«Το θυμάσαι αυτό το κομμάτι;», «Να σου τραγουδήσω», «Άκου αυτό το CD», «Θα στο παίξω στο πιάνο για να καταλάβεις», «Θα σου πω αυτό, αλλά να μείνει μεταξύ μας», «Θα στείλω ταξί για να σε φέρει στο θέατρο»... είναι σίφουνας η Ελένη Καραΐνδρου όταν τη συναντάς. Σε κάνει συμμέτοχο στα σχέδιά της. Πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για τη συναυλία της στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών με το έργο της «Δαβίδ» και με μουσικές από θεατρικά και κινηματογραφικά έργα. Στο πλευρό της μερικοί από τους σημαντικότερους συνεργάτες της.
«Δαβίδ» Πριν 30 χρόνια ο Σπύρος Ευαγγελάτος παρουσίασε μια παράσταση στηριγμένη σε χειρόγραφο του 1740 – μόλις είχε ανακαλυφθεί στη Ρώμη. Ήταν το ποιητικό θεατρικό έργο «Δαβίδ» ενός άγνωστου Χιώτη ποιητή. Πρόκειται για την ιστορία του βασιλιά Δαβίδ με τη χώρα του να μαστίζεται από διαφθορά και τη δικαιοσύνη, τους διαβόλους και τους αγγέλους να «διεκδικούν» τη λύση. Επίκαιρο, ε; Το αποτέλεσμα ήταν μια θεατρική μουσική καντάτα που θα παρουσιαστεί στο Μέγαρο με βαρύτονο (Τάκης Χριστογιαννόπουλος), μέτζο σοπράνο (Ειρήνη Καραγιάννη), βιόλα (Κιμ Κασκασιάν), όμποε (Βαγγέλης Χριστόπουλος), χορωδία (Χορωδία της ΕΡΤ), ορχήστρα (Καμεράτα) και αφηγητή (Δημήτρης Καταλειφός) σε σκηνοθετική επιμέλεια Αντώνη Αντύπα.
Η συναυλία Στο πρώτο μέρος παρουσιάζω τον «Δαβίδ». Αισθάνομαι αμήχανα που δεν θα είμαι στη σκηνή –για πρώτη φορά σε συναυλία μου–, δεν ξέρω ούτε πού θα κάτσω ούτε τι θα φορέσω (επειδή είναι χειμωνιάτικη, απ’ όσα δείχνει η ενδυματολογική ιστορία μου, μάλλον μαύρο· αν ήταν καλοκαιρινή, λευκό). Στο 2ο μέρος μουσική από τον κινηματογράφο και το θέατρο. Ο Γκάρμπαρεκ και η Κασκασιάν θα παίξουν τα θέματά τους, αλλά και κομμάτια από τις θεατρικές παραστάσεις που μετέγραψα ειδικά γι’ αυτούς. Εγώ θα παίζω πιάνο.
Μάνφρεντ Άιχερ Ο Γκάρμπαρεκ για να πει το ναι στη συνεργασία μας έπρεπε να ρωτήσει τον παραγωγό του, Μάνφρεντ Άιχερ. Ο Άιχερ συμφώνησε, αν και είχε ακούσει μόνο το «Ταξίδι στα Κύθηρα». Το ’89 πήγα στο Μόναχο κουβαλώντας κασέτες με μουσικές μου. Όλο το βράδυ ακούγαμε. Ανάμεσα στα κομμάτια που θα έβαζε στο πρώτο CD μου με την ECM, επέλεξε και το τραγούδι της Ρόζας, το οποίο τραγούδησα αναγκαστικά, γιατί είχε αρρωστήσει η τραγουδίστρια και έπρεπε η ταινία να πάει σε φεστιβάλ. Όπως καταλαβαίνεις, όλα αυτά τα λέω για να τονίσω πως είχα αποκτήσει τον πρώτο μου θαυμαστή ως τραγουδίστρια! Μεγαλύτερη επιτυχία έχουν γνωρίσει σε όλο τον κόσμο το “Music from films”, το «Βλέμμα του Οδυσσέα», η «Αιωνιότητα και μια μέρα».
Γιαν Γκάρμπαρεκ Όταν έβαλα στον Αγγελόπουλο ν’ ακούσει το ντέμο με το θέμα που είχαμε ηχογραφήσει στο Όσλο, του φάνηκε free jazz. Προσπαθούσα να τον πείσω, «βρε χριστιανέ μου, εντάξει εγώ ως άνθρωπος είμαι λίγο τζαζ, αλλά ως μουσικός σού φαίνομαι “τζαζού”;». Είδα και έπαθα μέχρι να συμφωνήσει. Θυμάμαι τη βραδιά σ’ ένα φιλικό σπίτι μετά την ηχογράφηση του «Μελισσοκόμου» το ’86. Εγώ παίζω πιάνο, ο Μαρτσέλο Μαστρογιάννι τραγουδάει άριες, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος το «Χάρτινο το φεγγαράκι», η Μαρία Φαραντούρη αγαπημένα τραγούδια μας και ο Γκάρμπαρεκ, που δεν είχε φέρει μαζί του το σαξόφωνο, νιώθει Έλληνας, συμμετέχοντας χωρίς να καταλαβαίνει γρι ελληνικά.
Κιμ Κασκασιάν Ήμασταν στην ταβέρνα του Ηλία στο Παγκράτι όταν η Κιμ έβαλε σχεδόν τα κλάματα γιατί την πιέζαμε με τον Άιχερ να βγούμε στο τέλος της συναυλίας μαζί στη σκηνή. Η ίδια πίστευε πως έπρεπε να βγω μόνη μου. Αυτό είναι ένα μικρό επεισόδιο που αποδεικνύει τι άνθρωπος είναι. Έχει όμως και μια πιο στενή σχέση με την Ελλάδα. Την οικογένειά της έσωσε από τη γενοκτονία μια ελληνική οικογένεια κι έτσι μπόρεσε να μεταναστεύσει στην Αμερική.
Αντώνης Αντύπας Πάλι 1986. Τηλέφωνο… Ντριν… ντριν… «Γεια σας, είμαι ο Αντώνης Αντύπας και θα ήθελα να μου γράψετε μουσική για την παράσταση “Νίκη” της Λούλας Αναγνωστάκη». Απαντώ «ευχαρίστως», μου στέλνει το κείμενο, δεν φτάνει ποτέ στα χέρια μου, το ξεχνάω και φεύγω Κύθηρα. Στην επιστροφή μού τηλεφωνεί και του εξηγώ πως δεν το έχω λάβει. Επιμένει να μου το ξαναστείλει, απαντώ πως θα πάω να το πάρω, κι έτσι καταλαβαίνει πως τουλάχιστον δεν είμαι σνομπαρία. Κλείνουμε νέο ραντεβού σπίτι μου. Εγώ ξεχνάω πάλι, γιατί κάνω μοντάζ με τον Αγγελόπουλο στον «Μελισσοκόμο» – αυτό σημαίνει «τρώμε τα μουστάκια μας με τον Θόδωρο πού θα μπει η μουσική και τι». Θυμάμαι το ραντεβού 50 λεπτά μετά. Ο γιος μου απαντά ψιθυριστά στο τηλέφωνο: «Γιατί-άφησες-να-περιμένει-τόση-ώρα-ο-άνθρωπος;». Το αστείο είναι πως εγώ στα ραντεβού είμαι Γερμανίδα – ακριβέστατη. Τέλος πάντων, τον αποζημίωσα γράφοντας μια από τις καλύτερες μουσικές μου και… με το γάμο μας ένα χρόνο μετά. Είναι, νομίζω, μια καλή αποζημίωση, ε;
9°
