Ο χιουμορίστας Ντοκ

Πολιτική, μπάλα και ροκ εν ρολ. Ο γελοιογράφος Ντοκ έχει χιούμορ-βιτριόλι και στα σκίτσα του θα δεις την Ελλάδα όλη. Ζει στην Άρτα και αυτά είναι όσα μας είπε για τον περιπετειώδη κόσμο της γελοιογραφίας.

«Ζωγράφιζα από μικρός, μου έφερναν οι γονείς μου μπλοκ και σκίτσαρα μανιωδώς. Τετράδια, βιβλία, θρανία, δεν είχε γλιτώσει τίποτα - τη μέρα που τελειώσαμε το λύκειο, σκίτσαρα όλους τους καθηγητές της δέσμης μου. Μόλις τελείωσα με τον στρατό, είπα να το ρίξω στο αθλητικό και το πολιτικό σκίτσο και έφτιαξα ένα blog. Με πήραν τηλέφωνο από τον “Δικέφαλο”, ένα εφημεριδάκι της ΑΕΚ, και, χωρίς να το κυνηγήσω, άρχισα να δημοσιεύω μία φορά την εβδομάδα. Μετά έκλεισε ο “Δικέφαλος” και δημοσίευσα κάποια σκίτσα στην “Ώρα για Σπορ”, μέχρι που άνοιξε το αθλητικό portal balleto.gr, με το οποίο συνεργάζομαι μέχρι σήμερα σε καθημερινή βάση.

 

»Είμαι “αυτοδίδακτος”, αλλά έχω περάσει ατέλειωτες ώρες διαβάζοντας και μελετώντας tutorials. Σε σχολή δεν έχω πάει, δεν έχω κάτσει με κάποιο δάσκαλο να μου εξηγήσει κάποια πράγματα.

 

»Είχα κάνει tour στην Αθήνα σχεδόν σε όλα τα εκδοτικά συγκροτήματα. Κάποιοι ήταν ευγενικοί, κάποιοι με έδιωχναν αμέσως. Με έχουν πετάξει έξω από εφημερίδα, περίμενα πότε σχολάν οι σεκιουριτάδες και μπήκα μέσα μόνος μου. Είναι πλέον φρούριο οι εφημερίδες, πρέπει να έχεις κάποιον γνωστό για να μπεις μέσα.

 

»Γελοιογραφία είναι σάτιρα και επικοινωνία. Τι άλλο; Για μένα, είναι μια διέξοδος. Κάθεσαι κι ακούς όλα τα τρελά κάθε μέρα που γίνονται γύρω σου και δεν ξέρεις πώς να ξεσπάσεις. Πώς να βγάλεις τον θυμό σου, να πεις “ρε παιδιά, είστε τρελοί, αυτά τα πράγματα δεν είναι νορμάλ”.

 

»Την επικαιρότητα θα την παρακολουθούσα ασχέτως αν σκίτσαρα ή όχι. Κάποιοι αρθρογράφοι είναι έμπνευση. Αν ένα άρθρο είναι καλό, σου δημιουργεί εικόνες στο μυαλό. Ειδικά αν αναλύει κάποια τρέλα που συμβαίνει. Μετά εσύ την τρέλα τη σκηνοθετείς στο μυαλό σου και έρχεται η ώρα που πρέπει να την κάνεις πραγματικότητα. Δουλεύω τόσο στο χαρτί όσο και ψηφιακά. Όταν όμως σκιτσάρεις για κάποιο μέσο, το ψηφιακό σου λύνει τα χέρια, αφού μειώνεις τον χρόνο σχεδόν στο μισό. Συνήθως σκιτσάρω ακούγοντας μουσική, κυρίως ροκ και μέταλ, παρέα με μια κούπα καφέ.

 

»Για τους περισσότερους οπαδούς, αυτή είναι η γλώσσα. Ήμουν γηπεδόβιος και ακολουθούσα την ΑΕΚ παντού. Ο λόγος των οπαδών είναι ακραίος. Σε εφημερίδες μεγάλης κυκλοφορίας ίσως τέτοια σκίτσα να μην έπαιζαν, να προτιμούσαν να είναι πιο επιεικείς με κάποιους παράγοντες. Αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα: οι πρόεδροι των ομάδων είναι οι πρώτοι χούλιγκαν, αυτοί βαράν το τύμπανο, όλη η συμπεριφορά του χούλιγκαν ξεκινά από αυτούς. Μπορεί να μην είναι χούλιγκαν με ρόπαλα, αλλά είναι με τον ύπουλο τρόπο. Αυτά που θα πουν, πώς θα καθοδηγήσουν κάποιο κόσμο, πώς θα περάσουν τις ιδέες τους, πώς θα δημιουργήσουν κλίμα εκρηκτικό. Επίσης χούλιγκαν είναι και οι πολιτικοί. Μπορεί να μιλούν με όμορφα λόγια, αλλά δημιουργούν έχθρα.

 

»Βάζω κάποια όρια στον εαυτό μου αλλά σε πολύ συγκεκριμένα θέματα. Δεν θα σατίριζα έναν ανάπηρο για την αναπηρία του. Δεν θα έκανα ένα σκίτσο για τον Σόιμπλε με κάποιον να του λέει “σήκω πάνω, ρε”, υπάρχουν τόσα πολλά να σατιρίσεις, ειδικά για τον Σόιμπλε, εκτός της αναπηρίας του. Είμαι τυχερός γιατί εκεί που δουλεύω έχω μια σχετική ελευθερία. Στα μεγάλα μέσα, βέβαια, είναι αλλιώς τα πράγματα, πέφτουν μηνύσεις και πρόστιμα. Ίσως αν δούλευα σε κάποιο μεγάλο μέσο, να έκανα κι εγώ κάποιες υποχωρήσεις, αλλά θα ήταν πολύ μικρές. Έχω δεχτεί ενοχλήσεις από κάποιους οπαδούς, αλλά, εντάξει, το τσουλάω.

 

»Τρελαίνομαι για τη σχολή του περιοδικού “Mad”. Από τον Τσακ Ντέιβις, παλαιότερα, μέχρι τον Τομ Ρίτσμοντ, σήμερα, που είναι απίστευτος, όχι απλώς καλός. Αυτή είναι η μεγαλύτερη επιρροή μου. Από Έλληνες μου αρέσει ο Βαγγέλης Παυλίδης και το οξύ χιούμορ, σχεδόν βιτριολικό, του Στάθη.

 

»Από το σκίτσο βγάζω τον μισό μου μήνα. Δουλεύω εποχιακά σε γραφείο διακίνησης συσκευαστηρίου πορτοκαλιών. Αν είχα κάποια πρόταση που να με ενδιαφέρει, θα πήγαινα οπουδήποτε.

 

»Το σκίτσο πρέπει να θίγει, δεν είναι χαβαλές. Μπορείς να επηρεάσεις κόσμο. Είναι σαν να συζητάς με κάποιον και να του λες την άποψή σου. Η εγωπάθεια των πολιτικών, που, για κάποιους, σε φτάνει στο σημείο να πεις “πρέπει να τον κλείσουν μέσα αυτόν”, είναι κάτι που οφείλει ένας σκιτσογράφος να το εκφράσει. Είναι μεγάλη έμπνευση η εποχή αυτή, αν θέλεις να σατιρίσεις. Κάθε μέρα θα γίνει και μια παρασανταλιά, όπως λέμε στην Άρτα. Μια ασχήμια.

 

»Θα ήθελα να κάνω το εξώφυλλο του “Powerslave” των Iron Maiden, το “Ηλεκτρικό πρόβατο” του Φίλιπ Ντικ και κάποιο Μπάτμαν -μου αρέσει η γκρίζα ατμόσφαιρα της Γκόθαμ, γιατί μου θυμίζει την Άρτα. Είναι μόνιμα σκοτεινιασμένη, βρέχει συνέχεια και κυκλοφορούν πολλοί τρελοί.

 

»Απορρίπτω πολλά πράγματα, που τα κρατώ στο συρτάρι μου. Σκίτσα άλλου στιλ, πιο ρεαλιστικά ή αυτά στο χαρτί, που δεν τα πολυβγάζω. Αυτή την περίοδο ετοιμάζω ένα κόμικ, που ελπίζω το καλοκαίρι να είναι έτοιμο. Και να συνεχίσω τη σειρά με τις αγιογραφίες μουσικών. Μπορεί να με αφορίσει η Εκκλησία, αλλά δεν πειράζει».