Για την Αµαλία Μουτούση οι αναµνήσεις της ζωής της ξεκινάνε µε την «Επίσηµη αγαπηµένη» του Μπιθικώτση. Τα τραγούδια του ∆ηµήτρη Καµαρωτού για τις παραστάσεις µε την οµάδα «∆ιπλούς έρως» συνήθιζε να τα τραγουδά στο µπάνιο της. Τώρα θα τα µοιραστεί µε το κοινό στις συναυλίες µε τίτλο “Νo one cured”.
«Ναι, τώρα θυµήθηκα». (Τραγουδά). «“Ξύπνησα νύχτα και µες στη σκέψη µου άναψαν φώτα/ κι ήρθες εσύ έτσι απροσκάλεστη στου νου την πόρτα…”. Πρέπει να ήµουν τριών χρονών όταν το άκουγα στο θυρωρείο της πολυκατοικίας που έµενα, τότε που έκανα κολλητή παρέα µε τον Σπύρο και τον Λουκά, τα παιδιά του θυρωρού. Μετά, το βράδυ στον ύπνο µου, έβλεπα ν’ ανοίγει η πόρτα και να µπαίνει η “Επίσηµη αγαπηµένη” – ήµουν αυτή και κάποιος στο ρόλο του Μπιθικώτση µού τραγουδούσε… Το άκουσα τυχαία µετά από χρόνια και ένιωσα µια υπαρξιακή αναστάτωση γιατί θυµήθηκα – υπήρχα τότε! Από αυτή την τόσο µικρή ηλικία δεν υπάρχουν αναµνήσεις –ίσως µόνο αναµνήσεις χώρων– γι’ αυτό και τραγουδάω τώρα αυτό σε σένα και όχι κάποιο από τα τραγούδια που συνόδεψαν αγάπες και χωρισµούς.
Σήµερα ντρέποµαι να τραγουδάω µπροστά σε κόσµο. Μόνο όταν είµαι δίπλα στους πολύ δικούς µου ανθρώπους τραγουδάω και κάνω όλα τα κλισέ που κάνουν οι άνθρωποι όταν ακούν αγαπηµένα τραγούδια και θέλουν να δείξουν πως συµπάσχουν µε τα λόγια. Από την άλλη του δίνω και καταλαβαίνει όταν είµαι µόνη – στο µπάνιο και στο αυτοκίνητο. Σε τραγούδια, όπως του Ξυλούρη “Πώς να σωπάσω µέσα µου την οµορφιά του κόσµου;” ανοίγω τα χέρια µου, τραγουδάω προς τον ουρανό, δοκιµάζω τρόπους να ακουστεί καλύτερα η φωνή µου. Πριν λίγους µήνες έπαιρνα τον µπαµπά µου µε το αυτοκίνητο και καθώς ταξιδεύαµε Βουλιαγµένη-Σούνιο τραγουδούσαµε και οι δύο δυνατά το τι “Όµορφη που είσαι όταν κλαις”, τα λαϊκά του αγαπηµένου του Άκη Πάνου, αλλά και Ανταµό! Όταν τραγουδώ µόνη είµαι χαλαρή, όταν όµως θα τραγουδάω στη συναυλία ο τρόπος που έχω γαλουχηθεί στο θέατρο δεν µ’ αφήνει να το αντιµετωπίσω µε τον ίδιο τρόπο. Χαλαρή είµαι µόνο γιατί δεν γνωρίζω από µουσική όσο γνωρίζω από θέατρο, κι έτσι δεν καταλαβαίνω τα λάθη µου.
Τα τραγούδια γράφονται µε σκοπό να δηµιουργήσουν συναισθήµατα. Τα τραγούδια και οι µουσικές του ∆ηµήτρη Καµαρωτού που δηµιουργήθηκαν για τις παραστάσεις της οµάδας “∆ιπλούς έρως”, διατηρούν την αυτάρκειά τους έχοντας αναπτύξει µια σχέση µε το κοινό µέσω των CD που έχουν κυκλοφορήσει καθώς επίσης κι από µία σειρά συναυλιών που έγινε στο θέατρο “Θησείον” πριν από δέκα χρόνια. Για µας αυτά τα µουσικά κοµµάτια είναι ένα υλικό απ’ το οποίο κάθε φορά αντλούµε κάτι τελείως καινούργιο. Είναι όπως παίρνεις από τη βιβλιοθήκη σου ένα αγαπηµένο βιβλίο και ξαναδιαβάζοντάς συνειδητοποιείς ότι έχεις αλλάξει και µαζί µε σένα έχει αλλάξει και το βιβλίο.
Τις συναυλίες τις δίνουµε στο “Θησείον”, εκεί που γεννήθηκαν τα τραγούδια και οι µουσικές κατά τη διάρκεια των προβών. Για µένα είναι σα να επιστρέφω στη βάση. Η συµµετοχή µου σ’ αυτή την οµάδα µε προίκισε µε αποσκευές ώστε να µη χαθώ στο χάος του θεάτρου. Εκεί έµαθα πώς να συνυπάρχω, πώς να λειτουργώ και δεν αναφέροµαι µόνο στο θέµα της υποκριτικής. Για δεκαπέντε χρόνια έπαιζα, έκανα πρόβες ατελείωτες ώρες, κάναµε τα πάντα µόνοι µας, όλη µου η ζωή ήταν αυτό. Εκ των υστέρων κατάλαβα, όταν πια χρειάστηκε να περιπλανηθώ στο θέατρο, πως εκεί πήρα αυτό που λέµε (καλλιτεχνική) ανατροφή.
Μ’ αρέσει που οι τραγουδιστές για να πουν µια ιστορία χρειάζονται λίγα λεπτά, ενώ εµείς οι ηθοποιοί χρειαζόµαστε µια ολόκληρη διαδροµή σε µια παράσταση. Τι ωραίο το χάρισµα της φωνής, να µπορείς ν’ αγκαλιάζεις ολόκληρο το σύµπαν. Όταν ακούς τα αγαπηµένα τραγούδια σου κάτι γίνεται µε το χρόνο – εξαφανίζεται».
13°
