Τι περίοδος κι αυτή για τα ελληνοτουρκικά. Είχαμε αρχικά την δήλωση Ερντογάν για αναθεώρηση της συνθήκης της Λωζάννης, η οποία είχε βέβαια απαξιωθεί από τους δικούς μας ειδήμονες, ως τέχνασμα εσωτερικής κατανάλωσης. Ο Σουλτάνος επανήλθε, αλλά και πάλι οι ειδικοί απεφάνθησαν πως αναφερόταν στη Μοσούλη. Έπρεπε ν' ανοίξουν το στόμα τους ο κεμαλιστής Κιλιντσάρογλου (με μια ομολογουμένως πολύ αλλόκοτη τοποθέτηση) και ο ΥΠΕΞ Τσαβούσογλου, ώστε να καταλάβουμε πως τα πράγματα έιναι κάπως πιο σοβαρά. Βλέπετε, ο ηγέτης της τουρκικής αντιπολίτευσης αναφέρθηκε ευθέως σε 18 νησιά που βρίσκονται σε... λάθος χέρια, ο δε υπουργός χαρακτήρισε τα «γκρίζα» Ίμια ως έδαφος της χώρας του. Την απάντηση σε όλα αυτά ανέλαβε τελικά να δώσει ο ΥΕΘΑ μας, ο τόσο ξεχωριστός Πάνος Καμμένος και με μια δήλωση άκρως φορτισμένη, που όμως δεν έβγαζε και πολύ νόημα, χαρακτήρισε ηλίθιες τις δηλώσεις των γειτόνων μας. Η απάντηση της τουρκικής διπλωματίας δεν άργησε να έρθει, κατατάσσοντας τον κυβερνητικό εταίρο στα άτομα που δεν έχουν και πολλή σχέση με την λογική αντίληψη. Ωραία πράγματα, ελαφρώς παιδιάστικα.
Χοντροκομμένες οι τοποθετήσεις όλων των τούρκων παραγόντων, αγενέστατη και η απάντηση του Καμμένου. Τώρα κάποιοι θα σκεφθείτε πως ο Πανούλης είναι γνωστός θεατρίνος, και πως προτίθεται να κάνει διάφορα καραγκιοζλίκια για να επιπλεύσει στην σημερινή πολιτική πραγματικότητα. Δε διαφωνώ. Το ερώτημα είναι πού μπορούν να μας φτάσουν αυτά τα καραγκιοζλίκια. Ας ανατρέξουμε στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν. Η τραγική κρίση των Ιμίων συνέβη σε μια μεταβατική φάση της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Ένας φιλόδοξος μα άσχετος ΥΕΘΑ της έδωσε υπερβολικές διαστάσεις, εκμεταλλευόμενος και την αμετροέπεια των νεαρών τότε τηλεοπτικών σταθμών. Το στρατιωτικό σκέλος ανέλαβε να χειριστεί ένας ΑΓΕΕΘΑ εντελώς κομματικός και-αναπόφευκτα-επιχειρησιακά άσχετος. Ο νέος τότε πρωθυπουργός αντέδρασε αμήχανα, σχεδόν συμπλεγματικά, και αποφάσισε να παρακολουθήσει το επεισόδιο από κάποιο γραφείο της Βουλής. Και ο Πάγκαλος, ΥΠΕΞ τότε, να βγαίνει στα πάνελ και να μιλά σα να βρίσκεται σε κλειστή σύσκεψη υψηλής διαβάθμισης. Τσίρκο. Μια υπόθεση, που θα έπρεπε να είχε λήξει με την επέμβαση ενός λιμενοφύλακα, οδήγησε τρεις βαθμοφόρους του ΠΝ στο θάνατο και την χώρα σε ένα ταπεινωτικό καθεστώς «γκρίζων ζωνών».
Όσοι υπηρετούσαν τις μέρες εκείνες στον Έβρο είχαν να λένε για τις τραγελαφικές καταστάσεις που έζησαν κατά τη διάρκεια της κινητοποίησης. Το ενδιαφέρον όμως ήταν πως η ίδια και χειρότερη εικόνα επικράτησε και στην άλλη πλευρά. Το 1996 οι τούρκοι δεν ήταν ούτε έτοιμοι ούτε πρόθυμοι για γενικευμένη σύρραξη. Αξιοποίησαν την επιπολαιότητα της κυβέρνησης μας και κατήγαγαν στρατηγική νίκη βασικά με την τολμηρή και αποφασιστική χρήση μιας ομάδας καταδρομέων. Κι αν γίνει μια στραβή σήμερα, αυτή και πάλι δε θα αφορά μεγάλες δυνάμεις. Οι ΕΔ των γειτόνων βρίσκονται σε διαδικασία ανασύστασης. Αποστρατεύτηκαν χιλιάδες στελέχη, πολλά περισσότερα αντιμετωπίζονται ως ύποπτα, η αεροπορία τους δε διαθέτει επάρκεια πιλότων, το εξειδικευμένο όπλο του ναυτικού πάσχει επίσης από λειψανδρία. Και σα να μην αρκούσαν όλα αυτά, σημαντικές χερσαίες και αεροπορικές δυνάμεις έχουν εμπλακεί σε μια μάλλον κακοσχεδιασμένη επιχείρηση στη Συρία, ενώ στο τουρκικό Κουρδιστάν βλέπουμε πλέον κανονικές οδομαχίες. Όμως δεν χρειάζονται ιδιαίτερα μεγάλα μέσα, όταν ο σκοπός της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής δεν είναι η κατάληψη εδαφών μα η ισχυροποίηση των εθνικών θέσεων και η Φινλανδοποίηση της Ελλάδας. Λίγοι και καλοί αρκούν , όταν έχει κανείς απέναντι του αποδιοργανωμένους ιδεοληπτικούς πολιτικάντηδες.
Ο Γιάννης Μάζης περιέγραψε πρόσφατα σε μια εκπομπή την επικίνδυνη εξέλιξη ενός σεναρίου έρευνας-διάσωσης, όπου άθελα τους θα εμπλέκονταν χιλιάδες μετανάστες. Με μια τέτοια προβοκάτσια οι τούρκοι θα ισχυρίζονταν πειστικά πως οι έλληνες δεν είναι σε θέση να ελέγξουν το Αιγαίο, και πως αυτά τα θέματα θα πρέπει να αναληφθούν από κοινού. Σε μια τέτοια περίπτωση η κυβέρνηση θα έπρεπε να επιλέξει ανάμεσα σε μια ατίμωση με πολυδιάστατες αρνητικές συνέπειες, και σε μια επικίνδυνη κλιμάκωση. Και δυστυχώς, σε μια τέτοια συγκυρία η οδός της κλιμάκωσης θα φαινόταν ιδιαίτερα ελκυστική, δεδομένου πως τόσο καιρό φτιάχνουν κλίμα ο Καμμμένος και άλλοι πατριδοκάπηλοι (όπως έπραττε και ο… υπερπατριώτης Λαζόπουλος στα Ίμια). Με την χώρα να βρίσκεται σε πολύ χειρότερη κατάσταση από το ’96, και με την Τουρκία πολύ πιο επικίνδυνη, δεν θα ήμουν αισιόδοξος για την έκβαση ενός τέτοιου σεναρίου.
Το 1897 ένα κοινό αφιονισμένο από δημαγωγούς, εξώθησε τον λιγοστό Θεόδωρο Δηλιγιάννη στον λεγόμενο Ατυχή Πόλεμο, ευτυχώς όμως η ανέτοιμη και χρεωκοπημένη Ελλάδα διασώθηκε και πάλι χάρη σε επέμβαση των «κακών» ξένων. Παρά εκείνη την βλακώδη ενέργεια, η Κρήτη ενσωματώθηκε τελικά στην χώρα μας, η δε πολεμική προπαρασκευή που ακολούθησε συνέβαλε στην επιτυχή εκστρατεία του 1912-13. Έτσι έρχονται οι επιτυχίες στην εξωτερική πολιτική, μέσα από χτίσιμο ισχυρών συμμαχιών και μέσα από εξορθολογισμένη αναβάθμιση της αμυντικής ικανότητας. Με κουτοπονηριές, μαγκιές και μαξιμαλιστικές απαιτήσεις τίποτα καλό δε θα δούμε. Αν θέλουν να ξεστραβωθούν ο ΥΠΑΝ και τα παιδιά του Μαξίμου, ας διαβάσουν σοβαρά λίγο Παναγιώτη Κονδύλη και το πώς αυτός έβλεπε το βάθος των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Από τις προφητείες του Παΐσιου λίγα θα διδαχθούν….
