Κανείς δεν μπορεί να μας σώσει (May God save us/ Que Dios nos perdone) (****)
Σκηνοθεσία: Ροντρίγκο Σορογκόγιεν
Πρωταγωνιστούν: Αντόνιο ντε λα Τόρε, Ρομπέρτο Άλαμο, Χαβιέρ Περέιρα
Στη Μαδρίτη, το καλοκαίρι του 2011, όλοι ζουν στους ρυθμούς της επικείμενης επίσκεψης του Πάπα στην ισπανική πρωτεύουσα. Στη διάρκεια του πιο ζεστού Αύγουστου στην ιστορία της πόλης και ενώ οι δυνάμεις ασφαλείας βρίσκονται σε συναγερμό, ο φόνος μιας ηλικιωμένης δεν φαίνεται να πονοκεφαλιάζει αρχικά τις αρχές. Όταν όμως μετά από λίγες μέρες ακολουθεί άλλο ένα παρόμοιο έγκλημα με θύμα μια ακόμη ηλικιωμένη γυναίκα (που επιπλέον έχει βιαστεί), η υπόθεση παίρνει άλλη τροπή. Δύο ντετέκτιβ που κανείς δεν θέλει ως συνεργάτες, αναγκάζονται να «δουλέψουν» από κοινού την υπόθεση.
Οι ταλαντούχοι κλέβουν, οι ατάλαντοι απλώς αντιγράφουν συνήθιζε να λέει ο Χατζιδάκις και το νευρώδες, συναρπαστικό ισπανικό θρίλερ του Ροντρίγκο Σορογκόγιεν αποδεικνύει τη σημασία της ρήσης. Σε ένα αστυνομικό θρίλερ, είδος που έχουν ειπωθεί σχεδόν τα πάντα και οι πραγματικά ξεχωριστές κινηματογραφικές στιγμές του σταματούν κάπου στα 1996 και το «Se7en», έρχεται ξαφνικά από το πουθενά μια ταινία για… σεμινάριο, που θυμίζει έντονα το αριστούργημα του Φίντσερ αλλά οδηγεί την εξαιρετικά δομημένη δράση της σε άλλα επίπεδα. Μείγμα ακατάπαυστου σασπένς και καταιγιστικής περιπέτειας, το φιλμ κεντάει και στο επίπεδο του ρεαλισμού όπου παραδοσιακά εντοπίζεται η αχίλλειος φτέρνα του είδους. Το δίδυμο των αστυνομικών δεν είναι μονοδιάστατοι χαρακτήρες. Είναι άνθρωποι με σάρκα και οστά και γνήσιοι πρωταγωνιστές μιας νοσηρής ιστορίας. Το ψυχολογικό προφίλ τους (ο ένας ψευδίζει και αδυνατεί να κάνει ουσιαστικές σχέσεις, ο άλλος είναι αποτυχημένος σύζυγος και πατέρας λόγω του νευρικού του χαρακτήρα και της βίαιης φύσης του) έχει το ίδιο ενδιαφέρον με το σκιτσάρισμα της προσωπικότητας του δολοφόνου. Οι παράλληλοι δρόμοι των τριών «ηρώων» μοιραία θα διασταυρωθούν κάποιες στιγμές αλλά ο ιδιοφυής κίλερ ξέρει να ξεγλιστράει την τελευταία στιγμή. Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά για την αξία αυτού του μικρού κομψοτεχνήματος που πιάνει με το σπαθί του θέση στην πινακοθήκη των must see ψυχολογικών, αστυνομικών θρίλερ της τελευταίας 20ετίας. Έχει αυθεντικότητα και ρεαλισμό, διαθέτει αλληγορικό χαρακτήρα που απλώνεται σε πολλά επίπεδα (πολιτικό, κοινωνικό, θρησκευτικό, υπαρξιακό) ενώ οι σεναριακές ανατροπές του συναγωνίζονται σε φαντασία και αποτελεσματικότητα τη σκηνοθετική δεινότητα. Σε μια ταινία όπου το θέμα της αρχικά φαίνεται να είναι η κοινοτυπία του Κακού, ο σκηνοθέτης με μια απρόβλεπτη στροφή αποδομεί όλα τα κλισέ του είδους, καταργεί κάθε μανιχαϊστική έννοια και αναδεικνύει το δικό του προβληματισμό. Η πολυπλοκότητα της ανθρώπινης φύσης, με το Καλό και το Κακό να αλληλοσυμπληρώνονται ιδανικά, είναι η γενετήσια αιτία των πάντων. Κι από αυτήν, κανείς δεν μπορεί να μας σώσει, μας προειδοποιεί...
Το Παρίσι μπορεί να περιμένει (Paris can wait) (*)
Σκηνοθεσία: Έλινορ Κόπολα
Πρωταγωνιστούν: Ντάιαν Λέιν, Άλεκ Μπάλντουιν
Η σύζυγος ενός μεγαλοπαραγωγού του Χόλιγουντ αδυνατεί λόγω ελαφριάς αδιαθεσίας να τον ακολουθήσει στο ταξίδι του από τις Κάνες στη Βουλγαρία και επιστρέφει οδικώς στο Παρίσι με γάλλο συνεργάτη του άντρα της, ο οποίος κάνει περισσότερες στάσεις από ότι χρειάζονται προκειμένου να της δείξει τις ομορφιές της γαλλικής ενδοχώρας.
Η σύζυγος του Φράνσις Φορντ και μητέρα της Σοφίας Κόπολα ζήλεψε την τέχνη των υπολοίπων της οικογένειας και είπε να πιάσει κι εκείνη την κάμερα για να μοιραστεί μαζί μας τις βαθύτερες ανησυχίες της. Ποιες είναι αυτές; Μια ψευτορομαντική και γκουρμέ περιπέτεια με φόντο τη γαλλική Ριβιέρα, συνοδεία θαυμάσιων κρασιών και λαχταριστών εδεσμάτων. Δηλαδή, σχεδόν...τίποτα! Το υλικό αυτό θα ήταν κατάλληλο για μια τηλεοπτική εκπομπή μαγειρικής από εκείνες που έχουν πλημμυρίσει εσχάτως τα τηλεοπτικά προγράμματα. Όταν όμως έχουμε να κάνουμε με σινεμά περιμένουμε σαφώς κάτι παραπάνω. Αυτό δεν έρχεται ποτέ κάνοντας σχεδόν ανυπόφορο ένα road trip που θα έπρεπε να ήταν τουλάχιστον ειδυλλιακό. Βαρεμάρα και άθλιες ερμηνείες (το πρωταγωνιστικό ζευγάρι και ειδικά η Λέιν εκτός τόπου και χρόνου) σε μορφή ιλουστρασιόν από την κυρία Κόπολα που εκτίθεται ανεπανόρθωτα με το «Παρίσι» της – καλά η οικογένεια της δεν την προστάτευσε από όλο αυτό το χουνέρι; - και μάλλον έχει πολλά απωθημένα με το δημιουργό του «Νονού», που του τα χώνει εμμέσως πλήν σαφώς.
Διάσημος συγγραφέας βρίσκεται σε περιοδεία στη Νέα Υόρκη για την προώθηση του νέου του βιβλίου και ξανασυναντά τη μοναδική γυναίκα που αγάπησε.
Δυνατή και ευαίσθητη ιστορία γύρω από τον larger than life έρωτα που ζητάει (;) μια δεύτερη ευκαιρία, δοσμένη με φορτισμένη ένταση και δωρική «αλήθεια» από το Σλέντορφ στην πιο ώριμη και ουσιαστική ταινία του εδώ και καιρό.Το απόσταγμα ζωής που γενναία διατυπώνει ο γερμανός αντλεί έμπνευση από τη μυθιστορηματική ιδιοφυία του Μαξ Φρις («Μακρύ Σαββατοκύριακο στο Λονγκ Άιλαντ (Μόντοκ )», εκδόσεις Μελάνι) και σε καμιά περίπτωση δεν χρησιμοποιεί τα κλισέ των ρομαντικών κομεντί για να αρθρώσει δυο-τρεις κουβέντες που έχουν κάτι βαθύτερο να πουν πέρα από τα κλασικά τσιτάτα περί έρωτος. Η σχέση του Μαξ και της Ρεμπέκα (θαυμάσιοι οι πρωταγωνιστές και ειδικά η Νίνα Χος) δένεται σφιχτά με τον πόνο της απώλειας και των βασανιστικών ερωτημάτων – «γιατί δεν επέστρεψες ποτέ;» ρωτάει τον πρώην εραστή της η σκληρή μεγαλοδικηγόρος – για να αποδεχτεί την υπέρτατη αλήθεια: η πραγματικότητα είναι πιο δυνατή ακόμη κι από τον μεγαλύτερο έρωτα.
Και ο Θεός να βάλει το χέρι του! (Sole a Catinelle) (*)
Ο Κέκο έχει υποσχεθεί στο γιο του αξέχαστες διακοπές στην περίπτωση που αριστεύεσει στο σχολείο. Η οικονομική κρίση ξεσπά κι ο Κέκο μένει χωρίς δουλειά αλλά ο γιος του καταφέρνει να πάρει άριστα σε όλα τα μαθήματα του. Τώρα ο Κέκο καλείται να τηρήσει την υπόσχεσή του.
Αν το νέο πρόσωπο της ιταλικής κωμωδίας αντικατοπτρίζεται στο πρόσωπο του Κέκο Τζαλόνε, τότε τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά για τους γείτονες. Εκεί που διέπρεψαν μορφές όπως οι Ούγκο Τονιάτσι (και όλη σχεδόν η παλιοπαρέα των «Εντιμότατων φίλων»), Αντριάνο τσελεντάνο, Ρομπέρτο Μπενίνι κ.α, ο σουξεδιάρης και ελάχιστα αστείος Τζαλόνε κινείται σε ιερά εδάφη που τα κάνει φύλλο και φτερό με το υφάκι του κομπιναδόρου κρετίνου που επιβιώνει με κάθε μέσο. Αυτό δεν πολυνοιάζει το κοινό που δείχνει να διασκεδάζει με τις περιπέτειες του Κέκο, βλέποντας πιθανότατα στην περίπτωση του σημάδια ταύτισης. Η κωμωδία αυτή έρχεται από το 2013 και οι έλληνες διανομείς δείχνουν ότι βρήκαν την κότα με τα (ιταλικά) χρυσά αυγά. Κάκιστη κωμωδία αλλά περί ορέξεως...
Μεγαλοστέλεχος σε γραφείο εύρεσης εργασίας βρίσκεται ένα βήμα πριν από την πραγματοποίηση των επαγγελματικών ονείρων του όταν ο 10χρονος γιος του αρρωσταίνει βαριά.
Τα επώδυνα ηθικά διλήμματα, διανθισμένα με μια επίφαση ανθρωπιάς και εκβιαστικού συναισθηματισμού, χαράζουν το ύφος μιας ταινίας κατασκευασμένης για να συγκινήσει το κοινό μέχρι να πλαντάξει στο κλάμα. Οι προκάτ διάλογοι, ο αφοπλιστικός πιτσιρικάς, η «νατουραλιστική» ερμηνεία του Μπάτλερ και η ζεν στάση ζωής του ινδού γιατρού είναι τα συστατικά αυτού του βραδυφλεγούς κοκτέιλ θλίψης που όσο περνάει η ώρα παταέι γκάζια και στο τέλος δεν αφήνει τίποτα όρθια προειδοποιώντας τον κυνικό θεατή: “Πρόσεξε φιλάρα γιατί ότι σπέρνεις θερίζεις”...
Ο βρετανός μυστικός πράκτορας Στράτον αναλαμβάνει να εντοπίσει ένα ρώσο πρώην κατάσκοπο που θεωρούνταν νεκρός τα τελευταία 20 χρόνια και να προλάβει τρομοκρατικό χτύπημα στην καρδιά του Λονδίνου.
Ημιαποτυχημένη απόπειρα να πλασαριστεί ένας νέος ήρωας κατασκοπικής προέλευσης (με περισσότερο ρεαλιστικό προφίλ αλά Τζέισον Μπορν παρά ως υπερήρωας όπως ήταν αρχικά ο 007) σε μια ταινία που για το είδος της δεν είναι άσχημη. Υπάρχει ικανοποιητικός ρυθμός δράσης, κάποιοι χαρακτήρες διαθέτους ανθρώπινη λαλιά, τα τουριστικά αξιοθέατα συνοδεύουν κατάλληλα την πλοκή αλλά το πρόβλημα εντοπίζεται αλλού κι όχι στα κατορθώματα των περιπετειών του μυστικού πράκτορα, που προέρχεται από τα βιβλία του Ντάγκλας Φάλκονερ. Ο πρωταγωνιστής Ντόμινικ Κούπερ («Mamma mia») δεν μπορεί να σηκώσει το βαρύ φορτίο ενός τέτοιου χαρακτήρα.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
21°
