Ο Στιβ Φορντ είναι ο μοναδικός ντετέκτιβ του Λος Άντζελες. Ένας ζωντανός θρύλος της πόλης που όμως αρνείται να μεγαλώσει, καθώς γουστάρει ακόμη να κάνει σκέιτμποργκ και σέρφινγκ, ενώ η μόνη σχέση που εξακολουθεί να δίνει νόημα στη ζωή του είναι αυτή που έχει με το σκύλο του Μπάντι. Όταν μια συμμορία εμπόρων ναρκωτικών κλέβει τον Μπάντι ο Στιβ τα παίρνει «χοντρά» και αποφασίζει να διαλύσει ό,τι βρεθεί στο δρόμο του. Όμως η αληθινή ζωή είναι πολύ σκληρή για ταρζανιές τέτοιου τύπου και ο Στιβ δεν σταματάει να μετράει σφαλιάρες από παντού...
Στο είδος του φιλμ νουάρ έχουν αφιερωθεί ποικιλοτρόπως και τεχνηέντως μεγάλες μορφές του κινηματογράφου. Ποιος μπορεί να λησμονήσει την κατεργαριά του Άλτμαν που έσβησε μεμιάς το ασπρόμαυρο, μελαγχολικό σκηνικό του νουάρ, βάζοντας τον Έλιοτ Γκουντ να ιδρωκοπάει στο Λος Άντελες του «Μεγάλου αποχαιρετισμού» (1973) εν μέσω χιπισμού και καλοκαιρινής ραστώνης; Ή τους Κοέν που αποδόμησαν εμφατικά και εμμονικά σχεδόν τα κλισέ του είδους με μια σειρά ταινιών («Μόνο αίμα», «Ο άνθρωπος που δεν ήταν εκεί» κ.ά.) που χωρούν δεκάδες αναγνώσεις; Ο Μαρκ Κάλεν, γραφιάς κυρίως τηλεοπτικών σειρών («Lucky», «Las Vegas» κ.ά.) επιχειρεί στο κινηματογραφικό ντεμπούτο του να συνεισφέρει στην αλυσίδα των πειραγμένων νουάρ με μια κωμική παρεμβολή που δεν φείδεται ιδεών αλλά σε επίπεδο γραφής και σκηνοθετικής διαύγειας είναι σκέτο σκορποχώρι. Από ένα σημείο και μετά μάλιστα ο Κάλεν προσπαθεί απεγνωσμένα να γίνει κωμικός ή έστω διασκεδαστικός αλλά λίγες καταστάσεις βγάζουν το γέλιο το οποίο υπόσχονται στο χαρτί. Γιατί μη μου πείτε πως χαρακτήρες όπως ο κτηνάρας αρχηγός των εμπόρων ναρκωτικών που υποδύεται ο θηριώδης Τζέισον Μομόα του «Game of Thrones» ή ο λευκορώσος τοκογλύφος του Κεν Καβιτιάν («Borat») και η νυμφομανής σέξι Νόλα της Τζέσικα Γκόμεζ, δεν προσφέρονται για κανιβαλισμό δίχως όρια; Όμως ο Κάλεν δεν ξέρει πώς να διαχειριστεί όλο αυτό το θησαυρό που κρατά στα χέρια του (συνυπογράφει το σενάριο με τον αδελφό του Ρομπ) κι αφήνει την ευκαιρία να πάει χαμένη. Πριν όμως εγκαταλείψει το πλοίο έχει καταφέρει να φτιάξει 2-3 θεοπάλαβες σκηνές όπως εκείνες των παζαριών που κάνει ο ήρωας με τον αδίστακτο Σπάιντερ ή τον τοκογλύφο Γιούρι και κυρίως εκείνη τη σεκάνς όπου ο θεόγυμνος Γουίλις το σκάει ολόγυμνος με το σκέιτ του και κρύβει το πιστόλι του στο μόνο μέρος που μπορεί (μαντέψτε πού…) όταν ο αστυνομικός του ζητάει να σηκώσει τα χέρια ψηλά!
Παίζουν: Μάικλ Κέιν, Μόργκαν Φρίμαν, Άλαν Άρκιν, Αν Μάργκρετ
Οι κολλητοί συνταξιούχοι Γουίλι, Τζο και Άλμπερτ βαρέθηκαν να στέκονται ανήμποροι μπροστά στις οικονομικές αδικίες που υφίστανται και αποφασίζουν να αλλάξουν στάση, όταν ο Τζο λαμβάνει ειδοποιητήριο από την τράπεζα για κατάσχεση του σπιτιού του. Το επαναστατικό σχέδιό τους αφορά στη ληστεία της τράπεζας που τους κατακλέβει.
Ορμώμενος από το ένδοξο κινηματογραφικό παραλεθόν των γερόλυκων ηθοποιών του, ο Ζακ Μπραφ (το «Garden state» του 2004 παραμένει το must της άνισης καριέρας του) στήνει μια φαρσοκωμωδία που θα ήταν φτερό στο άνεμο δίχως την παρουσία των πρωταγωνιστών του. Το ιδιότυπο heist movie που σκαρφίζεται έχει σκηνές που προκαλούν θλίψη αντί του γέλιου που υπόσχεται το σενάριο. Για παράδειγμα, η επανάληψη της σθεναρής στάσης του μουσικού της παρέας Άλαν Άρκιν απέναντι στο στενό πέσιμο της σεξουάλας ακόμη και στα 76 της Αν Μάργκρετ δεν καταλαβαίνουμε ποιο ακριβώς σκοπό εξυπηρετεί (μην ανησυχείς πάντως, φίλε ηδονιστή, αφού το κάστρο του Άρκιν πέφτει με τα πολλά) εκτός κι αν διαβάζεται ως φόρος τιμής στη σχέση της ηθοποιού με τον Έλβις και το «Viva Las Vegas». Απέναντι στις σκηνές της σκηνοθετικής απλοϊκότητας (π.χ. η ληστεία του σούπερ μάρκετ) η μόνη στιγμή που ο κυνικός θεατής αφοπλίζεται είναι όταν ο Κέιν συναντά την εγγονή του. Η σχέση τους είναι συγκινητική και αφοπλιστική. Το αντίθετο δηλαδή με την προχειρότητα και τον παλιμπαιδισμό που χαρακτηρίζει το υπόλοιπο φιλμ.
Η 12χρονη Μαρί, άριστη μαθήτρια και ταλαντούχα βιολοντσελίστα, χάνει σταδιακά την όρασή της λόγω σπάνιας ασθένειας. Η φιλία της με τον ατίθασο Βικτόρ θα τη βοηθήσει να πραγματοποιήσει το παράτολμο σχέδιό της και να δώσει εισαγωγικές εξετάσεις στη μουσική σχολή που ονειρεύεται..
Δύσκολα μπορεί να μείνει κανείς ανεπηρέαστος από το δράμα της Μαρί βλέποντάς την να μετράει τα βήματα που απαιτούνται για να διασχίσει το δρόμο προς το σχολείο ή να προσπαθεί να ξεγελάσει το γιατρό ή τους καθηγητές της γύρω από την πραγματική κόλαση που περνάει. Εκεί όμως που το φράγμα των ενηλίκων ορθώνεται αδιαπραγμάτευτο και άκαμπτο, τα δύο παιδιά αντιπαραβάλουν τη δύναμη της εφευρετικότητας, το συγκινητικό αθώο φλερτ και κυρίως τη σημασία που έχει η συμφιλίωση με τις πληγές σου. Ο Βικτόρ γνωρίζει τι σημαίνει απώλεια (έχει χάσει τη μητέρα του όταν ήταν πέντε ετών) και ξέρει τον τρόπο για να βοηθήσει τη φίλη του να ξεπεράσει τις δυσκολίες. Γεμάτες φυσικότητα και γούστο οι ερμηνείες των δύο ανήλικων πρωταγωνιστών.
Transformers 5: Ο Τελευταίος Ιππότης (Transformers: The Last Knight) (* ½ )
Για αιώνες, οι Transformers υπεράσπιζαν τον κόσμο μας αλλά τώρα πρέπει να επιλέξουν ανάμεσα στη δική τους σωτηρία και τη δική μας. Το μέλλον της ανθρωπότητας είναι πιο αβέβαιο από ποτέ…
Στο δεύτερο μέρος της νέας τριλογίας του Μάικλ Μπέι γύρω από τα θηριώδη μηχανοκίνητα πλάσματα, οι ιστορικές αναφορές σε ένα παρελθόν που αναμειγνύει τις κέλτικες μυθολογίες με την ιστορία του Βασιλιά Αρθούρου και των ιπποτών της Στρογγυλής Τραπέζης, θα μπορούσαν να δώσουν μια σχετική αίσθηση αληθοφάνειας (λέμε τώρα…) στην πλοκή. Όμως η πειστική σύνθεση ιστορίας και εφέ δεν φαίνεται να απασχολεί ιδιαίτερα τον Μπέι, που από ένα σημείο και μετά τιγκάρει με τόνους ψηφιακών εφέ τη φαντασμαγορική περιπέτειά του και αποθεώνει το στιλ γραφής ταινιών όπως οι «Μαχητές των δρόμων» και το «Arrival» με μια δόση περισσότερης σοβαροφάνειας από ό,τι θα έπρεπε, ενώ η Λόρα Χάντογκ ξορκίζει μια και έξω το φάντασμα της Μέγκαν Φοξ που τον ταλαιπώρησε αφάνταστα στο παρελθόν.
ΑΚΟΜΗ
»»» Στις επανεκδόσεις της εβδομάδας ο Λικ Μπεσόν μάς ταξιδεύει εκ νέου στην Αμοργό και το «Απέραντο γαλάζιο» (***) βάζοντας τον Ζαν Μαρκ Μπαρ να κοντράρεται με τον Ζαν Ρενό για τα πρωτεία του καλύτερου δύτη (κλέβοντας παράλληλα και την καρδιά της Ροζάνα Αρκέτ) σε ένα φιλμ που άφησε εποχή με τη θαυμάσια φωτογραφία του Κάρλο Βαρίνι και κυρίως τη μουσική του Ερίκ Σερά.
»»» Το «Σημασία έχει να αγαπάς» (****) είναι η πρώτη γαλλόφωνη ταινία του πολωνού Αντρέι Ζουλάφσκι που χάρισε στη Ρόμι Σνάιντερ την κορυφαία ερμηνεία της καριέρας της υποδυόμενη μια παντρεμένη ηθοποιό β΄ διαλογής που ερωτεύεται παράφορα ένα φωτογράφο. Ένας ύμνος στον απόλυτο, καταραμένο έρωτα με τη νευρώδη κάμερα και την ντελιριακή γραφή του σκηνοθέτη να κρύβουν τη βαθιά μελαγχολία των ηρώων που κινούνται στο περιθώριο της καλλιτεχνικής κοινότητας αλλά ζουν με πάθος την κάθε μέρα.
»»» Στη γαλλική κωμωδία «Με τον μπαμπά ή τη μαμά 2» έχουν περάσει 2 χρόνια από τα γεγονότα της προηγούμενης ταινίας και οι φοβεροί γονείς έχουν χωρίσει οριστικά, όμως τα παιδιά τους θέλουν να τους δουν ξανά μαζί και τους υποχρεώνουν να τα ξαναβρούν!
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
18°
