Βλέπω το “Girls” της Lena Dunham από μια ξεκάθαρη μαζοχιστική παράκρουση, δεν εξηγείται αλλιώς το πως από τη μια δεν χάνω επεισόδιο και πως αμέσως μετά θέλω να στείλω γράμμα στο HBO, στον πρόεδρο Ομπάμα, στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, όπου τέλος πάντων μπορεί να φτάσει η φωνή μου και να εισακουστεί! Πάνω κάτω η επιστολή διαμαρτυρίας μου, αφού σύρει ό,τι σύρει σε αυτήν τη σπάταλη καλωδιακή τηλεμελέτη άσκοπης χιπστερικής συμπεριφοράς, θα τελειώνει έτσι:
«...Και πείτε μου στην τελική, είναι δυνατόν το “Newsroom” να μην πάρει συνέχεια και να επενδύετε σε τούτην την εγωπαθή, νάρκισσο κίσσα; Είναι δυνατόν το Μπρούκλιν της καρδιάς μας να κατοικείται πλέον από τέτοια ξενέρωτα, ψευτοκουλτουριάρικα και κακοντυμένα πλάσματα, που το μόνο που τα νοιάζει είναι να περιφέρουν το σαρκίο τους κομπορρημονώντας για το τίποτα που τους συμβαίνει, αλλά τόσο υποκριτικά το ενδύουν με την -και καλά- υπαρξιακή κρίση, μάστιγα της γενιάς των 20something; Τουλάχιστον η τριαντακάτι Κάρι Μπράντσο έβγαζε και μερικά εύστοχα συμπεράσματα περί της Νέας Υόρκης και του πώς η πόλη, οι φίλοι και ο έρωτας αποτελούν το βασικό συστατικό της ευτυχίας, αλλιώτικα κοντεύεις να χαθείς και να δυστυχήσεις καταμεσής της αστικής φαντασμαγορίας. Γιατί “Sex and the City” προσπάθησε να γράψει και να παίξει αυτή η πονήρω Lena. Και να το πασπαλίσει με ολίγη από “Reality Bites”, ξέρεις, ατέλειωτα μελαγχολικές ενδοσκοπήσεις σε καναπέδες ανάμεσα σε ήρωες που αρνούνται την πρόσκρουση με την ενηλικίωση - μα δεν το βλέπετε, κύριοι υπεύθυνοι; Και αυτή η διεστραμμένη κακόμουση διασκευή στο “What I Am” της Eddie Brickel, που έβαλε τη φίλη της τη Μάρνι να τραγουδά, έτσι θα περάσει, στο ντούκου; Που πήρε έναν ύμνο φιλοσοφικό, μια ωδή στη Νέα Αστική Βοημία, όπως ονειρεύεται και διαβιώνει στις μητροπόλεις, και τον μεταμόρφωσε σε χαζοanthem γκλιν γκλον; Και άκου εκεί συγγραφέας, αχ, πόσο βέβηλα η Ντάναμ παλεύει να κοπιάρει εκείνη την εξαίσια Υορκεζίνα, για την Τάμα Γιάνοβιτς μιλάω και το βιβλίο της “Οι σκλάβοι της Νέας Υόρκης”, αλευροπιπερώνοντάς το και με το “Φώτα ολόφωτα, πόλη μεγάλη” του Τζέι ΜακΙνέρνι, σας το ξαναλέω: α, την πονήρω Λένα!».
Εντάξει, σούπα πήγε να φτιάξει με το “Girls”, συνταγολογώντας από εδώ και από εκεί. Αλλά το έπιασα το κουνελάκι, που, οκ, ξύλο δε θα το φάει, έστω και με αυτά τα δήθεν, παρέα κάνουμε όλον τον χειμώνα! Είπαμε: τη βλέπω από μια μαζοχιστική παράκρουση, αλλά το γράμμα στους whom it may concern δεν θα μου το γλιτώσει.
