Έχοντας αναλάβει την καλλιτεχνική διεύθυνση του θεάτρου Κάππα, ο Άλκις Κούρκουλος συνεχίζει τη δημιουργική πορεία του πατέρα του βάζοντας όμως την δική του προσωπική σφραγίδα. Ο πρωταγωνιστής της παράστασης “Fool for love” καταρτίζει το αλφάβητό του για την A.V.
Αθήνα Έχει αγριέψει πολύ η κατάσταση στην Αθήνα του 2010. Αναφέρομαι στις επιχειρήσεις «σκούπα» κατά των μεταναστών –λες και μιλάμε για «σκουπίδια» που μας βρωμίζουν τους δρόμους κι εμείς οι παστρικοί θέλουμε να τα καθαρίσουμε–, αλλά και στις «προοδευτικές» φωνές κάποιων που δεν βλέπουν το πρόβλημα και την αγριότητά του και αμπελοφιλοσοφούν χωρίς να προτείνουν κάτι για τη λύση του. Νιώθω έντονα ότι οι πολιτικές συνθήκες που ζούμε, η ασυδοσία, η ανικανότητα, η έλλειψη φροντίδας του πολίτη, εύκολα μας κάνουν ρατσιστές. Ο φόβος όμως ποτέ δεν οδήγησε τις κοινωνίες μπροστά. Θα δούμε –αν ήδη δεν βλέπουμε– μια στροφή στο συντηρητισμό, στις ανελεύθερες ιδέες, στην καταστολή, στο φασισμό. Θα ζήσουμε ακόμα πιο άγρια πράγματα, όχι στο μακρινό μέλλον φοβάμαι».
Γεννήθηκα Από μικρός ήμουν πολύ ενήλικας. Πολύ άγχος, πολλές ενοχές, λίγη χαρά κι ελάχιστη χαλαρότητα. Μερικές φορές έχω την αίσθηση ότι έχω γεννηθεί με άγχος. Λες και βγήκα από την κοιλιά της μάνας μου ασθμαίνοντας από το στρες. (γελάει) Πλέον, κυνηγάω την ξεγνοιασιά. Λέω: «Βρε, δε με παρατάτε όλοι. Θέλω πια να παίξω με τα αυτοκινητάκια μου!». Γι’ αυτό και οι φίλοι μου όλο αυτοκινητάκια μού κάνουν δώρο.
Έρωτας Πιστεύω πιο πολύ στην αγάπη παρά στον έρωτα. Πρώτα απ’ όλα ο έρωτας είναι κτητικό συναίσθημα. Η αγάπη είναι κάτι που χτίζεται μέρα τη μέρα μέσα σε μια σχέση. Όταν αγαπάς, κάνεις πράγματα με γνώμονα τον άλλον. Στον έρωτα δρας πιο εγωιστικά με πρόφαση τον άλλον. Ο έρωτας είναι σαν την ξέφρενη οδήγηση. Κι όταν μπεις στο τριπ της ταχύτητας μιας ξέφρενης σχέσης, το πόδι χάνει το φρένο και κολλά στο γκάζι. Η αγάπη έχει διάρκεια. Γιατί φρενάρεις από μόνος σου όταν σκέφτεσαι τον άλλον, όταν δεν θες να τον πνίξεις στην αγωνία της ταχύτητας.
Ζορίζομαι Η φυσική μου τάση είναι να ρίχνω την ευθύνη στον εαυτό μου. Γιατί πάντα νομίζω ότι εγώ φταίω για όλα. Μεγαλώνοντας όμως προσπαθώ να μη με «βαράω» τόσο πολύ. Πλέον δεν είμαι τόσο ενοχικός όσο παλιότερα.
Θέατρο Το θέατρο είναι extreme sport, όχι αστεία. Είναι ένα ακριβό σπορ. Δεν βγάζει κανείς λεφτά από το θέατρο. Και το ήξερα αυτό από τον πατέρα μου. Αλλά πια το ζω κι εγώ. Πέρσι έχασα χρήματα. Ήμουν όμως μόνο εγώ που έχασα. Δεν άφησα η δική μου χασούρα να μετακυλήσει και στους εργαζόμενους στο «Κάππα». Στόχος μου δεν είναι να έχω κέρδος, αλλά να μην μπω μέσα οικονομικά. Για να δούμε, θα βγει ο φετινός χειμώνας;…
Λάθη Προτιμώ να κοιτάζω μπροστά. Λάθη έχω κάνει αρκετά. Αλλά δεν έχω κάνει κακό σε ανθρώπους. Δεν έχω πατήσει πάνω σε άλλους, δεν έχω σπρώξει κάποιον για να περάσω εγώ, δεν έχω δημιουργήσει προβλήματα στη δουλειά. Δεν μου αρέσουν οι εντάσεις στη δουλειά. Αν ήθελα τέτοιο κλίμα, θα γινόμουν μποξέρ και θα πήγαινα στα ρινγκ να ξεσπάω. Όταν η δουλειά μας μετατρέπεται σε ρινγκ, είναι πολύ άσχημο για όλους.
Νίκος Κούρκουλος Παρόλο που λάτρευα τον πατέρα μου, από μικρός ήθελα να διαφοροποιηθώ από αυτόν. Γιατί πάντα ήμουν ο γιος του Νίκου Κούρκουλου. Και αντιδρούσα πολύ σε αυτό. Ξέρεις πώς γράφουν αυτά στα αγόρια που πάντα ανταγωνίζονται το αρσενικό πρότυπο του πατέρα τους. Στο Δημοτικό με ρώταγαν: «Πώς σε λένε;», κι απαντούσα: «Δε με λένε». Και συνέχιζαν: «Μα, δεν είσαι ο γιος του Νίκου Κούρκουλου;». Και απαντούσα: «Όχι, δεν είμαι». Παρόλη τη λατρεία που του είχα –ήταν το ιδανικό μου και τον θαύμαζα– είχα μεγάλη κόντρα με την εικόνα του, με αυτό που ήταν προς τα έξω. Για μένα ο Κούρκουλος ήταν ο μπαμπάς μου. Οι άλλοι όμως τον έβλεπαν αλλιώς. Μου άρεσε που ο πατέρας μου ήταν αντικείμενο θαυμασμού, αλλά κάτι «χτύπαγε» μέσα μου όταν όλο αυτό το εισέπραττα κι εγώ ως παιδί του. Θυμάμαι, ήμουν μια σταλιά και είχα πει κάποια στιγμή ότι «εγώ θα αλλάξω το όνομά μου όταν μεγαλώσω». Σήμερα αισθάνομαι περήφανος που έχω αυτό το επώνυμο. Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν το έχω παίξει ότι είμαι ο γιος του τάδε σε αυτή τη δουλειά. Και νομίζω ότι έχω δουλέψει αρκετά σκληρά όλα αυτά τα χρόνια, ώστε όταν αναφέρεται το όνομά μου να γίνεται λόγος για μένα τον Άλκι και όχι το γιο του Νίκου Κούρκουλου. Έχω δουλέψει πολύ για να καταφέρω να είμαι ο Άλκις Κούρκουλος.
Πατρότητα Πάντα με τρόμαζε η ιδέα να γίνω πατέρας. Αλλά έχω δει τους ανθρώπους γύρω μου πώς αλλάζουν όταν γίνονται γονείς – συνήθως προς το καλύτερο. Δεν έτυχε όμως να γίνω πατέρας. Και λέω «έτυχε», γιατί δεν το αρνήθηκα ποτέ συνειδητά. Επίσης, το θέμα είναι: «Θα είναι τυχερό ένα παιδάκι αν έχει εμένα πατέρα;». Αλλά όσο πιο πολύ το αναλύεις το θέμα πατρότητα, τόσο δεν θα κάνεις ποτέ παιδί. Δείτε εμένα!
Φόβοι Γενικά δεν φοβάμαι. Έχω φοβίες, όμως. Φοβάμαι τις φοβίες μου, λοιπόν.
Χρήματα Δεν έχω καλή σχέση με το χρήμα. Δεν πιστεύω ότι το χρήμα είναι το παν σε αυτή τη ζωή. Δεν είναι η μόνη αξία, αν και η καπιταλιστική διάρθρωση της κοινωνίας μας μάς επιβάλλει να πιστέψουμε ότι έτσι είναι. Ακούγεται λίγο κομμουνιστικό αυτό, αν κι εγώ καμία σχέση δεν έχω με τα κομμουνιστικά μανιφέστα. Κοίτα όμως γύρω σου πώς έχουν μάθει οι άνθρωποι: υπερκατανάλωση, σαθρές αξίες, ανούσιες σχέσεις.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
13°
