Ο Τάσος Πουλιάσης δεν είναι ούτε ακτιβιστής ούτε περίεργος τύπος. Τον Μάρτιο του 2007 περπατούσε στην οδό Αραχόβης στα Εξάρχεια, όταν συνάντησε μπροστά του ένα τζιπ παρκαρισμένο κάθετα πάνω στο πεζοδρόμιο. Αυτό που «έπρεπε» να κάνει αυτός και η φίλη του η Χριστίνα ήταν αυτό που έχουμε συνηθίσει όλοι να κάνουμε καθημερινά: να κατέβουν στο δρόμο και να συνεχίσουν την πορεία τους. Όχι. Τσατίστηκε και αυθόρμητα, χωρίς να το πολυσκεφτεί, ο Τάσος έβαλε τα χέρια του πάνω στο καπό του τζιπ-εμπόδιο και πήδηξε, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα μικρό βαθούλωμα. Ο συναγερμός ήχησε, ο ιδιοκτήτης βγήκε έξω, ο Τάσος παρέμεινε, ακολούθησε λεκτική διαμάχη, μαζεύτηκε κόσμος, ήρθε η Αστυνομία. Ο Τάσος είπε ότι έκανε αυτό που οποιοσδήποτε αγανακτισμένος ανάπηρος θα είχε κάνει, αν μπορούσε – προσπαθούσε να υποστηρίξει τα δικαιώματα των πεζών. Αντιμετωπίστηκε και από τον κόσμο που είχε μαζευτεί και από την αστυνομία ως «αναρχικός, θρασύς, ανώριμος» που προσέβαλε και καταπάτησε ιδιωτική περιουσία. Τελικά οδηγήθηκαν στο τμήμα, όπου κατατέθηκαν μήνυσεις και αγωγές αποζημίωσης. Ποτέ δεν δόθηκε κλήση στον ιδιοκτήτη του τζιπ για παράνομο παρκάρισμα!
Η δίκη
Ο Τάσος αποφάσισε να το κυνηγήσει. «Δεν με νοιάζει για τα λεφτά της αποζημίωσης, κάπου θα τα βρω. Αλλά το θέμα των δικαιωμάτων των πεζών θα το φτάσω μέχρι και στο Ευρωπαϊκό δικαστήριο αν χρειαστεί» έλεγε. Η υπόθεση έγινε πολύ γρήγορα γνωστή, κυρίως μέσα από το διαδίκτυο και τα blogs, υποστηρίχθηκε από το site των «Πανθήρων του Δρόμου», των streetpanthers, γράφτηκε ως «παράλογο γεγονός» σε ειδησεογραφικά site του εξωτερικού… Τελικά, συνήγορος των πεζών ανέλαβε, εθελοντικά, ο δικηγόρος Βασίλης Σωτηρόπουλος.
Τον Δεκέμβριο του 2008, η υπόθεση εκδικάσθηκε στο Ειρηνοδικείο Αθηνών. Η απόφαση εκκρεμούσε ως την Παρασκευή 15 Μαΐου που τηλεφώνησα στον Τάσο για να δω τι είχε γίνει: «Δεν τα ’μαθες; Νικήσαμε!».
Σύμφωνα με την –πολύ σημαντική για τα δικαιώματα των πεζών– απόφαση 966/2009 του Δικαστηρίου αναγνωρίζεται η «ηθική βλάβη και η προσβολή προσωπικότητας» του Τάσου και της Χριστίνας από το παράνομα σταθμευμένο τζιπ και ο ιδιοκτήτης του καλείται να καταβάλει 600 ευρώ σε κάθε έναν από τους δύο πεζούς καθώς και 80 ευρώ για τα δικαστικά τους έξοδα.
Η δεύτερη απόφαση του Δικαστηρίου (967/2009) δεν δικαιώνει την πράξη του πεζού, αλλά αναγνωρίζει την αγανάκτησή του και τον καλεί να καταβάλει αποζημίωση 745 ευρώ κι 100 ευρώ για δικαστικά έξοδα στον ιδιοκτήτη του τζιπ. Η αγωγή του ιδιοκτήτη απορρίπτεται για τη Χριστίνα, στην οποία ο ιδιοκτήτης καλείται να καταβάλει 100 ευρώ ως δικαστικά έξοδα.
«Η απόφαση που δικαιώνει τους δύο πεζούς είναι ένα μήνυμα αισιοδοξίας ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν προς το καλύτερο. Αρκεί να υπάρχουν ενεργοί πολίτες, ακτιβιστές δικηγόροι και δικαστές σε επαφή με την πραγματικότητα. Η δικαστική απόφαση αυτή έχει γενική αξία: κάθε φορά που ένας πεζός εμποδίζεται από ένα αυτοκίνητο, θα πρέπει να διεκδικεί την αποζημίωσή του» λέει ο δικηγόρος κ. Σωτηρόπουλος.
Στον Τάσο δεν αρέσει η δημοσιότητα κι όταν τον παίρνουν από κανάλια και πρωινές εκπομπές αρνείται να μιλήσει. «Καταλαβαίνω όμως τελικά ότι είναι πολύ σημαντικό να γίνει γνωστή η συγκεκριμένη υπόθεση και η νίκη. Αρχικά γιατί οι πεζοί θα έχουν κάποιο “σημείο αναφοράς” να πατήσουν όταν έρχονται αντιμέτωποι με τις ατασθαλίες των οδηγών. Από την άλλη, είναι και κάτι σαν “προειδοποίηση”, για να ξέρουν οι οδηγοί ότι οι παράνομες συμπεριφορές τους μπορούν να τιμωρηθούν και να πάψει επιτέλους η ατιμωρησία».
Είναι μια μικροσκοπική νίκη μπροστά στην αφόρητη κατάσταση που επικρατεί στο χάος της Αθήνας. Μια κατάσταση που πλήττει ουσιαστικά και αμετάκλητα τους «ασθενέστερους» πολίτες: παιδιά, ηλικιωμένους, ανάπηρους… Επιτέλους!
Στη διασταύρωση της οδού Πυθέου και Ηλ. Ηλιού, στον Νέο Κόσμο, ο Άλεξ «γέννησε» πριν μερικούς μήνες έναν κήπο. Σταγόνες νερού δροσίζουν τα τεράστια, καταπράσινα φύλλα του δέντρου, δύο κατακόκκινες πασχαλίτσες κατηφορίζουν, μοβ, λαχταριστοί καρποί εκτοξεύονται στον αέρα, γαλανός ουρανός... Πρόκειται για το «πράσινο» freestyle γκράφιτι που έβαψε ο Άλεξ σε μια πολυκατοικία, κατά παραγγελία μιας φίλης του. Με full time δουλειά 3 ημερών, υπό τα χαρούμενα ξεφωνητά και τον ενθουσιασμό των παιδιών και των κατοίκων της γειτονιάς, έδωσε μια εύκολη και απλή λύση στη λυπητερή αχρωμία. «Δεν υπήρχε περίπτωση εκεί, ανάμεσα στις πολυκατοικίες, να γίνει ποτέ κήπος ή πάρκο. Οι άνθρωποι πνίγονται στην καθημερινότητά τους από το τοπίο που βλέπουν κάθε πρωί που βγαίνουν από το σπίτι τους. Αυτό το σχέδιο σίγουρα είναι μια “ανάσα” –αν και ζωγραφιστή– στη γειτονιά. Ο καθένας, βέβαια, έχει τη θεωρία και την άποψή του…».
Ο Άλεξ Μαρτίνεζ γεννήθηκε πριν από 30 χρόνια στη μικρή πόλη Ρέντινγκ της Πενσιλβάνια των ΗΠΑ. Η μαμά του είναι Ελληνίδα και ο μπαμπάς του Μεξικάνος, αλλά πάντα ταξίδευαν πολύ: έχει ζήσει μεγάλο μέρος της ζωής του στη Νέα Υόρκη, το Βέλγιο, το Λονδίνο. Από μικρός έβαζε στις αποσκευές του πρώτα τις μπογιές και τα σπρέι του κι έβγαινε στους δρόμους των πόλεων για «το καλύτερο μάθημα γκράφιτι». Ξεκίνησε από tagging, δηλαδή υπογραφές, μέχρι να φτάσει σε τεράστια, πολύχρωμα και άρτια τεχνικά γκράφιτι. Το μεγαλύτερό του είναι στο Λονδίνο και το σπόνσαρε ο Steve Lazarides, ένας πολύ σημαντικός γκραφιτο-ατζέντης (είχε αναλάβει και τον Bansky παλιότερα). Ένα χόμπι που στη συνέχεια –και χωρίς να το κυνηγήσει– έγινε επάγγελμα. Εδώ και 2 χρόνια περίπου έχει έρθει στην Ελλάδα. Μεταξύ Ερεσού και Αθήνας, εμπνέεται από οτιδήποτε, ανάλογα με τη στιγμή και τον τόπο στον οποίο βρίσκεται, και βρίσκει πρόσφορο έδαφος και υποστήριξη για την τέχνη του. Το αθηναϊκό, αστικό τοπίο χρωματίζεται σ’ έναν πόλεμο κατά του γκρίζου.
11°
Ο Άλεξ έβαλε σκοπό να δώσει χρώμα στην πόλη 
