Τα νέα δεν είναι καλά από εξαιρετικά σημαντικές χώρες της Ευρωζώνης παρά το γεγονός ότι οι οικονομικές επιδόσεις του συνόλου της Ευρωζώνης παραμένουν αρκετά καλές σε συνθήκες διεθνούς και ευρωπαϊκής αβεβαιότητας.
Ενισχύεται η Λεπέν
Στη Γαλλία οι δημοσκοπήσεις δείχνουν σταθερή ενίσχυση της Μαρίν Λεπέν, η οποία θα διεκδικήσει το προεδρικό αξίωμα, στις εκλογές του Απριλίου-Μαΐου, για λογαριασμό της άκρας Δεξιάς.
Η δυναμική της κ. Λεπέν στηρίζεται κυρίως στην εργατική τάξη και τους φτωχούς Γάλλους οι οποίοι θεωρούν ότι η διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, όπως και η παγκοσμιοποίηση, τους έχει αφήσει στο περιθώριο. Παλιότερα υποστήριζαν το ΚΚ της Γαλλίας και τη ριζοσπαστική Αριστερά σήμερα όμως πυκνώνουν τις τάξεις του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου.
Με βάση τις δημοσκοπήσεις η κ. Λεπέν θα έρθει πρώτη στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών και θα ηττηθεί στη συνέχεια από τον υποψήφιο - πιθανότατα τον κ. Φιγιόν ή τον κ. Μακρόν - ο οποίος θα περάσει στον δεύτερο γύρο και θα υποστηριχθεί από τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου. Υπάρχουν όμως δυο σοβαρά προβλήματα με αυτού του είδους την ανάλυση. Τα ποσοστά που αποδίδονται στην κ. Λεπέν για τον δεύτερο γύρο ανεβαίνουν συνεχώς και κινούνται ήδη πάνω από το 40%. Επιπλέον οι δημοσκοπήσεις έπεσαν έξω στην περίπτωση του Brexit και του Τραμπ και είναι αρκετά πιθανό πολλοί υποστηρικτές του Εθνικού Μετώπου να μην θέλουν να δηλώσουν την προτίμησή τους, στους ερευνητές των δημοσκοπήσεων, για την άκρα Δεξιά.
Η Γαλλία χάνει συνεχώς οικονομικό έδαφος σε σχέση με τη Γερμανία, το Ηνωμένο Βασίλειο και άλλες δυναμικές οικονομίες. Έχει τεράστια οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα και όσο ενισχύεται ο ρόλος της κ. Λεπέν τόσο βυθίζεται το παραδοσιακό πολιτικό σύστημα στην κρίση.
Αν επικρατήσει η κ. Λεπέν στις προεδρικές εκλογές τότε θα φτάσουμε στη διάλυση της Ε.Ε. - εφόσον υποστηρίζει το λεγόμενο Frexit - και στη μετεξέλιξή της σε μια μικρότερη αλλά πιο καλά ελεγχόμενη γερμανική ζώνη επιρροής. Αν ηττηθεί η κ. Λεπέν αλλά συνεχίσει να ενισχύει τη θέση της στην πολιτική ζωή της χώρας μαζί με την άκρα Δεξιά, θα γίνει πιο δύσκολη η αναγκαία προσαρμογή της Γαλλίας στους κανόνες της Ευρωζώνης και πιο σύνθετη η συνεννόηση με τους Ευρωπαίους εταίρους.
Ιταλική αποσύνθεση
Μεγαλύτερης σημασίας για την Ευρωζώνη και την Ε.Ε. μπορεί να αποδειχθεί η ιταλική κρίση γιατί κατά την άποψή μου οι πιθανότητες ενός ιταλικού αδιέξοδου είναι μεγαλύτερες από τις πιθανότητες ενός γαλλικού αδιέξοδου.
Ο πρώην πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι παραιτήθηκε από την ηγεσία του κεντροαριστερού Δημοκρατικού Κόμματος για να μετρήσει τις δυνάμεις του με τους εσωκομματικούς του αντιπάλους και να το ελέγξει πλήρως. Το πρόβλημα είναι ότι οι επιλογές και η μεθοδολογία του κ. Ρέντσι θεωρούνται απαράδεκτες από την αριστερή πτέρυγα του Δημοκρατικού Κόμματος η οποία έχει τις ρίζες της στον ιταλικό ευρωκομμουνισμό.
Δεκάδες βουλευτές και γερουσιαστές του Δημοκρατικού Κόμματος ακολούθησαν ιστορικά στελέχη του στο δρόμο της διάσπασης. Θα υπάρξει έτσι παραπέρα αποδυνάμωση του Δημοκρατικού Κόμματος η οποία μπορεί να διευρύνει το δημοσκοπικό προβάδισμα του Κινήματος των Πέντε Αστέρων του Μπέπε Γκρίλο. Ο Μπέπε Γκρίλο μαζί με τον ηγέτη της ακροδεξιάς Λέγκας του Βορρά κ. Σαλβίνι πιέζουν για τη διενέργεια δημοψηφίσματος προκειμένου να φύγει η Ιταλία από την Ευρωζώνη.
Οι εκλογές στην Ιταλία θα πραγματοποιηθούν το αργότερο μέχρι τον Φεβρουάριο του 2018 και θα εξελιχθούν σε μια αναμέτρηση μεταξύ του Δημοκρατικού Κόμματος από τη μια πλευρά και του Κινήματος των Πέντε Αστέρων και της Λέγκας του Βορρά από την άλλη με την Forza Italia του κ. Μπερλουσκόνι - η οποία έχει υποχωρήσει δημοσκοπικά στο 10%-12% - να παίζει ρόλο ρυθμιστή.
Η Ιταλία έχει συμπληρώσει μια δεκαετία οικονομικής στασιμότητας και με βάση την οικονομική πολιτική που έχει αναπτυχθεί το μέλλον της είναι γκρίζο έως σκοτεινό.
Στην Ελλάδα πολλοί αποδίδουν την αποτυχία μας, που οδήγησε σε διαδοχικά μνημόνια, στους ισχυρούς της Ευρωζώνης και κυρίως στη Γερμανία. Το μεγάλο όμως πρόβλημα της Ευρωζώνης και της Ε.Ε. είναι η αδυναμία της Γαλλίας και της Ιταλίας να ξεπεράσουν τις αδυναμίες και τις αντιφάσεις τους και να πρωταγωνιστήσουν στη διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, όπως τις πρώτες δεκαετίες της ΕΟΚ. ‘Έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα το μέλλον και η ίδια η επιβίωση της Ε.Ε. θα κριθούν στη Γαλλία και την Ιταλία.
10°
