Γερμανία, Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Σε ένα ίδρυμα που περιθάλπονται άρρωστα παιδιά καταφτάνει ο Ερνστ Λόσα, ένας 13χρονος τσιγγάνος, που ξεχωρίζει από το δυναμισμό αλλά και την αποφασιστικότητά του να βγει ζωντανός από εκεί, μόλις συνειδητοποιεί ότι ο διευθύνων γιατρός θανατώνει τα πιο ασθενή παιδιά εκτελώντας διαταγές της ναζιστικής ηγεσίας.
Τίποτα πιο θλιβερό από ένα έργο όπου οι θανατώσεις παιδιών είναι από τα βασικά χαρακτηριστικά του. Όμως ο σκηνοθέτης πατάει σε πραγματικά γεγονότα χωρίς να τα εκμεταλεύεται μελοδραματικά προκειμένου να συγκινήσει το θεατή και αρκείται στην ανάπτυξη του θέματός του με αποστασιοποίηση της κάμερας και ψυχραιμία στη διαχείρηση των αισθημάτων. Η ευγονική είναι το βασικό θέμα του φιλμ. Κυρίαρχο χαρακτηριστικό της ναζιστικής ιδεολογίας, που πάντως δεν ήταν οι πρωτοπόροι στο… είδος αφού ανάλογες πρακτικές αναπτύχθηκαν από τους ευρωπαίους αποικιοκράτες, τους αμερικανούς για την εξόντωση των ινδιάνων αλλά και κάποιες σκανδιναβικές κυβερνήσεις στην αρχή του περασμένου αιώνα, ενώ ως αρχή της θεωρείται ο κοινωνικός δαρβινισμός. Με την κινητήρια δύναμη μιας αυθεντικά συγκινητικής ιστορίας ο ικανότατος Ουέσελ πλάθει μια δραματική πλοκή όπου το πολιτικό στοιχείο συναντάει την ανθρώπινη οπτική. Η πρακτική εφαρμογή των κοινωνικών πολιτικών της ναζιστικής Γερμανίας, που τοποθετούσαν στο κέντρο της ιδεολογίας της τη βελτίωση της Άριας φυλής μέσω της εξόντωσης ανθρώπων που στοχοποιήθηκαν ως «ανάξιοι ζωής» (Lebensunwertes Leben), μεταφέρεται εύστοχα στο σενάριο που καταγράφει τον αγώνα του νεαρού Ερνστ όχι απλώς να επιβιώσει αλλά κυρίως να κατανοήσει όλη την εξωφρενική και απάνθρωπη διάσταση μιας τέτοιας πολιτικής. Είναι συγκλονιστικές οι σκηνές όπου τα πιο λαμπερά επιστημονικά μυαλά της Γερμανίας βρίσκουν σατανικό τρόπο για να θανατώνονται τα παιδιά (λιμοκτονούν ενώ τρώνε, καθώς από τις σούπες λαχανικών ύστερα από αρκετές βράσεις εξαφανίζονται όλες οι θρεπτικές ουσίες), ενώ αίσθηση προκαλεί η στάση του διευθυντή του ιδρύματος που πασχίζει μέχρι και το τέλος για να πείσει για την ορθότητα και το δίκαιο («ουσιαστικά βοηθάμε αυτά τα παιδιά απαλύνοντας τον πόνο και τερματίζοντας το βασανιστήριο τους») της πρακτικής τους. Στον απαιτητικό ρόλο του τελευταίου ο Σεμπάστιαν Κοχ («Οι ζωές των άλλων», «Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι», «Homeland») δίνει μια δυνατή και κυρίως πειστική ερμηνεία, αποδίδοντας όλες τις αποχρώσεις του σκιώδη χαρακτήρα του, αλλά εκείνος που κλέβει την παράσταση είναι ο πιτσιρικάς Ίβο Πιέτζκερ από το βραβευμένο «Τζακ».
Ένας έμπειρος γεωλόγος αντιλαμβάνεται τα σημάδια μιας τεράστιας επικείμενης καταστροφής σε μια μικρή πόλη της Νορβηγίας και προσπαθεί να προλάβει το κακό.
Δεν είναι μόνο οι Αμερικανοί που ειδικεύονται στις ταινίες καταστροφής. Το νορβηγικό «Κύμα» διαθέτει όλη την τεχνοτροπία, ιδεολογία, αισθητική και άποψη γύρω από το εσχατολογικό κινηματογραφικό μοτίβο. Όλα τα στοιχεία στην αρχή του φιλμ δείχνουν μια επίπλαστη γαλήνια καθημερινότητα: οι οικογενειακές σκηνές, η φαινομενική ηρεμία που καλύπτει την μικρή πόλη, τα drones να κάνουν εναέριο πάρτι πάνω από το ειδυλλιακό τοπίο. Όμως το σασπένς κάνει δειλά-δειλά την εμφάνισή του, στηριζόμενο μεθοδικά και αποτελεσματικά σε στιγμιότυπα κλειδιά, πριν η φύση ξεσπάσει καταστροφικά στον άνθρωπο. Σκηνές καθηλωτικές που κόβουν την ανάσα, εφέ που θαμπώνουν το μάτι, χαρακτήρες μονοδιάστατοι μεν αλλά με το ανάλογο εκτόπισμα που υπηρετούν τη προσχηματική πάντως δράση, τονίζοντας με τα πιο έντονα χρώματα την ασημαντότητα του ανθρώπου μπροστά στην εκδικητική μανία της φύσης.
Ακόμα κρύβομαι για να καπνίσω (*1/2) (I still hide to smoke/ À mon age je me cache encore pour fumer)
Γυναίκες διαφορετικής τάξης, ηλικίας και... ηθικής συναντιούνται σε αλγερινό χαμάμ και ανταλλάσουν απόψεις και εμπειρίες από τη ζωή τους την ίδια ώρα που η ιδιοκτήτρια του χαμάμ κρύβει μια έγκυο νεαρή κοπέλα που ψάχνει να βρει ο αδελφός της για να «καθαρίσει» την ατιμασία που του έλαχε...
Αν και είναι δύσκολο να μείνεις αδιάφορος στην απεικόνιση μιας κοινωνίας παραδομένης στο θρησκευτικό φανατισμό και με τη θέση της γυναίκας να βάλλεται από παντού (από την μπούργκα, μέχρι τις επιθέσεις με οξύ σε απελευθερωμένες γυναίκες ή για τους υποχρεωτικούς γάμους για 11χρονα κοριτσάκια), η γαλλοαλγερινική ταινία πάσχει σοβαρά σε επίπεδο αφήγησης και κινηματογραφικής αξίας. Βραβείο κοινού για τη θεατρίζουσα δημιουργία της Ομπερμέγιερ που διασκευάζει εν θερμώ και με περίσσευμα διδακτισμού ένα δικό της θεατρικό που γυρίστηκε στο Μπέη Χαμάμ της Θεσσαλονίκης.
Kingsman: ο χρυσός κύκλος (*1/2) (Kingsman: The golden circle)
Όταν καταστρέφονται τα κεντρικά τους γραφεία οι πράκτορες της «Kingsman» ταξιδεύουν στην Αμερική για να εντοπίσουν ένα οργανισμό κατασκοπίας με το όνομα Statesman, η ίδρυση του οποίου συμπίπτει χρονικά με την ίδρυση του δικού τους οργανισμού.
Το σίκουελ της ταινίας «Kingsman: H Μυστική Υπηρεσία» επιχειρεί να συνθέσει ένα νέο είδος υπερκατασκόπου που συνδυάζει τη βρετανική φλεγματική γοητεία με την κινηματογραφική spy μαστοριά αλλά δεν φτάνει στα επίπεδα της πρώτης ταινίας. Η φρεσκάδα και η πρωτοτυπία απουσιάζουν, ενώ τα λίγα έξυπνα και εμνευσμένα σκετς εξαφανίζονται όσο προχωρά η εξέλιξη του φιλμ προς την κουραστική ολοκλήρωσή του που αγγίζει εντελώς αναίτια σχεδόν τις 2,5 κουραστικές ώρες.
Ακόμη
»»» Το ισπανοαργεντίνικο θρίλερ «Στο τέλος του τούνελ» (Al finel de tunel) (*1/2) του Ροδρίγκο Γκράντε ένας καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι άντρας γίνεται μάρτυρας της προσπάθειας μιας συμμορίας να ληστέψει μια τράπεζα. Υβρίδιο μεταξύ Χίτσκοκ και Ντασέν αλλά χωρίς το μαγικό άγγιγμα κανενός εκ των δύο δημιουργών.
»»» Το animation «Emoji, η ταινία» ξεκλειδώνει τον μυστικό κόσμο που βρίσκεται μέσα στο smartphones, κρυμμένος στο app της Τεξτόπολης, όπου κατοικούν όλα τα emojis, τα οποία ελπίζουν πως κάποτε θα επιλεχτούν από τον χρήστη.
»»» Το «Leatherface» υπακούει στη λογική των μοντέρνων πρίκουελ που αναπαριστούν την αρχή του...κακού, με το στόρι να αφορά στη δράση τέσσερων βίαιων νεαρών που έχουν μόλις αποδράσει από ένα ψυχιατρικό ίδρυμα, και απαγάγουν μία νεαρή νοσοκόμα. Ο ένας από αυτούς θα γίνει ο πολύ γνωστός μας ...Leatherface.
»»» Το «Mystery train» (***1/2) του Τζιμ Τζάρμους είναι μια ωδή στον Έλβις, το Μέμφις και τον...φανταστικό έρωτα, μέσω τριών παράλληλων ιστοριών που θα απολαύσουμε σε νέες ψηφιακά αποκαταστημένες κόπιες.
»»» Το «Μαμά ή γιαγιά» (*) είναι απλώς η χειρότερη ερμηνεία της Ζιλιέτ Μπινός ever.
Αν και πιστό ως προς τα ομηρικά γεγονότα και τους χαρακτήρες, ο Ιταλός σκηνοθέτης επιλέγει να απαρνηθεί την επική χροιά προκειμένου να αναδυθεί ένας αντίθετος –μελαγχολικός και σαφέστατα αντιηρωικός– τόνος
12°
