Έχω επισκεφτεί το ΚΠΙΣΝ πάρα πολλές φορές από τότε που άνοιξε τις πόρτες του αλλά και πριν, όταν ακόμα ήταν στα γιαπιά (ναι, είχα μια-δυο φορές αυτό το προνόμιο λόγω της δημοσιογραφικής μου ιδιότητας) ΕΠΕΙΔΗ είναι τελείως και εντελώς του γούστου μου!
Και εξηγούμαι: Πρώτα απ' όλα είναι ένα μοναδικό σημείο της Αθήνας που σου προσφέρει τόσο γενναιόδωρα την ακριβή Τέχνη της σιωπής. Ξεφεύγεις εντελώς από το τρελάδικο της αθηναϊκής ζωής, ιδίως αν το επισκεφτείς καθημερινή. Μετά είναι οι κήποι του. Αυτοί οι άγνωστοι στη χώρα μου κήποι του ζεν. Έχω και μια αδυναμία σ' εκείνα τα σιδερένια πολυθρονάκια στο χρώμα του φρέσκου αμύγδαλου που έχουν τοποθετηθεί σε ένα σημείο σχετικά απομονωμένο, επειδή μου θυμίζουν τις καρέκλες των κήπων του Λουξεμβούργου στο Παρίσι, καρεκλάκια που στα νιάτα μου αγάπησα και μίσησα και ζέσταινα με τις ώρες μέχρι να πάρω το ρημαδοπτυχίο. Ένα άλλο αγαπημένο σημείο είναι εκείνο το θηριώδες ασανσέρ που σε ανεβάζει σε δευτερόλεπτα στους ουρανούς της Αθήνας και παρά τους τρελούς ιλίγγους μου, εγώ ανεβαίνω κάθε φορά κι ας κλαίω! Ένα άλλο πράγμα που γουστάρω στο ΚΠΙΣΝ είναι οι μυρωδιές του! Πουθενά αλλού νομίζω στην πόλη δεν υπάρχει τόση συγκεντρωμένη και πυκνοκατοικημένη χλωρίδα με ρόζμαρι και φασκόμηλο και ρίγανη. Είναι τόσοι πολλοί οι θάμνοι που αρκεί να σταθείς από πάνω τους, να κλείσεις τα μάτια και να μείνεις εκεί για πάντα. Μ' αρέσει ακόμα η τεχνητή του «θάλασσα» (λίμνη είναι) που διασχίζει κατά μήκος τα θηριώδη κτίρια, σαν ένας μικρός ολόισιος ωκεανός. Μ' αρέσει γιατί ακόμα και αυτή η «ψεύτικη θάλασσα» είναι προγραμματισμένη να μη κουνιέται. Τι περίεργο όμως; Αν με ρωτούσε κάποιος σήμερα γιατί πηγαίνω τόσο συχνά εκεί θα του απαντούσα ακαριαία: Για τους «ανθρώπους του»! Γιατί πουθενά αλλού στη χώρα μου δεν έχω συναντήσει τόσο επαρκές και ευγενές και χαμηλόφωνο και εξυπηρετικό προσωπικό. Ποιος επιλέγει αυτούς τους ανθρώπους; Όσοι τον ξέρετε, τα συγχαρητήρια μου να του δώσετε.
Ιντερμέντζο
Χθες λοιπόν 23/2 στις 18:00, το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος παρέδωσε το μεγαλειώδες Κέντρο Πολιτισμού που έφτιαχνε επί 5 χρόνια στο Ελληνικό Κράτος. Ήμουν εκεί από τις 16:00 με δημοσιογραφική πρόσκληση για να παρακολουθήσω τα δρώμενα από το εσωτερικό του κεντρικού κτιρίου της Λυρικής Σκηνής μαζί με όλους τους άλλους καλεσμένους. Πρέπει να πω ότι οι δύο ώρες που ήμουν σε αναμονή μέσα στην αίθουσα περιμένοντας τις θέσεις να γεμίσουν καθόλου δεν με ενόχλησαν, αντίθετα, το γλέντησα δεόντως! Μου είχε δοθεί απλόχερα η ευκαιρία να παρακολουθήσω, πάντα από απόσταση ασφαλείας, εικόνες και θαύματα που συνήθως παρακολουθώ από την οθόνη της τηλεόρασης μου τα βράδια μου τα εργένικα που τραγούδια λέω αρμένικα.
Κατ' αρχάς έχει πάρα πολύ γούστο να παρακολουθείς κόσμο και διαθέσεις από ψηλά (από το δεύτερο θεωρείο) να περνούν μπροστά από τα μάτια σου και από το μάτι του κινητού σου χωρίς να ιδρώνει κανενός το αυτί (ούτε το δικό σου).
Δείτε παρακάτω μερικές ασήμαντες λεπτομέρειες που εντόπισα ενώ τα κορίτσια και τα αγόρια της υποδοχής τακτοποιούσαν κόσμο και κοσμάκη στις θέσεις του.
Να ξεκινήσω απ' αυτό: Τον κόσμο και τον κοσμάκη. «Πώς γίνεται;» αναρωτιέμαι κάθε φορά. Πώς γίνεται και με ένα μαγικό τρόπο στην αίθουσα, σε κάθε αίθουσα και κάθε τελετή να μπαίνουν πάντα πρώτοι οι κοινοί θνητοί, μετά οι ανθυποδιάσημοι, μετά οι διάσημοι, μετά η πολιτική ηγεσία και στο τέλος ο chief της φυλής; Έχουνε καμπανάκια που τους ειδοποιούνε; Τους κρατάνε σε μια κλειστή αίθουσα και τους δειγματίζουν με σειρά προτεραιότητας; Τους στέλνουν sms; Σφυρίζουν στους οδηγούς τους να μπουν στο ρελαντί; Περίεργο… Πάντως κι εδώ κρατήθηκε αυστηρά το πρωτόκολλο της προσέλευσης.
Αρχίζω και εντοπίζω φάτσες. Όλγα Κεφαλογιάννη, Αβραμόπουλος, Καμίνης, Μπουτάρης, Τσακαλώτος, Βούτσης, Βασίλης Λεβέντης, Καραμανλής, Σαμαράς, Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, Ανδρέας Δρακόπουλος, Σπύρος Νιάρχος, Κυριάκος Μητσοτάκης… Οπ, εδώ έχουμε την πρώτη ανατροπή. Ο Κυριάκος είναι ο πρώτος που εμφανίζεται συνοδευόμενος από τη σύζυγό, την Μαρέβα. Είναι και ο μοναδικός που έφερε τη παρέα του! Όλοι οι υπόλοιποι έχουν έρθει «ασυνόδευτοι». Και είναι ομολογουμένως όλοι, μα όλοι, μια σκέτη θλίψη. Ποιο πρωτόκολλο απαγορεύει τις γυναίκες; Ή δεν υπάρχει τέτοιο πρωτόκολλο και είναι απλώς θέμα στιλ;
Είναι μια γιορτή για τη χώρα όταν κάποιος της χαρίζει ένα δώρο 620 εκατομμυρίων ευρώ, ναι ή όχι; Κι αν είναι μια γιορτή τότε γιατί η πολιτική ηγεσία δείχνει τέτοια εικόνα; Εικόνα μπακουροκατάστασης. Δεν θα έπρεπε όλοι να συνοδεύονται από τις ωραίες τους γυναίκες, να είναι ντυμένοι με τα καλά τους, να υπάρχει χρώμα και διάθεση γιορτής και γέλιο και χαλαρότητα έστω γι' αυτή τη μία ώρα που διαρκεί η τελετή; Και μόνο σαν τιμή και ευχαριστώ προς τον δωρητή έστω. Ποιο πρωτόκολλο το απαγορεύει αυτό; Κι αν το απαγορεύει από πότε έχει να ανανεωθεί αυτό το ρημαδοπρωτόκολλο; Ψάχνω ψύλλους στ' άχυρα, ε; Αυτό ακριβώς κάνω!
Ναι, ήρθε ο Κυριάκος με την Μαρέβα. Έχει έρθει η ωραία νέα γυναίκα, κομψότατη, με ρούχα στο χρώμα της κρέμας, με τα διακριτικά της αξεσουάρ, εντελώς στιλάτη και χαμογελαστή. Και τι έγινε μετά; Για λέγε, για λέγε. Μετά λοιπόν έγινε το αδιανόητο: Έβαλαν τον Κυριάκο να κάτσει δίπλα στον Ιερώνυμο και την Μαρέβα στην πίσω σειρά, δίπλα σε έναν άλλο παπά! Τι συζήτηση μπορεί να ανοίξουν αυτοί οι δύο εκ διαμέτρου άσχετοι άνθρωποι; Για τη νέα κολεξιόν της Zeus& Dion ή για τη Κυριακή της Ορθοδοξίας;
Έχει αρχίσει ήδη να πυκνώνει η προσέλευση, όταν από μια πόρτα της αίθουσας εμφανίζεται ήσυχα και διακριτικά. Φοράει ωραίο bespoke κοστούμι, άψογα δεμένη γραβάτα στο χρώμα της θάλασσας, καλοχτενισμένα μαλλιά και μια μικρή ανατροπή: ένα πλεκτό διακριτικό βραχιολάκι στο δεξί του καρπό. Είναι ο Σπύρος Νιάρχος, ο ένας από τους δύο γιους του Σταύρου Νιάρχου. Τον συνοδεύουν μέχρι τη θέση του δίπλα στον Πρόεδρο της Βουλής Νίκο Βούτση, ο οποίος σηκώνεται ευγενικά και τον χαιρετά όχι ακριβώς θερμά αλλά να, με κάποιο κράτημα. Αρχίζουν ένα small talk το οποίο διακόπτεται από συχνές σιωπές αλλά τέλος πάντων «περπατάει» η κουβέντα.
Και έρχεται η ώρα του Πρωθυπουργού. Μια έξαψη ψιλοχαϊδεύει την αίθουσα, σηκώνονται όλοι να τον χαιρετίσουν, το ίδιο κάνει κι εκείνος με μικρές στάσεις, χαιρετάει έναν-έναν με τη σειρά, φθάνει στον Νίκο Βούτση κάτι του λέει και γελάει, προσπερνάει τον «άγνωστο» που κάθεται δίπλα στον Βούτση και κατευθύνεται προς τη θέση του που –τι σύμπτωση–βρίσκεται παραδίπλα από τη θέση του «αγνώστου».
Περνάνε μερικά δευτερόλεπτα, ο «άγνωστος» χαμογελάει αμήχανα, ο Πρωθυπουργός πιάνει κουβεντούλα με τον από πίσω του και αφού είδε και αποείδε ο Βούτσης και καταλαβαίνει ότι έχουμε μπει ήδη σε κατάσταση «τραγέλαφου» αναλαμβάνει το βαρύ έργο των συστάσεων: Από δω η γυναίκα μου κι από εκεί το αίσθημα μου. Και από εδώ ο κύριος Σπύρος Νιάρχος! (δεν το άκουσα, το υπέθεσα από τη γλώσσα του σώματος)
Μπορώ να την κατανοήσω όλη την παραπάνω σκηνή. Ναι, φυσικά τα παιδιά του Νιάρχου, σε αντίθεση με τον πατέρα τους, δεν είχαν ποτέ καλές σχέσεις με τη δημοσιότητα. Σπάνια εμφανίζονται σε φωτογραφίες, πολύ περισσότερο σε δημόσιες εκδηλώσεις, δεν δίνουν συνεντεύξεις, δεν κάνουν δηλώσεις, δεν ανήκουν στην ταπεινή πλειοψηφία του ταπεινού τζετ σετ γιατί απλώς ΕΙΝΑΙ το τζετ σετ. Οκ μέχρι εδώ. Αλλά εσύ, εσύ πού πας, καημένε Καραμήτρο; Ο άλλος θα σου παραδώσει ένα ανέλπιστο δώρο, ένα δώρο για τη χώρα σου και δεν φροντίζεις ή δεν φροντίζουν οι «άνθρωποί» σου να σε προετοιμάσουν, να σε προστατεύσουν; Να βρουν ένα ρημαδοεξώφυλλο του Forbes και να σου δείξουν ποιον θα πας να συναντήσεις; Να σε ενημερώσουν έστω πού θα κάθεται; Να σου πουν το απλό «αυτός που θα κάθεται δίπλα στον Βούτση πρόσεξέ τον, είναι ο Δαναός που φέρνει τα δώρα». Helloooo
Σήμερα το πρωί ήρθε απομαγνητοφωνημένη η συνέντευξη του Προέδρου του ΙΣΝ, Ανδρέα Δρακόπουλου που, προσωπική γνώμη εκφράζω, είναι ο πιο cool τύπος που έχω συναντήσει. Μ' άρεσε που στην ομιλία του δεν ξέχασε τον Λέοναρντ Κοέν, τον Καβάφη, τον Τζανέτο Αντύπα που έφυγε πρόσφατα από κοντά μας και φυσικά την Δάφνη Ματζιαράκη και τον Κυριάκο Παπαδόπουλο (υποψήφιοι για το φετινό Όσκαρ ντοκυμαντέρ). Τους ευχήθηκε «καλή τύχη την Κυριακή στα Όσκαρ αντιπροσωπεύοντας ό,τι καλύτερο διαθέτει η Ελληνική μας ψυχή μέσα από το ντοκιμαντέρ 4.1 Μίλια».
Βρήκα genious τον τρόπο που διάλεξε να μιλήσει για τις δυσκολίες που μπορεί να προκύψουν απ' αυτή την παράδοση του Κέντρου στο Ελληνικό Δημόσιο. Το παραθέτω αυτούσιο:
«Και τώρα οι ανησυχίες…
Τα παρακάτω είναι μόνο μερικά από τα ηλεκτρονικά μηνύματα που έχουμε λάβει το τελευταίο καιρό:
«η αρχή του τέλους»
«ήρθε η ώρα που όλοι φοβόμασταν»
«θα βγάλω φωτό να θυμάμαι το πριν και το μετά»
«και τώρα θα αρχίσει η παρακμή»
«πραγματικά με θλίβει το γεγονός ότι γίνεται παράδοση στο ελληνικό δημόσιο. Δεν έχω καμία εμπιστοσύνη και καμία ελπίδα ότι το ελληνικό δημόσιο μπορεί να διαχειριστεί σωστά το ΚΠΙΣΝ»
«Αναρωτιόμουν… αν το ΔΣ του Ιδρύματος έχει αντιληφθεί ότι κάθε πράγμα που περνάει στα χέρια του Ελληνικού Δημοσίου, καταστρέφεται. Γιατί το στολίδι της Αθήνας να αφεθεί σε τέτοια χέρια; Θα ήταν καλό κατά τη γνώμη μου, να μην παραχωρηθεί το Κέντρο Πολιτισμού στο Δημόσιο, για να μην καταλήξει ένα εγκαταλελειμμένο, απεριποίητο κτήριο. Παρακαλώ, παρόλο που είμαι 15 ετών, λάβετε υπόψη σας το email μου».
---και ένα τελευταίο: «Γιατί βρε καλοί μου άνθρωποι; Πρώτη φορά έρχεστε στην Ελλάδα;»
Περιττό να πω πως έκανε όλη την αίθουσα να πέσει κάτω απ το γέλιο…
Μερικές ανεπαίσθητες λεπτομέρειες (λέξεις σημειωμένες με έντονο μαύρο) που δεν περιλαμβάνονται στον απομαγνητοφωνημένο λόγο του Α. Δρακόπουλου που μοιράστηκε στα media αλλά βρίσκονται στη δική μου ηχογραφημένη ομιλία στο κινητό μου. Είναι μόνο λέξεις, αλλά που έχουν μια σημασία κατά την ταπεινή μου γνώμη
“…Απλά αν δεν ήταν ο Σταύρος Νιάρχος ούτε εμείς, ούτε το ΚΠΙΣΝ θα υπήρχαν σήμερα, απλά….”
“…Και σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα η ιδέα του ΚΠΙΣΝ ‘έκατσε’. Το 2007 υπογράψαμε το Προσύμφωνο (τώρα το λένε Μνημόνιο εγώ το είχα ονομάσει προσύμφωνο) Συνεργασίας…”
«…Σας παραδίδεται με εμπίστευμα €20 εκ. Σας παραδίδεται με τη δέσμευσή μας, εφόσον το ΚΠΙΣΝ ‘τρέχει’ σωστά, (απλή λέξη) να συνεχίσουμε να το βοηθάμε οικονομικά με δωρεά της τάξεως των συνολικά €50 εκ. για τα επόμενα 5 χρόνια, €25 εκ. για την ενίσχυση του προγραμματισμού, παραμένοντας ενεργά συμμέτοχοι (όσο μας θέλετε) (ξέχωρα από τα προγράμματα αυτά καθαυτά της Εθνικής Βιβλιοθήκης και Λυρικής Σκηνής), και €25 εκ. για την κάλυψη των λειτουργικών εξόδων του…»
«…ΕΔΩ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΚΠΙΣΝ ΝΑ ΣΗΚΩΘΕΙ ΟΡΘΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΥΠΕΡΟΧΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΧΟΥΝ ΧΑΡΙΣΕΙ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ. (και είμαι σίγουρος ότι θα συνεχίσουν να μας χαρίζουν)…»
Κανείς δε σκέφτηκε εκ μέρους της ελληνικής κυβέρνησης να ευχαριστήσει προσωπικά τον Σπύρο Νιάρχο, αφού ήταν παρών στην αίθουσα;
Η ατάκα του Πρωθυπουργού: Ξεκίνησε το λόγο του με μια ομολογουμένως ωραία ατάκα: «Το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος ήρθε να προσφέρει, σε μια εποχή που περισσότεροι ήρθαν για να πάρουν…» Respect!!!
Φινάλε
Και τώρα χαλαρώνουμε και διασκεδάζουμε. Δείτε παρακάτω μερικά βίντεο από τα highlights της εκδήλωσης.
Το εσωτερικό της υπέροχης Κεντρικής Σκηνής της Λυρικής, λίγο πριν την έναρξη της εκδήλωσης
Η στιγμή που η διεθνούς φήμης σοπράνο Sumi Jo, ερμηνεύει τη διάσημη άρια από την όπερα Νόρμα του Μπελίνι, Casta Diva με συγκλονιστικό τρόπο.
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς.
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
15°
