Το μοτίβο είναι επαναλαμβανόμενο. Όταν τα πράγματα οδηγούνται σε αδιέξοδο, το πολιτικό σύστημα καταφεύγει στο συνηθισμένο bullying: Ανοίγει τη συζήτηση για επιστροφή στη δραχμή. Προτιμάτε να υποτιμηθούν οι μισθοί σας, οι αποταμιεύσεις σας, οι περιουσίες σας κατά 80%; Προτιμάτε να μετατραπούμε σε Βενεζουέλα της Μεσογείου χωρίς καν πετρέλαιο; Αν όχι, πληρώστε. Ακολουθούν Μέτρα.
Τα «μέτρα» είναι πάντα στη λάθος κατεύθυνση. Τα μέτρα εξαντλούνται στην υπερφορολόγηση της κοινωνίας για να διατηρηθεί αλώβητος ο κομματοκρατούμενος κρατικός μηχανισμός. Η αλήθεια είναι απλή, σταδιακά το δημόσιο χρέος μεταβιβάζεται στους πολίτες. Ο ένας στους δύο χρωστάει ήδη στο κράτος. Η εκμετάλλευση θα συνεχιστεί μέχρι να εκμηδενιστούν οι καταθέσεις και να μετατραπούν σε οφειλές των πολιτών προς το κράτος. Ο δρόμος έχει διανυθεί κατά τα δυο τρίτα.
Το σκηνικό επαναλαμβάνεται σχεδόν με τις ίδιες λέξεις σε ίδιες μονότονες πράξεις. Λες και το πρόβλημα της χώρας είναι να κλείσει η αξιολόγηση. Ολόκληρη η χώρα, το πολιτικό σύστημα, τα μέσα ενημέρωσης, μονότονα ασχολούνται με αυτό: να κλείσει η αξιολόγηση. Να καταλήξουμε σε συμφωνία με την τρόικα. Να ψηφίσουμε τα μέτρα. Για να πάρουμε τα λεφτά. Είναι η μόνη κρυφή επιδίωξη του πολιτικού συστήματος: Η Δόση. Κανείς δεν ρωτάει πια, τι τα κάνουμε τα λεφτά. Πού θα πάνε, ποιες ανάγκες καλύπτουν. Για ποιο λόγο δημιουργούνται δηλαδή τα ελλείμματα.
Μια συγχορδία «πρόθυμων», κεντροαριστερών και κεντροδεξιών, ντόπιων και Ευρωπαίων, με κατανόηση και αληθινό φόβο για τα χειρότερα, σπεύδει να υπερθεματίσει υποστηρίζοντας την αντιμεταρρυθμιστική κυβέρνηση: «Μόνο αυτοί μπορούν να περάσουν τα μέτρα χωρίς να καεί η Αθήνα». Τα Μέτρα. Τα μέτρα γίνονται μονόδρομος, τώρα πια όλοι έχουν αποδεχτεί την κυρίαρχη ρητορική: Μνημόνιο σημαίνει αυτά ακριβώς τα μέτρα που λαμβάνονται. Και όχι άλλα. Δηλαδή τα ελλείμματα είναι αναπόφευκτα και η κάλυψή τους γίνεται μόνο με αυτό τον τρόπο, there is no alternative. Επιτέλους, η πολυπόθητη συναίνεση. Ακολουθεί η αφοπλιστική πρόταση που κλείνει τον αδιέξοδο κύκλο: «Μήπως και οι άλλοι μέτρα δεν θα ψήφιζαν; Τα ίδια μέτρα δεν θα πάρουν κι αυτοί; Μνημόνια δεν θα εφάρμοζαν;»
Εκείνη η κεντροαριστερά που φλερτάρει συνεχώς με την κυβέρνηση αποφεύγοντας να ξεκαθαρίσει τις πολιτικές της διαφορές, προσποιούμενη ότι το μόνο πρόβλημά της για την ενότητα είναι η εκλογή αρχηγού, και εκείνη η καραμανλική κεντροδεξιά που ήδη μισή μέσα στην κυβέρνηση, μισή έξω, διοργανώνει εκδηλώσεις με τους υπουργούς του Σύριζα για να αθωώσει την πενταετία της χρεοκοπίας, δεν υπερασπίζονται τόσο την κυβέρνηση Τσίπρα - Καμμένου. Υπερασπίζονται το σύστημα της μεταπολίτευσης, αυτό που μόνο ξέρουν και αναγνωρίζουν, αυτό που υπηρετεί τώρα καλύτερα η κυβέρνηση η οποία οδηγεί κι αυτή με τη σειρά της τη χώρα στη χρεοκοπία.
Αυτό που αποφεύγουν να πουν ακόμα και αυτοί που κάνουν αντιπολίτευση στην κυβέρνηση, είναι ότι φτάνουμε πάλι στο ίδιο αδιέξοδο, ακριβώς γιατί η κυβέρνηση κάνει αυτό για το οποίο εξελέγη: μεγαλώνει πάλι τα ελλείμματα των κρατικών εταιρειών, αυξάνει πάλι τις δομές του δημοσίου, προσλαμβάνει περισσότερους ακόμα «μετακλητούς», όπως κομψά λέγονται οι κομματικοί υπάλληλοι των οποίων η μισθοδοσία μεταφέρεται στους κρατικούς λογαριασμούς. Καταργεί το πλαφόν στις αμοιβές των κρατικών στελεχών, δίνει υπέρογκες αυξήσεις στους μετακλητούς, επιδόματα στους συνδικαλιστές, επαναφέρει τα «stage» του Παυλόπουλου, αντί να επιδοτούνται οι νέοι να δουλέψουν στον ιδιωτικό τομέα, προσλαμβάνονται στο Δημόσιο 24.000 έκτακτοι. Συγχρόνως καταργεί την υποχρέωση του δημοσίου να παρίσταται στα δικαστήρια, άρα ανοίγει πάλι το παράθυρο για τη μονιμοποίηση συμβασιούχων εκτός ΑΣΕΠ, με τη γνωστή μέθοδο ανανέωσης συμβάσεων. Παράλληλα μειώνονται τα πρόστιμα για μη απόδοση ΦΠΑ, ατονεί το μέτρο των αποδείξεων, ξεχάστηκαν τα GPS για τον έλεγχο του λαθρεμπορίου καυσίμων, τα scanner στα σύνορα. Μειώνονται οι έλεγχοι στο λαθρεμπόριο καυσίμων και τσιγάρων.
Τι είναι καινούργιο από όλα αυτά; Ότι θα φτάναμε εδώ ήταν μαθηματικά βέβαιο. Ήταν προεκλογική υπόσχεση. Τα κόμματα που κυβερνούν υπόσχονταν την παλινόρθωση του ancient regime. Το οποίο ήταν τέλειο, μόνο που είχε ένα μικρό ελάττωμα: Χρεοκοπεί. Εκπληρώνουν την υπόσχεσή τους. Οδήγησαν σε ένα ακόμα μνημόνιο χρεοκοπίας. Στο τρίτο, και τώρα πια, ελπίζουν για το τέταρτο. Έχουν ήδη ξεπεράσει τις προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις και μάλιστα ξεκινώντας από καλύτερη αφετηρία: Αντί για τα θηριώδη ελλείμματα που παρέλαβαν οι άλλοι, αυτοί παρέλαβαν πλεόνασμα.
Αμφιβάλλω αν η κοινή γνώμη έχει αντιληφθεί ότι ψήφισε αυτό ακριβώς για το οποίο διαμαρτύρεται σήμερα. Ότι οι «παλιές καλές μέρες» ήταν καλές μόνο με δανεικά. Ότι χωρίς τα δανεικά, το χρεοκοπημένο σύστημα είναι καλό μόνο για τους μετακλητούς, για τους κομματικούς υπαλλήλους, για πέντε ολιγάρχες, για τους φοροφυγάδες. Και για όλους τους άλλους κόλαση. Όμως αυτό το «παλιό σύστημα» ήθελε η πλειοψηφία.
Πώς να το αντιληφθεί όμως κιόλας η κοινή γνώμη; Ακόμα και σήμερα που όλα αυτά έχουν παιχτεί και ξαναπαιχτεί δεκάδες φορές, τα ελληνικά Μέσα Ενημέρωσης ξεκινάνε με τη φράση «ζητάνε μέτρα οι δανειστές», «αντιστάσεις στις απαιτήσεις των δανειστών». Οι φράσεις της απάτης.
200 χρόνια χρωστάει η Ελλάς. 200 χρόνια είναι σε καθεστώς κάποιου είδους μνημονίου. Ούτε το συζήταγε κανένας. Ούτε το συζήτησε καμία άλλη χώρα από όσες μπήκαν και βγήκαν από τα μνημόνια το 2010. Η δαιμονοποίηση του μνημονίου είχε μόνο ένα στόχο. Να διασώσει το πολιτικό σύστημα τις χρεοκοπημένες δομές του κρατισμού και της κομματοκρατίας. Η νίκη της αντιμεταρρύθμισης αυτά τα 7 χρόνια ήταν απόλυτη. Το 2010, μέσα στη λαίλαπα της άτακτης χρεοκοπίας, συζητούσαμε παρ’ όλα αυτά για Διαύγεια, Καλλικράτη, ανεξάρτητες αρχές, ηλεκτρονική διακυβέρνηση, ενιαία αρχή πληρωμών, ηλεκτρονικά συστήματα προμηθειών, open gov. Σήμερα, μετά από 7 χρόνια πόνου, συζητάμε ότι πρόεδροι και διευθύνοντες σύμβουλοι ΔΕΚΟ αμείβονται πάλι με 20.000 μηνιαίως. Ότι ένας «υπάλληλος δασαρχείου» εμποδίζει την επένδυση των 70.000 θέσεων εργασίας στο Ελληνικό. Ότι 2,5 χιλιάδες που προσλήφθηκαν για τους προσφυγικούς καταυλισμούς, δεν πάτησαν το πόδι τους ποτέ. Όσο ο δημόσιος διάλογος περιστρέφεται γύρω από τα μνημόνια, η εξαπάτηση θα συνεχίζεται. Δεν υπάρχει καμία «οικονομική κρίση» που δεν μπορεί να ξεπεραστεί. Υπάρχει η κρίση του συστήματος που προσπαθούν να διασώσουν.
Αναδύθηκε με την αναγκαιότητα φυσικού φαινομένου, όταν πολίτες με πολιτική καταγωγή από την Αριστερά οδηγήθηκαν σε μια σπάνια πράξη χειραφέτησης από τον σκοταδισμό της ιδεολογίας
16°
