Είναι μόλις 20 ετών, ξανθιά, γαλανομάτα και οι συμπατριώτες της την αποκαλούν χαϊδευτικά “bebe”. Η Beatrice Vio είναι ξιφομάχος, πολλάκις πρωταθλήτρια και παραολυμπιονίκης. Μία γυναίκα – σύμβολο για τους Ιταλούς και όχι μόνο. Μία γυναίκα που η μάχη της ενάντια στην ασθένειά της, ο ενθουσιασμός και η δυναμική της κερδίζουν τις εντυπώσεις όπου κι αν βρίσκεται. Αυτές τις ημέρες μάλιστα βρίσκεται στη Ρώμη για να υπερασπιστεί με το αναπηρικό της καροτσάκι σε έναν ακόμα αγώνα, τον τίτλο που κέρδισε πέρσι στο Ρίο.
Δηλώνει ότι το μότο της είναι «η ζωή είναι ωραία» και παραδέχεται ότι έχει πολεμήσει και αγωνιστεί πολύ σκληρά για να καταφέρει όσα κατάφερε. Από μικρή θυμάται να φοράει μάσκα και να κρατάει αυτοσχέδια σπαθιά στο σπίτι κάνοντας ότι πολεμάει με κάποιον αόρατο εχθρό. Οι γονείς της πήραν το μήνυμα και την έστειλαν γρήγορα να μάθει ξιφασκία.
Στα 11 την χτύπησε μία φρικτή αρρώστια, η μηνιγγίτιδα. Δύο χρόνια νωρίτερα η μητέρα της είχε ρωτήσει τον γιατρό αν θα έπρεπε να κάνει το σχετικό εμβόλιο αφού ένα παιδί στη γειτονιά είχε την ασθένεια. Ο γιατρός της απάντησε ότι ήταν πολύ μικρή ακόμα και να μην ανησυχεί.
Η μηνιγγίτιδα δεν την λυπήθηκε καθόλου και ξεκίνησε γρήγορα να νεκρώνει το κορμί της, ξεκινώντας από τα άκρα. Οι γιατροί δεν είχαν άλλη λύση από το να της κόψουν τα πόδια από τα γόνατα και τα χέρια από τους αγκώνες. Συγχρόνως, ασθένεια έπληξε το παιδικό πρόσωπό της, αφήνοντας μεγάλες και βαθιές ουλές.
Ακολούθησαν αρκετοί μήνες εντατικής παρακολούθησης και αποκατάστασης στο νοσοκομείο. Ουσιαστικά «φόρεσε» προσθετικά άκρα, ειδικά σχεδιασμένα για εκείνη και ξαναέμαθε να περπατάει, να κινείται και να ισορροπεί. Πείσμωνε περισσότερο όσο σκεφτόταν ότι μία μέραθα μπορέσει πάλι να κάνει ξιφασκία.
Ο πατέρας της βρήκε ένα εξειδικευμένο ορθοπεδικό κέντρο που προσπάθησε να εξασφαλίσει την τέλεια εφαρμογή για ελαστικότητα και ελευθερία στα προσθετικά μέλη της. Η ίδια έλεγε γελώντας ότι ήταν σαν να την συναρμολογούσαν ξανά, σαν τα παιχνίδια λέγκο.
Όταν πια βγήκε από το νοσοκομείο, επέστρεψε στο σχολείο και σε λίγους μήνες συμμετείχε στον πρώτο της αγώνα. Ακριβώς έναν χρόνο από την στιγμή που χτυπήθηκε από την ασθένεια. Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι η Vio χρησιμοποιεί μεν πρόσθετα άκρα αλλά ο εξοπλισμός της για την ξιφομαχία είναι κανονικός. Επίσης αφού έχει την δυνατότητα να περπατάει σχεδόν κανονικά με τα νέα της πόδια, χρησιμοποιεί το αναπηρικό αμαξάκι μονάχα κάποιες στιγμές συμπληρωματικά.
Μετά το νοσοκομείο και όσο περνάει ο καιρός προσπαθεί να επανέλθει στην κανονική της ζωή. Συμπαραστάτες της δύο συναθλητές της, δύο νέες της γνωριμίες που έγιναν χάρη στους γονείς της. Ο Νοτιοαφρικανός παραολυμπιονίκης Oscar Pistorius και ο Ιταλός Alessandro Zanardi. Και οι δύο της είπαν περίπου το ίδιο πράγμα: «Είσαι ανάπηρη αλλά μην αφήσεις αυτό να σε σταματήσει. Προχώρα και κάνε ότι θέλεις να κάνεις».
Στην τελετή λήξης των Παραολυμπιακών του Ρίο ήταν αυτή που επιλέχτηκε για να κρατάει την ιταλική σημαία. Είχε ήδη κερδίσει πολλούς τίτλους στην πατρίδα της και ξεκινούσε για το μεγάλο στοίχημα. Είχε μάλιστα την τύχη να βρεθεί επίσημη προσκεκλημένη του Μπάρακ Ομπάμα στον ΛευκόΟίκο όπου δεν έχασε την ευκαιρία να βγάλει και μία σέλφι μαζί του.
Προσπαθεί πάντα να ευαισθητοποιεί τον κόσμο υπέρ των εμβολιασμών και δεν σταματά να υπενθυμίζει πόσο αυτά μπορούν να σώσουν ζωές. Διηγείται την ιστορία της συχνά για να δείξει ότι αν εκείνος ο γιατρός δεν είχε διαφωνήσει και δεν το είχε πάρει τόσο χαλαρά ή αν η μητέρα της είχε επιμείνει, θα είχε εμβολιαστεί και θα είχε γλιτώσει από την βαριά ασθένεια και ότι κακό αυτή έφερε μαζί της.
Στην Ιταλία που το αντιεμβολιαστικό κίνημα κερδίζει πολύ και η συζήτηση έχει ανάψει, η ίδια η Vio έχει αποφασίσει να σηκώσει όσο βάρος της καμπάνιας μπορεί πάνω της και να κινητοποιήσει την κοινή γνώμη, να μην αφήσει κανένα παιδί να βρεθεί στην ίδια θέση με την ίδια. «Παλεύω για όλους, παιδιά και ενήλικες, όλοι πρέπει να εμβολιάζονται. Είναι κάτι εύκολο και χάρη σε αυτό μπορείτε να γλιτώσετε πολλούς μπελάδες», λέει στις συνεντεύξεις της.
18°
