Ο Τόνι Γουέμπστερ ζει μια απομονωμένη και ήσυχη ζωή έως ότου ένα μυστικό από το παρελθόν έρχεται στην επιφάνεια και τον αναγκάζει να αναλογιστεί τα λάθη που έκανε νέος, να παραδεχτεί την αλήθεια για την πρώτη του αγάπη και να αναρωτηθεί για τις συνέπειες κάποιων αποφάσεων που πήρε στη ζωή του. Το ξεδίπλωμα των αναμνήσεων τον οδηγεί πίσω στις αρχές της δεκαετίας του ’60, τότε που τέσσερις φίλοι (ο Κόλιν, ο Άλεξ, ο Τόνι και ο Έιντριαν), σεξουαλικά καταπιεσμένοι και παθιασμένοι με τα βιβλία και τις ιδέες τους, συναγωνίζονται σε «εξυπνάδες». Μέχρι που συναντούν τη γυναίκα που θα αλλάξει τη ζωή τους…
Λιτό, ουσιαστικό και χαμηλότονο, το «Ένα κάποιο τέλος» του ινδού σκηνοθέτη Ρίτες Μπάτρα είναι βασισμένο στο βραβευμένο με Booker μυθιστόρημα του Τζούλιαν Μπαρνς (στα ελληνικά από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, το οποίο παρεμπιπτόντως το «ρούφηξα» μέσα σε 2 μέρες). Ο σκηνοθέτης, που προ 4ετίας είχε κατασκευάσει το θεσπέσιο «Lunchbox», έχει πιάσει απόλυτα το πνεύμα του βιβλίου προσδίδοντας στις στεγνές από συναίσθημα –αλλά όχι κι από ανθρωπιά– ρυτίδες της ταινίας μια απροσδιόριστη γοητεία. Η ιστορία των 4 φίλων που παίρνει τραγική τροπή όταν ο ένας τους αυτοκτονεί, είναι ένα μικρό κομψοτέχνημα ύφους και το απόσταγμα μιας ολόκληρης ζωής. Πίσω από το κυνικό προσωπείο του ήρωα (και κατά συνέπεια της ταινίας) κρύβεται μια απέραντα ανθρώπινη, συγκινητική και τραγική ιστορία. Ένα μοναδικό παράδειγμα οικονομίας και ένας σοφός απολογισμός ζωής. Η ανατροπή της καθημερινότητας του Τόνι φέρνει μαζί με τα φαντάσματα της νιότης του και την ευθύνη κάποιων παλιών επιλογών του οι οποίες σημάδεψαν τη ζωή όλων τους. Η σκοτεινή επιλεκτική μνήμη, τα ψέματα που λέμε στους εαυτούς μας για να βρούμε τη δύναμη να προχωρήσουμε, η αναζήτηση του χρόνου και, κυρίως, πώς το παρελθόν επιστρέφει διαρκώς ζητώντας εξηγήσεις από –και για– το παρόν, είναι θέματα που ο Μπαρνς τα πλέκει θαυμάσια στο βιβλίο του και ο Μπάτρα τα συμπυκνώνει υποδειγματικά στο φιλμ. Η ερμηνεία του εξαίρετου Τζιμ Μπρόντμπεντ αγγίζει το τέλειο, ενώ η αφηγηματική «οκνηρία» που ίσως δυσκολέψει κάπως το θεατή ισορροπεί ιδανικά μεταξύ της μελαγχολίας και της πικρόχολης ειρωνείας που χαρακτηρίζει τη ζωή όλων τους.
Η ζωή της Τζάνετ Γουόλς σημαδεύτηκε από τα φτωχά παιδικά χρόνια και την έντονη φιγούρα του δυσλειτουργικού, χαρισματικού αλλά και αυτοκαταστροφικού πατέρα της (πάλευε χρόνια με τον αλκοολισμό) μέχρι να καταφέρει να βρει τη δύναμη και thn αποφασιστικότητα να αλλάξει τη ζωή της.
Οικογενειακό δράμα από το σκηνοθέτη του «Short Term 12» που διασκευάζει με... μπαμπεσιά (το μελό κρύβεται πίσω από κάθε σκηνή) τα απομνημονεύματα της Γουόλς –ήταν κορυφαίο best seller του 2005 στην αμερικανική αγορά– για να ρίξει μια εμπεριστατωμένη ματιά πάνω στις οικογενειακές σχέσεις εξάρτησης. Οι βασικοί χαρακτήρες είναι καλοδουλεμένοι, η σταδιακή μεταμόρφωση της ψυχολογίας της ηρωίδας έχει σταθερή βάση αλλά οι δραματικές σκηνές (παρά την ένταση που βγάζουν) είναι σχεδιασμένες απόλυτα προβλέψιμα και μόνο στο κλείσιμο της ταινίας η χρήση του βιντεογραφημένου υλικού από τις πραγματικές οικογενειακές συναντήσεις της συγγραφέως προσφέρει μια πιο ρεαλιστική και αυθεντική χροιά στα όσο είχαμε παρακολουθήσει προηγουμένως.
12 χρόνια μετά τον τραγικό θάνατο της μικρής του κόρης, ένα ζευγάρι φιλοξενεί στο αρχοντικό του μια καλόγρια και μια ομάδα κοριτσιών από κατεστραμμένο ορφανοτροφείο της περιοχής. Σύντομα το πιο αδύναμο κορίτσι θα γίνει στόχος της δαιμονισμένης κούκλας Aναμπελ.
Άξιος διάδοχος των δύο πρώτων «Conjuring», το «Annabelle: Creation» προσφέρει ισχυρές δόσεις τρόμου ενώ λειτουργεί σαν πρίκουελ του στόρι, οδηγώντας την πλοκή στην αρχή της γέννησης του κακού. Ένας κουκλοποιός, μια τραγική οικογενειακή ιστορία και ένα αυθεντικό πνεύμα του κακού που διψά για αθώες, παιδικές ψυχές είναι το παζλ μιας τρομακτικής ιστορίας που έχει ακατάπαυστη αγωνία, διαρκή τρικ και κλεισίματα του ματιού σε δεκάδες σινεφίλ αναγνώσεις. Αν ο ορισμός του καλού φιλμ τρόμου μετριέται από το πόσες φορές θα τιναχτεί ο θεατής από τη θέση του, το φιλμ του Ντέιβιντ Φ. Σάντμπεργκ κάνει μια χαρά τη δουλειά του.
Η πραγματική φιλία που είχε αναπτυχθεί ανάμεσα στη βασίλισσα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας Βικτόρια κι έναν Ινδό, μέλος του υπηρετικού της προσωπικού, στα τελευταία χρόνια της ζωής της.
Η Τζούντι Ντεντς ξαναφοράει τα ρούχα της Βικτόρια με τις ευλογίες αυτή τη φορά του Στίβεν Φρίαρς (το 1997 στο «Mrs Brown» τη σκηνοθετούσε ο Τζον Μάντεν), δίνοντάς της αίσθηση ενός σίκουελ-ύμνο στη «χαρισματική» βασίλισσα, με τη σχέση των δύο αταίριαστων φίλων να βασίζεται στην εκτίμηση, την ειλικρίνεια και τον αλληλοσεβασμό. Όλο το φλεγματικό σενάριο αφορά στις ύπουλες προσπάθειες του βασιλικού περίγυρου να συνετίσει την 81χρονη βασίλισσα να μη γίνεται «γραφική» βάζοντας έναν Ινδό μουσουλμάνο σε υψηλές διοικητικές θέσεις, ενώ οι αντιδράσεις-αντιστάσεις της τελευταίας πέρα από την ηθική τους διάσταση γίνεται όχημα για τη σύγκριση δύο ξένων κόσμων (η αυτοκρατορία και οι αποικίες της, μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε στα 1900) με τις ατάκες της Τζούντι Ντεντς να μην αφήνουν τίποτε όρθιο.
ΑΚΟΜΗ
»»» To μινιμαλιστικό και τρυφερό «Πικαδέρο» (Pikadero) (***) είναι ένα κοινωνικό δράμα ισπανοβρετανικής συμπαραγωγής σε σκηνοθεσία Μπεν Σάροκ που αφηγείται την προσπάθεια ενός νέου και άφραγκου ζευγαριού σε μια επαρχιακή πόλη στη χώρα των Βάσκων να βρουν μέρος για να κάνουν έρωτα αλλά όλο κάτι συμβαίνει και αποτυγχάνουν. Κωμικό, αφοπλιστικό και απέραντα τρυφερό, ένα φιλμ στην παράδοση του Καουρισμάκι και του Ρόι Άντερσον με τις εικαστικές πινελιές να δίνουν άλλο χρώμα στην Ισπανία της κρίσης »»» «Η Ιστορία του Hedi» είναι ένα τυνησιακό αισθηματικό δράμα με ήρωα έναν ήσυχο άντρα που ενώ ετοιμάζεται για το γάμο από προξενιό που του έκανε η οικογένειά του γνωρίζει τον πραγματικό έρωτα.
Αν και πιστό ως προς τα ομηρικά γεγονότα και τους χαρακτήρες, ο Ιταλός σκηνοθέτης επιλέγει να απαρνηθεί την επική χροιά προκειμένου να αναδυθεί ένας αντίθετος –μελαγχολικός και σαφέστατα αντιηρωικός– τόνος
11°
