Η Σάρα και Γίσρα Μαρντίνι στριμώχνουν τα πλούσια μακριά κατάμαυρα μαλλιά τους στα στενά λαστιχένια σκουφάκια της κολύμβησης, παίρνουν θέση στο βατήρα, γλιστρούν στο νερό και γίνονται ένα με τους υπόλοιπους κολυμβητές που προπονούνται σε κολυμβητήριο του Βερολίνου που είχε κατασκευαστεί το 1936 για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Πριν από δύο μήνες οι δύο αδελφές κολυμπούσαν για τη ζωή τους στα δύσκολα νερά του Αιγαίου μαζί με άλλους πρόσφυγες από τη Συρία με την ελπίδα να φτάσουν σώες σε κάποια ακτή της Ελλάδας. Η Σάρα και η Γίσρα ήταν κάποτε δύο από τα ανερχόμενα αστέρια στη κολύμβηση της χώρας τους. «Όλα ήταν καλά κάποτε. Όλα ήταν ωραία και μετά άρχισε ο πόλεμος», λέει η 20χρονη Σάρα. Σήμερα βρίσκονται και οι δύο ασφαλείς στη Γερμανία.
Με το που ξέσπασε ο εμφύλιος στη Συρία η οικογένεια Μαρντίνι μετακινούνταν συνέχεια για να αποφύγουν τις εχθροπραξίες και να διασφαλίσουν ότι οι κόρες τους θα συνέχιζαν να προπονούνται. Το 2012 η μικρή Γίσρα κατάφερε να συμμετάσχει σε κολυμβητική διοργάνωση στην Τουρκία. Αλλά ο πόλεμος γινόταν ολοένα και πιο βίαιος και κανείς πια δεν ασχολούνταν με το κολύμπι.
Οι αδερφές Μαρντινί έφυγαν από τη Δαμασκό στις αρχές του περασμένου Αυγούστου, ταξίδεψαν στο Λίβανο και στην συνέχεια στην Τουρκία. Εκεί πλήρωσαν δουλέμπορους για να τις μεταφέρουν στην Ελλάδα, ενώ χρειάστηκε να κάνουν δύο φορές την απόπειρα να διασχίσουν το Αιγαίο, καθώς την πρώτη φορά ο δουλέμπορος γύρισε τη βάρκα τους πίσω.
Η συγκλονιστική τους διήγηση για τον αγώνα επιβίωσης, κάνει το γύρο του κόσμου. Κάποια στιγμή τα δύο κορίτσια με δεκάδες άλλους συμπατριώτες τους επιβιβάστηκαν σε μια πλαστική λέμβο, που μισή ώρα μετά τον απόπλου από τις τουρκικές ακτές άρχισε να μπάζει νερά. Τα κορίτσια εξηγούν πως ήταν τόσο φορτωμένη με ανθρώπους, που κάτι τέτοιο ήταν αναπόφευκτο.
Στο Αιγαίο πλέον σουρούπωνε και σηκωνόταν ο νυχτερινός άνεμος, που έκανε τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα. Οι πρόσφυγες αρχικά αποφάσισαν να πετάξουν στη θάλασσα τα πράγματά τους, όμως τα πράγματα δεν καλυτέρευαν. Έτσι οι δύο κολυμβήτριες αδελφές και ακόμα δυο-τρεις άλλοι που γνώριζαν καλό κολύμπι έπεσαν κι αυτοί στη θάλασσα. «Δεν φοβόμουν πως θα πεθάνω γιατί ήξερα πως ό,τι και να γίνει εγώ μπορούσα να κολυμπήσω ως το νησί. Αλλά το πρόβλημα ήταν ότι είχα άλλα είκοσι άτομα μαζί μου» λέει η Σάρα και συνεχίζει: «Στην Συρία είχα δουλέψει σαν ναυαγοσώστης σε πισίνα και δεν θα συγχωρούσα ποτέ τον εαυτό μου αν πάθαινε κάτι κανείς από τους ανθρώπους αυτούς».
Για τρεις ώρες χρειάστηκε να μείνουν στο νερό τα δυο κορίτσια, μέχρι που έφτασαν στις ακτές τις Λέσβου. Εκεί αλληλέγγυοι τους έδωσαν ρούχα και ξεκίνησε πλέον το δύσκολο ταξίδι τους για την κεντρική Ευρώπη, κατά τη διάρκεια του οποίου γνώρισαν ξένους που τις βοήθησαν όσο μπορούσαν κι άλλους που τις έκλεψαν, είδαν φίλους τους να συλλαμβάνονται, πλήρωσαν πανάκριβα εισιτήρια που αποδείχθηκαν άχρηστα γιατί οι αρχές δεν επέτρεπαν στα τρένα των προσφύγων να περάσουν.
Τελικά έφτασαν στην Αυστρία και από εκεί πέρασαν στη Γερμανία. Στο Βερολίνο, μια εθελοντική οργάνωση που βοηθά τους πρόσφυγες τις έστειλε στον γειτονικό στον καταυλισμό κολυμβητικό σύλλογο, όπου τις υποδέχθηκαν με χαρά. «Μπορεί όταν μάθω γερμανικά να πάω σχολείο γιατί θέλω να γίνω πιλότος», λέει η Γίσρα, που τα αθλητικά της όνειρα δεν στοχεύουν χαμηλότερα από τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η Σάρα, ως μεγαλύτερη, έχει αναλάβει να διεκπεραιώσει τις διαδικασίες για να φέρει και την υπόλοιπη οικογένεια στο Βερολίνο. «Έχω την αίσθηση πως έχω φέρει μια ισορροπία στη ζωή μου», δηλώνει και εξομολογείται: «Θέλουμε να έχουμε μέλλον. Θέλω να πάω στο κολέγιο, να γίνω διεθνώς αναγνωρισμένη κολυμβήτρια κι η αδερφή μου το ίδιο. Αλλά αν μέναμε στη Συρία, δεν θα καταφέρναμε τίποτα από αυτά».
