ο ένας είναι μιας παντρεμένης που προσπαθεί με τον άντρα της –ο οποίος την εγκαταλείπει για μία ψηλή, αιθέρια ύπαρξη (την Τζίνα Αλοιμόνου, μα δεν καταλαβαίνω γιατί με αφήνει για αυτήν!)– να επαναφέρουν τη σπίθα στη σχέση τους. Η δεύτερη γυναίκα είναι παντρεμένη με τρία παιδιά, που ξαναβλέποντας μία παλιά αγάπη της –πλέον διάσημος δημοσιογράφος– το μόνο που την ενδιαφέρει να μάθει είναι πώς είναι οι διάσημοι από κοντά και η τρίτη μαζί με τον άντρα της (εργολάβος κηδειών) προσπαθεί να χειριστεί την κόρη της που λίγα λεπτά πριν παντρευτεί έχει μετανιώσει. Πάντα ο Σάιμον έχει μια δόση μοναξιάς και μια άνω τελείας στις σχέσεις. Το δράμα και η κωμωδία, άλλωστε, είναι το ίδιο νόμισμα. Εξαρτάται από το σε ποια πλευρά θα πέσει».
Τατιάνα Λύγαρη«Το κολιέ της Ελένης», Το τρένο στο Ρουφ
«Μόλις γυρίσαμε από τη Βυρηττό, όπου ζήσαμε μία συγκλονιστική εμπειρία. Η “Ελένη” παρουσιάστηκε στον ίδιο τόπο όπου γράφτηκε και στο λαό στον οποίο απευθύνεται. Για μένα η Ελένη είμαι εγώ. Η κάθε γυναίκα από μία δυτική χώρα. Αυτή η τρελή αναζήτηση ενός ασήμαντου υλικά αντικειμένου, ενός πλαστικού κολιέ, είναι για την Ελένη μία διαδρομή γνώσης και συνειδητοποίησης. Μέσα από αυτή την αναζήτηση ανοίγουν τα μάτια της, το βλέμμα της δυναμώνει. Είναι ένα μάθημα ζωής που ακόμα και σε μένα λειτούργησε αποκαλυπτικά. Με γέμισε αισιοδοξία και χαρά για τη ζωή. Έμαθα να λέω πολύ πιο συχνά και βαθιά ευχαριστώ γι’ αυτό που έχω, γι’ αυτό που είμαι».
Ελένη Κοκκίδου«Η γυναίκα της Πάτρας», Βασιλάκου
«Η Πανωραία είναι ένας άνθρωπος που έζησε μια ζωή πολύ κοντά στην αρχαία ελληνική τραγωδία, μία συνταρακτική και συμπυκνωμένη ζωή. Πίσω από κάθε της λέξη υπάρχουν χρόνια βιωμάτων. Κι οι λέξεις είναι πολύ μικρές για να εμπεριέχουν την πραγματική ζωή, για την οποία μιλούν. Αυτό είναι μια καταπληκτική εμπειρία για μένα και με πήγε στις πηγές της δικής μου ζωής. Με αφορμή αυτό ζω μια πολύ δυνατή, γεμάτη κραδασμούς σχέση, με τους ανθρώπους που βλέπουν την παράσταση. Δημιουργείται ανάμεσα μας μία “φιλία”, μία ψυχική επικοινωνία επί της ουσίας».
Το έργο της Μαρίας Ζαβάκου για τον ψηφιακό εκφοβισμό και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η νέα γενιά ανεβαίνει στη σκηνή σε σκηνοθεσία Γιολάντας Μαρκοπούλου
12°
