Μια κορυφαία δικηγόρος με ειδικότητά της την υπεράσπιση κατηγορούμενων σε αντίξοες συνθήκες αναλαμβάνει τη δύσκολη υπόθεση του παντρεμένου επιχειρηματία Αντριάν Ντόρια ο οποίος κατηγορείται για τη δολοφονία της ερωμένης του. Ο Ντόρια βρέθηκε σε δωμάτιο ξενοδοχείου με το σώμα της νεκρής δίπλας του και όλα τα αποδεικτικά στοιχεία είναι εναντίον του.
Μεγάλοι μάστορες του θρίλερ σε όλα τα παρακλάδια του (αστυνομικό, ψυχολογικό, μεταφυσικό) αποδεικνύονται εσχάτως οι ισπανοί σκηνοθέτες. Ο Όριο Πάουλο φάνηκε πριν από τέσσερα χρόνια με το ατμοσφαιρικό «Σώμα» του ότι δεν έχει... όριο στη σκηνοθετική του ματιά πάνω στο χιτσκοκικό φαίνεσθαι και είναι. Όπως και σε κείνη την ταινία, ο «Αόρατος επισκέπτης» του προσφέρει μερικές δυνατές συγκινήσεις και ανατροπές σε μια πλοκή διανθισμένη από στοιχεία που δεν μπορείς να κατατάξεις εύκολα και συνεχώς αλλάζει στρατόπεδο –μεταξύ αλήθειας και ψέματος– η προέλευσή τους. Το γεγονός πως ο Αντριάν ξυπνάει σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, κλειδωμένο από μέσα, με το νεκρό σώμα της ερωμένης στο πλευρό του, δεν αμφισβητείται. Εκείνο που αμφισβητείται είναι αν λέει την αλήθεια ισχυριζόμενος ότι ο δολοφόνος πριν σκοτώσει την άτυχη γυναίκα ήταν κρυμμένος στο δωμάτιο αλλά με κάποιο μαγικό τρόπο εξαφανίστηκε μετά από το έγκλημα. Το παιχνίδι με το χρόνο (ο κατηγορούμενος και η δικηγόρος του έχουν μόλις τρεις ώρες για να ανακαλύψουν τον τρόπο δράσης του δολοφόνου), οι ηθικές και ψυχολογικές παρενέργειες ενός άτυχου συμβάντος, ο παράγοντας τύχη (στο τελευταίο ραντεβού του ζευγαριού ένας αθώος σκοτώνεται όταν το αυτοκίνητό του συγκρούεται με εκείνο των παράνομων εραστών), το πείσμα των γονιών του εξαφανισμένου νεαρού να ανακαλύψουν τι πραγματικά συνέβη, η ταξική πάλη μέσα από τις διαμετρικά αντίθετες ζωές των εμπλεκομένων στην υπόθεση και, κυρίως, ο σαφής υπαινιγμός του σκηνοθέτη για το τίμημα κάποιων επιλογών μας, αποτελούν ακαταμάχητα όπλα μιας επιδέξιας αφήγησης. Ο «Αόρατος επισκέπτης» χωρίς να είναι ένα σπουδαίο θρίλερ καταφέρνει να κρατά την αγωνία και την ένταση στο ζενίθ, προσφέροντας ένα εκρηκτικό κοκτέιλ από προδοσίες, θανατηφόρα πάθη, φόνους, εκδίκηση και εγκλήματα που εκτός της φυσικής παρουσίας τους δηλώνουν με έμφαση τον κοινωνικοπολιτικό χαρακτήρα τους. Δείτε μόνο τι συμβολίζει το ζευγάρι των εραστών και θα καταλάβετε τι εννοούμε.
Δυο αδέρφια-μαστόρια στις κλοπές πολυτελών αυτοκινήτων ταξιδεύουν στη νότια Γαλλία για νέες μπίζνες και καταλήγουν στο στόχαστρο ντόπιου μαφιόζου, που θέλει να εκδικηθεί τον αντίπαλο του.
Εμπρός στο δρόμο που… γκάζωσαν τα «Fast and the furious»! Κι αν στο διάσημο franchise με τον Βιν Ντίζελ και τον «Rock» το χιούμορ είναι βασικό καύσιμο της πλοκής, εδώ η σοβαροφάνεια περισσεύει. Οι πλακίτσες είναι μάλλον νηπιακής φάσης, ο υιός Ίστγουντ (φτυστός ο πατέρας του) είναι ωραίος αλλά χωρίς επαφή με το σπορ του ηθοποιού και ευτυχώς που υπάρχουν οι Φεράρι και η Μασσαλία που με τα φυσικά κάλλη τους μαγεύουν το θεατή! Οι λάτρεις των γκαζιών θα περάσουν μια χαρά πάντως.
Στη Βρετανία του 18ου αιώνα, η χήρα Λαίδη Σούζαν Βέρνον εγκαθίσταται στην έπαυλη των πεθερικών της, μέχρι να καταλαγιάσουν οι κακές γλώσσες για τις ερωτικές της περιπέτειες. Εκεί αποφασίζει να βρει σύζυγο, τόσο για την ίδια όσο και για την κόρη της.
Το 1998 οι Κέιτ Μπέικινσεϊλ και Κλόε Σεβινί μοίραζαν εγκεφαλικά στους «Ρυθμούς της ντίσκο» (ξανά σε σκηνοθεσία Γουίτ Στίλμαν εκείνο το φιλμ), όμως εδώ κινούνται σε άλλους πιο κόσμιους ρυθμούς, μεταξύ δαντέλας και καθωσπρεπισμού. Φυσικά δεν απουσιάζουν το φλεγματώδες πνεύμα και οι βιτριολικοί διάλογοι ελέω Όστιν (το σενάριο είναι βασισμένο στη «Lady Jane» της συγγραφέως), αλλά η κοπιαστική προσπάθεια του σκηνοθέτη να κάνει ένα φιλμ διαφορετικό από τις προηγούμενες κινηματογραφικές διασκευές έργων της Όστιν αφήνει μια στυφή γεύση. Επιπλέον δεν είναι λίγες οι φορές που η βαρεμάρα καιροφυλακτεί πίσω από κάποιες σκηνές.
Μ.Α.Τ. Μονάδα Αποδόμησης Τάξης (Raid Dingue) (* ½ )
Το όνειρο της Τζο είναι να «μπει» στις ειδικές δυνάμεις. Παρά τις προσπάθειές της, όμως, συνεχώς αποτυγχάνει λόγω της αγαρμποσύνης της. Το όνειρό της θα πραγματοποιηθεί όταν ασκηθούν πιέσεις από τον υπουργό, που τυχαίνει να είναι ο… πατέρας της.
Ο Ντάνι Μπουν («Είναι τρελοί αυτοί οι βόρειοι») σατιρίζει το νεποτισμό και τα παράγωγά του σε μια κωμωδία διαχρονική, ρεαλιστική και οικουμενική. Η εικόνα της παραδομένης στην αναξιοκρατία και την πολιτική διαφθορά Γαλλίας, έχει άμεση εφαρμογή και αλλού. Κάθε σύγκριση ή ομοιότητα με την ελληνική πραγματικότητα είναι άστοχη και αφελής, καθώς στη χώρα μας ο νεποτισμός είναι άγνωστη λέξη. Εδώ ακριβώς γελάμε…
ΑΚΟΜΗ
»»» Σε άλλη μια γαλλική κωμωδία με τίτλο «Και μαζί και χώρια (Sous le Même Toit)» σε σκηνοθεσία Ντομινίκ Φαρουτζιά και πρωταγωνιστές τους Ζιλ Λελούς, Λουίζ Μπουργκουά, Μανού Παγιέ, Μαριλού Μπερί,λ το θέμα είναι το διαζύγιο. Η Ντελφίν και ο Ιβάν παίρνουν διαζύγιο παρότι η οικονομική κατάσταση του τελευταίου δεν του επιτρέπει να βρει νέο σπίτι. Όμως θυμάται ότι του ανήκει το 20% του διαμερίσματος της γυναίκας του και η συγκατοίκηση με το ζόρι ξεκινά.
»»» Το κωμικό ρεσιτάλ του Λουί ντε Φινές στις «Ασύλληπτες διακοπές του Λουί ντε Φινές» (**), μία από τις μεγαλύτερες εμπορικές επιτυχίες του, εγγυάται αρκετό γέλιο αν και δεν είναι ισάξιο του απολαυστικού «Ραβίνου» του.
Αν και πιστό ως προς τα ομηρικά γεγονότα και τους χαρακτήρες, ο Ιταλός σκηνοθέτης επιλέγει να απαρνηθεί την επική χροιά προκειμένου να αναδυθεί ένας αντίθετος –μελαγχολικός και σαφέστατα αντιηρωικός– τόνος
12°
