Με την Αμοργό έχω ανοιχτούς λογαριασμούς. Την έχω επισκεφθεί τρεις φορές. Την πρώτη πριν κλείσω τα 20 μου χρόνια. Είχαμε μείνει στα Κατάπολα και τότε, για να πας στην Αιγιάλη, έπαιρνες τον Σκοπελίτη, δρόμος δεν υπήρχε. Θυμάμαι ένα ταξίδι πραγματικό θρίλερ, με τον Βοριά στο πλάι, το καράβι να μπατάρει πότε δεξιά, πότε αριστερά και τα καθίσματα να φεύγουν από την μια κουπαστή και να πηγαίνουν στην άλλη. Τώρα θα τουμπάρουμε έλεγα αλλά ευτυχώς φτάσαμε σώοι. Από εκείνο το ταξίδι θυμάμαι μια παρέα φοιτητών με ένα μικρό καΐκι να κάνουν ψαροντούφεκο και να βγαίνουν με ένα κοφίνι ψάρια που πουλούσαν στην πλατεία: κάτι μεγάλοι δίκιλοι και τρίκιλοι ροφοί, πολλοί σαργοί του κιλού και πάνω, μια πανδαισία. Δεν έχω ξαναζηλέψει τόσο στη ζωή μου, όχι την ψαριά, όσο τον τρόπο διακοπών. Τότε πάντως η Αμοργός ήταν παρθένο σχεδόν νησί, ακόμα κι εγώ έβγαζα ψάρι.
Η επόμενη φορά ήταν πριν από 20 περίπου χρόνια, όταν ο Γιάννης και η Αλεξάνδρα ήταν μικροί. Ο δρόμος είχε επιτέλους ολοκληρωθεί και μείναμε στην Αιγιάλη. Το highlight των διακοπών ήταν η εκδρομή που είχαμε κάνει στο παρεκκλήσι του Σταυρού, αν θυμάμαι καλά, 1-2 ώρες περπάτημα προς το βουνό. Εμείς με τα πόδια, τα παιδιά πάνω σε γαϊδούρια, με τον Νίκο τον οδηγό να μας λέει ιστορίες. Πρώην ναυτικός, τα είχε παρατήσει μετά από ένα ατύχημα και γύρισε στη δουλειά του πατέρα του. Τον χειμώνα τα γαϊδούρια κουβαλούσαν υλικά οικοδομών μέσα στα χωριά, στα σπίτια που δεν έφτανε δρόμος. Το καλοκαίρι είχε την ιδέα να κάνει εκδρομές με τουρίστες, αναρωτιέμαι αν συνεχίζει ακόμα. Είμασταν από τους πρώτους. Μας έλεγε ιστορίες για την κοινωνική ζωή των γαϊδουριών, τους καυγάδες τους, πόσο σημασία έχει επικεφαλής να μπαίνει ένα πεπειραμένο ζώο με ήρεμη προσωπικότητα, πόσο τέχνη θέλει να στρίψεις στα σοκάκια όταν κουβαλάς μεγάλα αντικείμενα. Τα βρίσκαμε όλα συναρπαστικά. Μας έλεγε ακόμα για τα μεταλλεία που βρίσκονταν στη συνέχεια της διαδρομής και τους κέδρους, τους μοναδικούς του νησιού, στις κοντινές πλαγιές. Το μονοπάτι ήταν δύσκολο και δεν συνεχίσαμε. Έμεινε μέσα μου ωστόσο η ιδέα ότι η Αμοργός είναι ένα νησί που θέλεις να εξερευνήσεις. Από τότε άλλωστε ήταν αγαπημένος προορισμός ευρωπαίων περιπατητών.
Η Τρίτη και τελευταία επίσκεψη ήταν πριν από 6-7 χρόνια. Μείναμε μόλις μια μέρα, μια εικόνα όμως έμεινε καρφωμένη στο μυαλό μου. Είχαμε μόλις βγει στο διάσελο του δρόμου προς το μοναστήρι της Χοζοβιώτισσας και μπροστά αριστερά μας απλωνόταν όλη η νότια πλευρά του νησιού. Έβλεπα στο βάθος κάτι πελώριους βράχους ή καλύτερα γκρεμούς, που ξεκινούσαν από πάνω στο βουνό και έπεφταν σχεδόν κάθετα στο πέλαγος. Σαν κάποιος να είχε αποκολλήσει βίαια ένα κομμάτι του νησιού. Μια εικόνα μοναδικής ομορφιάς και μαζί αγριάδας όπως μόνο στο Αιγαίο συναντάς. Η πρώτη μου σκέψη ήταν βέβαια να μπορούσα να τρέξω πάνω στο φρύδι, με τους γκρεμούς αλλά και το ανοιχτό πέλαγος όπου κι αν γυρίσει το μάτι.
Δεν το έκανα και μου έμεινε απωθημένο. Μπορείτε να καταλάβετε λοιπόν πώς ένιωσα, λίγους μήνες πριν, όταν διάβασα για τον αγώνα trail που διοργανώνεται στην Αμοργό, σε αυτή ακριβώς την διαδρομή, στις 16 και 17 Μαΐου. Όμως είχαν λογαριάσει χωρίς την ΠΝΟ. Μια ξαφνική απεργία οδήγησε στην αναβολή του αγώνα κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή. Σκεφτόμουν τις προετοιμασίες που πήγαν χαμένες, την απογοήτευση εθελοντών και αθλητών, τις προσπάθειες και τελικά τις προσδοκίες ενός ολόκληρου νησιού που ακυρώθηκαν και αισθάνθηκα ότι έπρεπε να βοηθήσω. Μου έκανε εντύπωση για να πω την αλήθεια και μια φράση ενός κοινού γνωστού για την «Ιωάννα και τα κορίτσια που είχαν τόσο κουραστεί για να πραγματοποιήσουν τον αγώνα». Γυναίκες διοργανωτές αγώνων σπανίζουν. Για την ακρίβεια εκτός από την Ασημίνα Συλαίου που διοργανώνει την Ζήρεια, δεν γνωρίζω καμία άλλη.
Τώρα αυτά τα πράγματα ξέρετε πώς είναι. Λες κάτι μέσα σου χωρίς να έχει συνέχεια, η τύχη συνωμοτεί όμως να το πραγματοποιήσεις. Ένα δικό μου like στη σελίδα του αγώνα, που μετά την αναβολή θα γίνει στις 15 και 16 Σεπτεμβρίου, προκάλεσε την αντίδραση της Ιωάννας και από αυτή την επαφή το κομμάτι πήρε τον δρόμο του. Πρώτα συζητώντας με την Ιωάννα Συνοδινού η οποία ξεχειλίζει από ενθουσιασμό. Μια ιδέα, μου εξήγησε, που ξεκίνησε από φίλους που ασχολούνται με τον τουρισμό, υιοθετήθηκε από τον Δήμο και αγκαλιάστηκε από το νησί, κατάφεραν να την κάνουν πραγματικότητα παρά το ότι κανείς τους δεν είχε την σχετική πείρα. Όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις το δικό τους κίνητρο είναι να προβάλουν το νησί. Κι έχουν κάνει ότι μπορούν για να διοργανώσουν όσο πιο άψογα γίνεται την φιλοξενία: ειδικές τιμές στα καράβια, εκπτώσεις στα δωμάτια, δώρα για τους αθλητές και ένα μεγάλο γλέντι το βράδυ της Κυριακής για την απονομή, με βιολιά και το τοπικό πατατάτο, βασικά κατσικάκι κοκκινιστό. Ο αγώνας μάλιστα εντάχθηκε και στο Cyclades Trail Cup, το μίνι πρωτάθλημα των Κυκλάδων στο οποίο μετέχουν ακόμα η Άνδρος, η Σύρος , η Τήνος, η Νάξος και η Δονούσα. Η Ιωάννα στη συζήτησή μας δείχνει εντυπωσιασμένη από την θετική ανταπόκριση που υπήρξε στο νησί όχι μόνο από τον Δήμο που καλύπτει ένα μέρος των εξόδων αλλά και από πολλούς ντόπιους ορισμένοι από τους οποίους, νέα παιδιά κυρίως, αποφάσισαν να τρέξουν: «Εκεί που κάθονταν στα καφενεία τους βλέπεις σήμερα με αθλητικά ρούχα και ρολόγια τρεξίματος να προπονούνται».
Όμως εμένα με ενδιαφέρει η διαδρομή και μετά από λίγο ανακαλύπτω ότι η ίδια η Ιωάννα δεν τρέχει. Από την παρέα μάλιστα που ξεκίνησαν το Amorgos Challenge, την Ιωάννα, την Δήμητρα, την Σοφία, τον Δημήτρη και τον Αντώνη, μόνο η Σοφία Βλαβιανού τρέχει στο βουνό. Αυτή είχε και την αρχική ιδέα, «την είπα αμέσως στην Ιωάννα, σκέφτηκα ότι αυτή μόνο έχει τον δυναμισμό να την πραγματοποιήσει». Μαζί με την Δέσποινα Γιαννακοπούλου αποτέλεσαν την γυναικεία τριάδα που ήταν και ο αρχικός πυρήνας.
Η ιστορία της Σοφίας είναι κλασική. Έκοψε το τσιγάρο πριν από 3 χρόνια, πήρε κιλά και άρχισε την γυμναστική. Πήγαινε με το καρότσι του μωρού στα 5 χιλιόμετρα που γίνονται στην Αθήνα για τον καρκίνο του μαστού και τον Σεπτέμβριο του 14 είπε να κάνει την διαδρομή τρέχοντας. Μετά από αυτή την εμπειρία μπήκε στο τρέξιμο κι όταν ανακάλυψε το βουνό «από περιέργεια καθώς έτρεχαν φίλοι μου», αποφάσισε πως δεν το αλλάζει με τίποτα. Γεννήθηκε στην Αμοργό από μητέρα Αγγλίδα που παντρεύτηκε στο νησί. Όταν η Σοφία τελείωσε το σχολείο έφυγε για να σπουδάσει στην Αγγλία, κι όταν τελείωσε τις σπουδές έμεινε Αθήνα. Από τότε γυρνάει τα καλοκαίρια με το τρέξιμο όμως γνώρισε μια διαφορετική Αμοργό. «Μεγάλωσα εδώ αλλά όλα αυτά τα παράβλεπα, τα θεωρούσα δεδομένα. Τώρα όλα τα ψάχνω, ανακαλύπτω ομορφιές που μου ήταν άγνωστες. Όταν έτρεξα πρώτη φορά την διαδρομή ήταν Απρίλιος ή Μάρτιος, ήταν μια εκπληκτική μέρα, η ατμόσφαιρα ήταν πολύ καθαρή κι ένιωσα ότι έβλεπα για πρώτη φορά την Αμοργό. Ξαναγάπησα το νησί μου, απέκτησα ένα δέσιμο με τον τόπο που δεν είχα ως τότε παρά το ότι είχα μεγαλώσει εδώ».
Η διαδρομή ξεχωρίζει, όπως λέει για την αγριάδα της. Η βλάστηση χαμηλή, δεν υπάρχει τίποτα να σου κρύψει τη θέα. Από την μια πλευρά η Σαντορίνη και η Ανάφη, από την άλλη, μόλις βγεις πάνω στο βουνό, οι Μικρές Κυκλάδες πιάτο μπροστά σου: Ηρακλειά, Σχοινούσα, Κέρος, Κουφονήσια, Δονούσα. Όταν περάσεις το εκκλησάκι του Αγίου Μάμα «βλέπεις από κάτω σου το κενό». Γαλάζιο παντού. Και βέβαια πέτρα, άλλοτε φυτευτή και σταθερή, άλλοτε σάρες, άλλοτε καλντερίμι, μια διαδρομή με σχετικά ήπιες κλίσεις που δεν στερείται όμως δυσκολίας. Στο μονοπάτι, ως ότου φτάσεις στους οικισμούς, δεν υπάρχουν δέντρα, τρία κυπαρίσσια μόνο στη θέση Δρυ, μια πηγή που έχει στερέψει. Έτσι τρέχεις παντού κάτω από τον ήλιο όπως αρμόζει στις Κυκλάδες.
Η εκκίνηση γίνεται λίγο πριν την ξακουστή μονή της Χοζοβιώτισσας, που χτίστηκε τον 11ο αιώνα. Τριακόσια σκαλοπάτια και μια απότομη ανηφόρα, είναι ίσως το πιο δύσκολο σημείο της διαδρομής. Τους αθλητές θα τους περιμένουν οι μοναχοί για να τους κεράσουν ρακί κι όποιος αντέξει. Ο τερματισμός γίνεται 18 χιλιόμετρα μετά, στην παραλία της Αιγιάλης. Την προηγούμενη ημέρα οι αθλητές μπορούν να μετάσχουν στο spike, το ανέβασμα στην κορυφή της νησίδας Νικουριά, χωρίς σηματοδοτημένη διαδρομή, ο καθένας όπως νομίζει. Και βέβαια υπάρχει μια εύκολη διαδρομή 7,5 χιλιομέτρων που περνά μέσα από τα χωριά κοντά στην Αιγιάλη. Ένα διήμερο με επιλογές για όλους.
11°
