Κι εκεί που καθόμουν στο Τσέλσι στο Παγκράτι και έπινα τα ωραία μου ποτάκια, ξέρετε, ένιωσα αυτό το γιγαντιαίο αίσθημα πείνας. Σαν καλό λαγωνικό που είμαι (ναι, το γνωστό «έχω μύτη εγώ») κατευθύνθηκα σχεδόν μηχανικά προς την πηγή της μοσχοβολιστής τσίκνας που μόνο οι καλές ψησταριές αναδύουν.
Καλά, δεν πήγα και μακριά, τοίχο- τοίχο με το Τσέλσι συνορεύει ο «Έλβις» το «Καλλιτεχνικόν ψητοπωλείον»-φυσικά αδερφάκι του πασίγνωστου Έλβις στο Μεταξουργείο. Μπαίνω μέσα σε παραδοσιακό σουβλατζίδικο, απέριττο και απλό με πάγκους κοπής κρέατος κρεοπωλείου αντί για τραπέζια. «Ναι γεια σας θα ήθελα…», «Πιείτε μια ρακή πρώτα» με διακόπτει ο κύριος επί των παραγγελιών ε, την ήπια κι εγώ, μην τον προσβάλλω, παραγγέλνω τρία τυλιχτά, μου απαντά «δεν έχω, μόνο καλαμάκι σκέτο, το σερβίρω με ψωμάκι και πατατούλα». Έχει καλώς, αλλάζω την παραγγελία και παρατηρώ γύρω μου φωτογραφίες του Elvis Presley, covers από δίσκους του, πλαστά χαρτονομίσματα κολλημένα στους τοίχους και μια πινακίδα που γράφει «Τέτοια έτρωγε η Μαντόνα και έκανε κορμί κολώνα!».
Πάνω εκεί στο βαθυστόχαστο, έτοιμη και η παραγγελία μου. Βγάζω σαν ευρωπαία την καρτούλα μου να πληρώσω, δεν δεχόμαστε μου λένε. Αρχίζω να γκρινιάζω για το πώς είναι δυνατόν, εν έτη δυο χιλιάδες δέκα επτά να μην δέχεστε ηλεκτρονικές συναλλαγές, πώς θα πάμε μπροστά, με σταματά ατάραχος και χαμογελαστός ο κύριος που με κέρασε την τσικουδιά: «Μην σε νοιάζει, φάε να τα ευχαριστηθείς και μου φέρνεις την άλλη φορά τα λεφτά»…
Κάπως έτσι με έκανε σκόνη και θρύψαλα για να έρθει η πρώτη μπουκιά από το καλαμάκι κοτόπουλο να με συνθλίψει ολόκληρη. Ζουμερό, τραγανό, με σωστό αλατοπίπερο και ριγανίτσα, σε μέγεθος που με ταξίδεψε πίσω στο ένδοξο 1997, τότε που ήταν παχιές οι μύγες και μεγάλα τα μεγέθη, όχι σαν τα σημερινά τα καλαμάκια που είναι φτιαγμένα για τα αγγελάκια της Victoria της… Μυστικού.
Δαγκώνω την πατάτα την κομμένη στο χέρι, δοκιμάζω και το καλαμάκι λουκάνικο, ελαφρύ, αρωματικό και σωστά ψημένο, ούτε ωμό ούτε «τσιχλέ», ήρθε η ώρα του καλαμακίου- κεμπάπ και δεν μπορώ να σας περιγράψω για τι νοστιμιές μιλάμε.
Θα μου πείτε τώρα εσείς, όλα καλά… ο Έλβις που κολλάει; Η ιστορία έχει ως εξής: Ο Βαγγέλης και ο Σπύρος είχαν ανοίξει πριν έξι χρόνια ένα μπαράκι στον Κεραμεικό, το Κεραμείον, το οποίο συνόρευε με ένα κρεοπωλείο που χρησιμοποιούνταν και για τις ανάγκες της πολυαγαπημένης μας σειράς του Alpha «Μίλα μου Βρώμικα» με το όνομα «Έλβις». Τελείωσε η σειρά, έμεινε το κρεοπωλείο, έμεινε και το όνομα και έτσι οι δυο φίλοι άνοιξαν το ψητοπωλείο. Στη συνέχεια μαζί με τον Γιώργο (από το Τσέλσι) δημιούργησαν το ομώνυμο αδερφάκι στην πολύ hot γειτονιά Παγκράτι – Μετς.
Και η τσικουδιά; Οκ, η μαμά του Βαγγέλη είναι Κρητικιά αλλά ο πραγματικός λόγος που την κερνάνε είναι «Γιατί σας αρέσει» απαντά ο Κοσμάς που είναι στο μαγαζί τα πρωινά.
Η επιτυχία τους βασίζεται στις άριστες πρώτες ύλες και το τίμιο προϊόν, στην αυθεντικότητα των ιδιοκτητών και φυσικά στον… Βασιλιά του rock and roll που ζει! Όταν πάτε, μην παραλείψετε να δοκιμάσετε την χοιρινή πανσέτα, πιστέψτε με, θα πίνετε ρακή στο όνομά μου!
Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Πλάκας είναι οι πολυάριθμες ταβέρνες της, με μερικές εξ’ αυτών να κουβαλάνε στην πλάτη τους πολλά χρόνια ιστορίας
13°
