Ο Κώστας Αρκουδέας μιλάει στην ATHENS VOICE για το νέο του βιβλίο «Άσ’ τον Μπομπ Μάρλεϊ να περιμένει», το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου και τη ζωή του.
Ξεκίνησε στα 28 του με τη συλλογή διηγημάτων «Άσ’ τον Μπομπ Μάρλεϊ να περιμένει». Όταν δεν εργάζεται για τα βιβλία, στο Εθνικό Κέντρο Βιβλίου, προτιμά να τα γράφει. Από την «Πόλη με τα χίλια πρόσωπα» του 1987, στο νέο του πολυσυζητημένο μυθιστόρημα «Ο αριθμός του Θεού». Η Α.V. το διάβασε κι έχει απορίες.
Τελικά, υπάρχει Θεός;
Θα ’ταν τουλάχιστον αφελές ν’ απαντήσει κανείς μονολεκτικά. Το ερώτημα μπορεί να τεθεί αλλιώς. Υπάρχει έστω ένας νοήμων άνθρωπος που βλέπει την αδικία και τη βαρβαρότητα να κυριαρχούν γύρω του και πιστεύει ότι ο Θεός τις επιτρέπει; Γιατί αν το πιστεύει, τότε θα πρέπει εύλογα ν’ αναρωτηθεί τι είδους Θεός είναι αυτός.
Πίστη ή επιστήμη;
Είναι σαφές ότι απ’ τη στιγμή που η πίστη τοποθετεί τα επιχειρήματά της στη σφαίρα του μεταφυσικού, η επιστήμη έρχεται να καλύψει το κενό με αποδείξεις που προέρχονται απ’ τον πραγματικό κόσμο. Μετά το διάλογο που άνοιξαν παγκοσμίως οι Σαμ Χάρις με «Το τέλος της πίστης» και Ρίτσαρντ Ντόκινς με το «Η περί Θεού αυταπάτη», θεωρώ πολύ πιθανό ο 21ος αιώνας να είναι ο αιώνας της κατάρριψης της θεϊκής μυθολογίας.
Όλα είναι ζήτημα ερμηνείας;
Η μόνη ερμηνεία που μπορώ να δώσω είναι ότι ο σύγχρονος άνθρωπος βρίσκεται αντιμέτωπος με μια μεγάλη πρόκληση. Να συγκροτήσει έναν προσωπικό κώδικα ηθικής και να τον εφαρμόσει σε μια κοινωνία η οποία μοιάζει πολλές φορές αναχρονιστική, ακόμα και σκοταδιστική. Μην υποτιμάτε τα κάθε είδους ιερατεία. Δεν θα καταθέσουν εύκολα τα όπλα.
Γιατί βρίσκει πρόσφορο έδαφος στην Ελλάδα η συνωμοσιολογία;
Οι Έλληνες υπήρξαν ανέκαθεν ευφάνταστος λαός. Και κάπως εύπιστος απέναντι στις «αυθεντίες». Είδατε την κοσμοσυρροή που υπήρξε στην περί θανάτου διάλεξη του Ίρβιν Γιάλομ. Εδώ θέλω να πω το εξής. Γράφτηκε πως «Ο αριθμός του Θεού» εντάσσεται στα βιβλία που ασχολούνται με τη συνωμοσιολογία, την αριθμολογία και το μυστικισμό. Στην πραγματικότητα, το βιβλίο μου αποδομεί τα θέματα αυτά και τα σαρκάζει. Το γεγονός ότι ο αριθμός του Θεού αποδεικνύεται τελικά πλαστός μήπως, λέω μήπως, συμβολίζει την απάτη που στήνεται γύρω απ’ αυτά τα θέματα;
Αναφέρθηκε ότι το βιβλίο σας θυμίζει Νταν Μπράουν. Συμφωνείτε;
Δεν είμαι ο Έλληνας Νταν Μπράουν! Αρκετά πια μ’ αυτή την ιστορία... Η πορεία του καθενός μας δείχνει την απόσταση που μας χωρίζει. Εκείνος ακολουθεί συνταγές και γράφει βιβλία συνωμοσιολογικού και κατωτάτου λογοτεχνικού περιεχομένου. Εγώ στέκομαι συνειδητά μακριά απ’ τις συνταγές και σε κάθε νέο βιβλίο μου ασχολούμαι και με διαφορετικό λογοτεχνικό είδος.
Ας πάμε τώρα στ’ άλλα σας βιβλία. Τι ακριβώς είχατε βάλει τον Μπομπ Μάρλεϊ να κάνει περιμένοντας;
Απολύτως τίποτα! Ο Μπομπ Μάρλεϊ αντιπροσώπευε ένα σύμβολο. Τις ιδέες για ένα καλύτερο αύριο. Τι να το κάνεις όμως το καλύτερο αύριο, όταν το σήμερα αποδεικνύεται εξαιρετικό;
Πόσα πρόσωπα έχει η Αθήνα; Ποια απ’ αυτά προτιμάτε;
Κάποιος, δεν θυμάμαι ποιος, είχε πει ότι στον κόσμο υπάρχουν δύο πόλεις με κοινή συνισταμένη τον αριθμό χίλια. Η Βενετία με τα χίλια κανάλια και η Αθήνα με τα χίλια πρόσωπα. Συν την απώλεια του μεγαλείου, θα προσέθετα. Τα πρόσωπα της Αθήνας που προτιμώ είναι τα φωτεινά. Αντίθετα, αποφεύγω τα αυτοκαταστροφικά και ημιπαρανοϊκά πρόσωπά της.
Το βιβλίο του Κώστα Αρκουδέα «Ο αριθμός του Θεού» κυκλοφορεί πό τις εκδ. Καστανιώτη
Ο Παναγιώτης Σκληρός μας ταξιδεύει στη Λευκάδατων δεκαετιών του ’50, του ’60 και του ’70 μέσα από τα βιβλία «Μικρές λευκαδίτικες ιστορίες» και «Η Αλτάνη και άλλες Λευκαδίτικες ιστορίες»
Ρωτήσαμε 10 προσωπικότητες από τους χώρους των τεχνών, των βιβλίων, της πολιτικής και της ακαδημαϊκής ζωής να μας μιλήσουν για τα τρία βιβλία που διάβασαν και αγάπησαν περισσότερο μέσα στο 2024. (Έχουμε κι ένα έξτρα. Κι είναι, φυσικά, ποίηση.)
«Προσπάθησα να γράψω ένα ποίημα που δεν παραιτείται, δεν παραδίδεται, δεν σηκώνει αμαχητί τα χέρια ψηλά, δεν το βάζει στα πόδια μπροστά στην αγριάδα και τη σκληρότητα της ζωής και της εποχής»
10°
