Οι φοιτητές της Σχολής Καλών Τεχνών επιμελούνται ένα τεύχος της Athens Voice

Πέμπτη πόρτα δεξιά: το εργαστήριο του Eργαστηρίου Γραφικών Τεχνών της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών (ΑΣΚΤ). «Δεν το χάνεις με τίποτα» με διαβεβαιώνει από το τηλέφωνο η καθηγήτρια Λεώνη Βιδάλη. Το βρήκα, άνοιξα την πόρτα και τότε ήταν που μπερδεύτηκα. Ήταν σα να έμπαινα ξανά στα γραφεία μας στη Χαριλάου Τρικούπη.

Σκηνικό: Μακρόστενο τραπέζι καλυμμένο από σελίδες της Athens Voice. Γύρω πίνακες ανακοινώσεων με καρφιτσωμένες σελίδες του πρώτου free press της πόλης. Με μια διαφορά: οι τυπογραφικές σελίδες είχαν γίνει καβαλέτο και καμβάς για τους σπουδαστές του Εργαστηρίου Γραφικών Τεχνών - Τυπογραφίας.

Πώς και πού συνάντησε η Athens Voice την ΑΣΚΤ; Αυτό έγινε στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης με αφορμή την έκθεση «Ό,τι η Τέχνη του βιβλίου στην ΑΣΚΤ» (μέχρι 1/5). Μια έκθεση στην οποία για πρώτη φορά οι σπουδαστές έφτιαξαν ένα «μεγάλο βιβλίο» με τα δικά τους έργα τέχνης. Εκεί η A.V. ήταν χορηγός επικοινωνίας. Αλλά δεν έμεινε εκεί. Το συνέχισε.

Προσκάλεσε τους σπουδαστές να «εισβάλουν» μέσα στην εφημερίδα. Να πάρουν στιλό, διαφάνειες, το photoshop και να «επέμβουν» πάνω στα κείμενα της εφημερίδας. Ως εικαστικοί βρήκαν χώρο και τον γέμισαν με απόλυτη ελευθερία. «Με την Athens Voice ξαναείδαμε νέους ανθρώπους να κρατούν μια εφημερίδα στο χέρι» μου λέει μια σπουδάστρια και προσθέτει: «Ήταν μια πρόκληση να επέμβουμε στο έντυπο».

Αυτή η ομάδα έχει φρεσκάδα. Συστήθηκε πρόσφατα και δεν έχει ακόμα δέσει, όπως λέει η κ. Βιδάλη. Η ιστορία αυτή τους έφερε κοντά. Μπορεί να μη γνωρίζονταν αναμεταξύ τους, αλλά ήξεραν καλά την Athens Voice. (Πιάσαμε τη συζήτηση μόλις έσπασε λίγο ο πάγος. «Πού οδηγείται ο Τύπος;», «Πώς θα μπορούσε να αλλάξει;», «Γιατί γραφιστικά είναι όλα προβλέψιμα στις εφημερίδες;»). Πάνω στο μεγάλο τραπέζι γύρω από το οποίο μιλούσαμε, η Athens Voice κομματιασμένη και επανασυνδεμένη με γυρίζει πίσω στο 2003, όταν η εφημερίδα πρωτοξεκινούσε την περιπέτειά της στον «άγριο κόσμο των μίντια». Σήμερα, για το τεύχος 342, τα παιδιά της ΑΣΚΤ γίνονται «η ομάδα Α.V.», η πρόσκλησή μας έγινε πρόκληση. Πρόκληση που θα έχει σίγουρα συνέχεια...

Πρόκληση

«Ήταν µια πρόκληση κυρίως γιατί δεν γνωρίζαµε εκ των προτέρων τα θέµατα των άρθρων. ∆εν ξέραµε αν θα µπορούσαµε µε τα σχέδια µας να ανατρέψουµε τις λέξεις» εξηγεί η Χρύσα, και η Μάγδα συµπληρώνει: «Επειδή δεν γνωρίζαµε τα κείµενα, προσπαθήσαµε να υπάρχει µια σχέση µεταξύ του σχεδίου και του τίτλου της στήλης». Και η Πατρίτσια επεµβαίνει: «Οι εικαστικοί δεν αντιµετωπίζουν το κείµενο ως λέξη, ως φράση, ως κάτι που έχει νόηµα. Το αντιµετωπίζουν ως στήλη, ως χώρο. Και µε τη συγκεκριµένη εφηµερίδα αυτό έγινε. Την είδαµε ως χώρο. Προσεγγίσαµε το κείµενο οπτικά και όχι εννοιολογικά».

Επιτυχία

«Θα είναι επιτυχία να επέµβουν οι αναγνώστες πάνω στα δικά µας σχέδια. Αυτή είναι η τελική λογική» λέει η Ελένη, «όλα αυτά τα κόκκινα σχέδια µας µέσα στο σώµα της εφηµερίδας είναι σα να πήρε κάποιος ένα στιλό και να άρχισε να παίζει σκιτσάροντας στον ελεύθερο χρόνο του».

Animal Farm

Ο Αλέξανδρος επέλεξε για τα θέµατα της πόλης και της πολιτικής έναν αρουραίο. Η Ελένη µια ακρίδα: «Σχεδίασα µια ακρίδα-γερανό που ταιριάζει στην πόλη. Είναι µέρος της πτυχιακής µου να σχεδιάζω µικροοργανισµούς». Ο Γιάννης διάλεξε για την πόλη ένα λαγό. «Φέτος στο κινέζικο ωροσκόπιο είναι η χρονιά του λαγού…»

Οι στήλες

Ένα παιδί για το edito από την Άννα: «Πειραματιστήκαμε με πολλά σχέδια για το edito. Θεωρήσαμε ότι αυτή η στήλη χρειάζεται ένα σχέδιο χωρίς ένταση. Κάτι που να μην καλύπτει τη δύναμη του κειμένου. Ήθελε προσοχή, διότι είναι το πρώτο άρθρο που διαβάζει ο αναγνώστης ανοίγοντας την εφημερίδα. Επέλεξα το πορτρέτο ενός παιδιού, ένα σχέδιο με συναισθηματική δύναμη και εσωτερικότητα».

Πανικοβάλ Upside Down: «Σκέψη και σχέδιο γίνονται ταυτόχρονα». Η Χρύσα εξηγεί: «Η λέξη Πανικοβάλ μού έκανε αμέσως αίσθηση. Μου έβγαλε μια τρέλα, οπότε αναποδογύρισα το σχέδιο».

Music Voice από τη Φωτεινή και τον Γιάννη: «Σχέδια με διάθεση πειραματική, παιχνιδιάρικη και ποπ, όπως η μουσική που μας αρέσει».

Σε είδα από την Ελένη: «Τα ματάκια στις πόρτες είναι η έρευνά μου για τον προσωπικό χώρο, που ήρθε και έδεσε με τη στήλη».

Μικρές Αγγελίες από τη Δέσποινα: «Τα ταχυδρομικά περιστέρια ήταν η πρώτη εικόνα».

Οδηγός Πόλης από τον Γιώργο: «Ο οδηγός της πόλης πρέπει να θυμίζει πόλη. Γι’ αυτό επέλεξα μια εικόνα πολυκατοικίας. Έπαιξα πολύ με το photoshop. Το κτίριο δεν έχει σχέση με την Αθήνα. Το βρήκα στο ίντερνετ. Γιατί, όμως, να μην το δούμε σαν εξέλιξη της σημερινής αθηναϊκής πολυκατοικίας; Μια πρόταση για να γίνει χρωματιστή».

Το εξώφυλλο

Μια γυναίκα από τη Χρύσα: «Σχεδιάζω πορτρέτα γυναικών που εγώ θεωρώ πολύ όμορφες. Για κάποιους άλλους δεν είναι. Αυτή η γυναίκα είδε ένα όνειρο. Ονειρεύτηκε ότι όλη η ομορφιά που έκρυβε μέσα της ξαφνικά βγήκε στο πρόσωπό της. Ονειρεύτηκε ότι έγινε βασίλισσα ομορφιάς. Αποφασίζοντας για το εξώφυλλο της Athens Voice, σκέφτηκα ότι αυτό το γυναικείο πορτρέτο μοιάζει με την Αθήνα. Μια όμορφη-άσχημη που θα ήθελε να είναι βασίλισσα».

Σχεδίασαν την ATHENS VOICE οι φοιτητές: Μάγδα Βασίλα, Άννα Γιαρμενίτη, Εμμανουήλ-Κωνσταντίνος Δασκαλάκης-Λαιμός, Γιάννης Δελαγραμμάτικας, Νατάσσα Ευσταθιάδη, Παύλος Ιωαννίδης, Αλέξανδρος Κακλαμάνος, Δέσποινα Κωταλακίδου, Χρύσα Λαμπρακοπούλου, Γιάννης Μουράβας, Φωτεινή Πάλπανα, Ελένη Σουμή, Μαριλένα Συνοδινού, Γιώργος Τσακάλης, Ελένη Τσαλδίρη, Γιάννης Χειμωνάκης, Νίκος Χατζηκωνσταντής, μαζί με τη Λεώνη Βιδάλη την Πατρίτσια-Ευγενία Δεληγιάννη και τον Κώστα Μπάκα.

Λευκή Voice

Μαριλένα: «Παρατηρήσαμε ότι η Athens Voice είναι γεμάτη σε ύλη. Μια πληθωρική εφημερίδα. Οπότε σκεφτήκαμε μήπως κάναμε ένα άνοιγμα για να χαλαρώσει το μάτι. Έπεσαν διάφορες ιδέες. Όπως μια εφημερίδα χωρίς κείμενο».

Ο Γιάννης συμφωνεί: «Μια λευκή σελίδα σε μια εποχή καταιγισμού πληροφοριών θα μπορούσε να είναι η πιο σημαντική πληροφορία. Μια εφημερίδα σα να ξεχάστηκαν να μπουν τα κείμενα. Μια λευκή μελαγχολία».

Ο έτερος Γιάννης πρότεινε: «Μια εφημερίδα-σημειωματάριο. Μια προσφορά προς το κοινό της Athens Voice».

Αλέξανδρος ο διαδραστικός: «Μια άλλη σκέψη ήταν να κρέμεται από την εφημερίδα ένα μολυβάκι. Ο τίτλος στο εξώφυλλο να είναι γραμμικός και από κάτω το κενό. Όλοι περιμένουν από εμάς ένα σχέδιο. Εγώ πιστεύω ότι δεν χρειάζεται καν σχέδιο».