Ο νεαρός Πίτερ Πάρκερ ψάχνει να βρει την ευκαιρία του για να πείσει τον μέντορά του Τόνι Σταρκ ότι αξίζει να γίνει μέλος των «Εκδικητών». Θα τη βρει στο πρόσωπο ενός νέου εχθρού που χρησιμοποιεί όπλα άγνωστης προέλευσης, ενώ παράλληλα προσπαθεί να κερδίσει την καρδιά της όμορφης του σχολείου με την οποία είναι ερωτευμένος, να καθησυχάσει τη θεία του ότι δεν έχει μπλέξει με κακές παρέες και να πείσει τον κολλητό του να μην αποκαλύψει σε όλο το σχολείο ότι είναι ο αληθινός Σπάιντερμαν!
Μπλοκμπαστεριά. Όρος που χρησιμοποιείται συχνά στις κριτικές ταινιών για να περιγράψει ένα ασήμαντο φιλμ που μόνο σκοπό ύπαρξης έχει το χρήμα. Ο νέος Spiderman είναι μια μπλοκμπαστεριά όσον αφορά το λόγο της δημιουργίας του –δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία περί τούτου–, όμως ευτυχώς δεν είναι μόνο αυτό. Το νέο reboot του δημοφιλή ήρωα που τσιμπήθηκε από αράχνη κι άλλαξε ζωή και εαυτό, μπορεί να στοχεύει στο γκρέμισμα των ταμείων, όμως έχει πολύ κινηματογραφικό ψαχνό, αμέτρητες σκηνοθετικές αρετές και κυρίως απρόσμενο ιδεολογικό και σημειολογικό βάθος. Στην άποψη του νεοφερμένου αλλά ταλαντούχου σκηνοθέτη Τζον Γουότς –η προηγούμενη ταινία του «Cop car» είναι μια θαυμάσια ταινία ενηλικίωσης που φέρνει δύο πιτσιρικάδες στο στόχαστρο ενός διεφθαρμένου μπάτσου (ο Κέβιν Μπέικον στο ρόλο) όταν του κλέβουν κατά λάθος το περιπολικό του–, ο Τομ Χόλαντ βρίσκεται πολύ κοντά στην αρχετυπική εικόνα του Σταν Λι, δημιουργού του ήρωα. Είναι ένας μπερδεμένος 14χρονος (15χρονος σύμφωνα με τον ίδιο για να πλησιάζει πιο κοντά στην ηλικία της αγαπημένης του Λιζ που βρίσκεται στην τρίτη λυκείου), μια ρομαντική ψυχή που ανακατεύει το στιλ του nerd με το σουλούπι του σούπερ ήρωα, αλλά συνήθως τα κάνει μαντάρα. Ειδικά στον εντοπισμό και τη σύλληψη κακών. Το μεγαλύτερο κατόρθωμά του δε, είναι πως έκλεψε την ασπίδα του Κάπτεν Αμέρικα! Ο Πίτερ λοιπόν βρίσκεται υπό στην επίβλεψη του Iron man (κατά κόσμο Τόνι Σταρκ και κατά σινεφίλ Ρόμπερτ Ντάουνι Τζιούνορ) μέχρι να βρει τον πραγματικό εαυτό του. «Δεν καταλαβαίνεις ότι είμαι ένα τίποτα χωρίς αυτή τη στολή», λέει κάποια στιγμή ο μπερδεμένος και γεμάτος οργή τινέιτζερ ήρωας στον μέντορά του αλλά η απάντηση του Σταρκ (που είναι ένα είδος πατρικής φιγούρας για εκείνον) βάζει τα πράγματα στη θέση τους: «Αν είναι όντως έτσι τότε δεν αξίζεις να φοράς αυτή τη στολή». Μια από τις πιο πρωτότυπες (επιτέλους βλέπουμε την εφηβεία και κυρίως το χρονικό ενηλικίωσης ενός σούπερ ήρωα, κάτι που στο παρελθόν μόνο ο Σαμ Ράιμι είχε δοκιμάσει πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια) ταινίες που έχει βγάλει το Χόλιγουντ τελευταία, δείχνοντας πώς πρέπει να γίνεται η προσαρμογή στο σήμερα ενός αρχετυπικού μύθου σαν αυτόν. Γεμάτη φρεσκάδα, συναίσθημα αλλά και πολιτικά τεκμηριωμένη ταινία (δείτε μόνο το background του κακού που υποδύεται ο Μάικλ Κίτον και κυρίως τα αίτια που τον οδηγούν στην παρανομία) που οδηγεί το μύθο του Spiderman σε τόσο απρόβλεπτα και ευφάνταστα μονοπάτια που θα κάνει σοβαροφανείς ή δηκτικούς σκηνοθέτες σαν τους Σνάιντερ και Έιμπρααμς να σκίσουν τα σενάρια των επόμενων ταινιών τους και να φορέσουν στους ήρωές τους νέα κοστούμια. Η επιστροφή του Spider-Man σε μονοπάτια αθωότητας (η ταινία αυτή είναι κυρίως ένα χρονικό ενηλικίωσης), εσωτερικής αναζήτησης και αυθεντικότητας, τους δείχνει όχι μόνο το δρόμο αλλά και τον τρόπο.
Αργεντινή, 1977. Η στρατιωτική δικτατορία εκτελεί πολιτικούς κρατουμένους ρίχνοντάς τους στη θάλασσα από πολεμικά αεροσκάφη. Ο πιλότος Τόμας Κόμπλικ, όταν συνειδητοποιεί τη μοίρα των επιβατών του, αρνείται να συνεργαστεί με το καθεστώς και κρύβεται σε ένα απομονωμένο χωριό, όπου κρύβει την πραγματική του ταυτότητα…
Ντελικάτη, μινιμαλιστική αλλά και αιχμηρή ματιά πάνω στο χουντικό παρελθόν της Αργεντινής, με έναν ήρωα που πασχίζει να διατηρήσει την ανθρωπιά και την αξιοπρέπειά του. Καθώς βρίσκεται σε ένα από τα πια πιο κρίσιμα σταυροδρόμια της ζωής του, ο Κόμπλικ ανακαλύπτει και πάλι την ελπίδα για την επόμενη μέρα (χάρη στον έρωτα για την όμορφη σύζυγο του βίαιου βενζινοπώλη) αλλά γνωρίζει πως η ευτυχία του εξαρτάται από την οριστική ρήξη με την άγρια και διεφθαρμένη Αργεντινή, που εκπροσωπεί ο γλοιώδης αστυνομικός της περιοχής. Μια δυνατή πολιτική αλληγορία, με συνταρακτικές εικόνες (η πτώση από το αεροπλάνο των ζωντανών αντιφρονούντων είναι ένας εφιάλτης που έρχεται διαρκώς στον ύπνο του πρωταγωνιστή), αυθεντικό σασπένς, μερικές μικροεκπλήξεις που φέρνουν τούμπα τον προβλέψιμο κατά τ’ άλλα σεναριακό ιστό κι ένα ονειρικό α λα γουέστερν φινάλε βγαλμένο από τις πιο μύχιες σκέψεις ενός Λεόνε ή ενός Σίγκελ.
Κατά τη διάρκεια του αμερικανικού εμφύλιου, ένας πληγωμένος στρατιώτης των Βορείων βρίσκει καταφύγιο σε ένα σχολείο θηλέων οικότροφων στη Βιρτζίνια. Η αντρική παρουσία προκαλεί αναστάτωση στο γυναικείο μικρόκοσμο, με το σεξουαλικό στοιχείο να αποτελεί την αιχμή του δόρατος.
Το ριμέικ του «Καταζητούμενου» (1972) του Ντον Σίγκελ με τον Κλιντ Ίστγουντ στον πρωταγωνιστικό ρόλο δίνει την ευκαιρία στη Σοφία Κόπολα να κερδίσει το βραβείο σκηνοθεσίας στις Κάννες χάρη στην ατμοσφαιρική και ενίοτε λυρική ματιά της αλλά όχι και την καινοτόμα ή ριζοσπαστική άποψή της γύρω από το στόρι. Από τη θυγατέρα του Κόπολα περιμέναμε να δούμε μια άλλη ανάγνωση του Αμερικανικού Εμφύλιου Πολέμου και κυρίως μια ισχυρή δήλωση γύρω από τη θέση της γυναίκας κατά την περίοδο αυτή. Δυστυχώς μάς διαψεύδει αφομοιώνοντας μια βαρετή και ανούσια οπτική που θυμίζει ριμέικ των δικών της «Αυτόχειρων παρθένων» με μια γερή δόση ναφθαλίνης, ενώ και η άστοχη ερμηνεία του Φάρελ είναι βγαλμένη θαρρείς από άλλες ταινίες καθώς μας θύμισε κάπως την ιλαροτραγική ερμηνεία του στον «Αστακό»!
Μία Αμερικανίδα χήρα που δυσκολεύεται να βρει νόημα στη ζωή της θα γνωρίσει ένα μυστηριώδη μοναχικό άντρα που ζει στο Χάμπστεντ και μαζί θα αντιμετωπίσουν εκείνους που θέλουν να τον διώξουν και να κατεδαφίσουν το φτωχικό σπίτι του.
Δύο ερμηνευτές σπουδαίας κλάσης –οι φαινομενικά αταίριαστοι Νταϊάν Κίτον και Μπρένταν Γκλίσον στο τέλος καταφέρνουν να δείχνουν ότι έχουν κώδικα επικοινωνίας και χημεία μεταξύ τους– δίνουν πνοή και υπόσταση σε ένα στόρι που δεν είναι ακριβώς αδιάφορο αλλά σίγουρα δεν τους βοηθάει να γίνουν κάτι περισσότερο από αποτελεσματικοί στην επίτευξη των στόχων τους. Κι αυτό επειδή η ρομαντική κωμωδία που σκιτσάρει ο Τζόελ Χόπκινς περιέχει όλα τα σχηματικά εργαλεία ενός love story, ενταγμένα πάντως στη λογική του κουνήματος του δαχτύλου σε καταστάσεις που δείχνουν το απάνθρωπο πρόσωπο της μοντέρνας ζωής (οι κεραίες της κινητής τηλεφωνίας, τα μεσιτικά συμφέροντα και άλλες κοινοτυπίες σε ρόλο κακών) συν τη διδακτική αφέλεια του σεναρίου περί μιας δεύτερης ευκαιρίας στη ζωή που φεύγει.
ΑΚΟΜΗ
»»» Στις επανεκδόσεις της εβδομάδας ο «Υπηρέτης» (*** ½ ) (The servant) του Τζόζεφ Λόουζι με τους Ντερκ Μπόγκαρτ και Τζέιμς Φοξ να αποτελούν το ζευγάρι αφεντικού και υπηρέτη, είναι μια δημιουργία για την «εθελοδουλεία» όπως αποκαλούσε ο ίδιος το δημιουργός το θέμα της ταινίας του, βασισμένης στο σενάριο του Χάρολντ Πίντερ και με έμφαση στην αυτοκαταστροφική –ερωτική και εξουσιαστική μαζί– φύση των ηρώων του
»»» Η ιταλική κωμωδία από το 2011 «Τι όμορφη μέρα θεέ μου» (*) του Τζέναρο Νουνζιάντ μας επανασυστήνει το σταρ της ιταλικής κωμωδία Κέκο Ζαλόνε, πρωταγωνιστή του «Πού πάω θεέ μου;», που έσπασε πέρσι τα ταμεία όπου κι αν προβλήθηκε.
»»» Το μεξικανικό «Πώς να γίνεις λατίνος εραστής» (0-μηδέν) είναι ο ορισμός της κακόγουστης, ανεγκέφαλης κωμωδία με πρωταγωνιστή τον Γιουτζίνιο Ντερμπέζ ως Μάξιμο, ένα λατίνο καρδιοκατακτητή που πάντοτε στη ζωή του είχε ένα και μόνο όνειρο: να ζει πλούσια, χωρίς να χρειάζεται να δουλέψει ούτε μια μέρα. Και για πολλά χρόνια τα κατάφερνε, αποπλανώντας πλούσιες ηλικιωμένες γυναίκες.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
21°
