«Καταπληκτικός ο Άδωνις και πάλι! Μα καλά, πού τα θυμάται όλα αυτά; Φοβερός! Όπως και να το κάνουμε, είναι απ’ τους ελάχιστους που τα χώνουν στους Συριζαίους, μπράβο του!- Ρε παιδιά, ωραίος που τους κολλάει στη γωνία, όμως άλλοι δεν υπάρχουν;» Σιωπή…
Ο παραπάνω διάλογος επαναλαμβάνεται καθημερινά σε διάφορες εκδοχές, σε γραφεία, σε τραπεζαρίες, σε καφέ, κομμωτήρια και ταβέρνες. Κι αν είναι ίσως κάπως υπερβολικός ο προβληματισμός, είναι κατά βάσιν σωστός. Εκτός από μπαρουτοκαπνισμένες προσωπικότητες, όπως η Μπακογιάννη και ο Χατζηδάκης, πέραν του Γεωργιάδη το βάρος της αντιπολίτευσης για λογαριασμό της ΝΔ το σηκώνουν ο Δένδιας, η Ασημακοπούλου, ο Βρούτσης, ο Οικονόμου, η Κεραμέως, ο Λαζαρίδης και η Ζαχαράκη. Δέκα άτομα βλέπει όλη η χώρα να επιχειρηματολογούν κατά της χειρότερης κυβέρνησης όλων των εποχών, δέκα άτομα όλα κι όλα, κι απ’ αυτά δυο δεν είναι καν βουλευτές. Και φυσικά παρόμοια είναι η εικόνα και του ΠΑΣΟΚ. Δύο μόνο ξέρουμε όλοι, κανονικούς Τιραμόλες, τους Βενιζέλο και Λοβέρδο, κι από κει και πέρα σκοτάδι. Ακόμη κι ο εκλεγμένος με τον ΣΥΡΙΖΑ ευρωβουλευτής Κώστας Χρυσόγονος ασκεί πολύ ουσιαστικότερη αντιπολίτευση σε σχέση με την πλειοψηφία των βουλευτών των «μεγάλων» κομμάτων, από κοινού με πρώην και νυν ανεξάρτητους, όπως ο Φωτήλας και η Μάρκου.
Μα πού είναι όλοι οι υπόλοιποι; Πού είναι οι άλλοι 68 βουλευτές του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Και ταυτόχρονα, πού βρίσκονται οι δεκάδες πρώην βουλευτές και επιλαχόντες πολιτευτές, εκείνοι που προσμετρούνται στους πρωτοκλασάτους της ΝΔ; Μια ηρωική δεκαπεντάδα σηκώνει όλο το βάρος της εκπροσώπησης όσων πιστεύουν σε μια ευρωπαϊκή Ελλάδα, κι αυτή δέχεται όλα τα πυρά, όλο το μίσος, όλη τη λάσπη των κυβερνητικών στελεχών. Πού είναι οι άλλοι τέλος πάντων;
Οι υπόλοιποι, αγαπητοί μου, είναι πολύ απασχολημένοι. Είναι η περίοδος που κόβονται οι βασιλόπιτες, δεν υπάρχει χρόνος για άλλα ζητήματα. Πρέπει να βγουν σέλφις, να εκφωνηθούν δεκάδες τυπικές ομιλίες, να δοθούν μπόλικες ευχές και χειραψίες. Οι επιβαρύνσεις του ΕΦΚΑ, τα λουκέτα, τα αγροτικά μπλόκα, η τουρκική προκλητικότητα, οι αυθαιρεσίες των κυβερνώντων, η ανεργία, είναι όλα θέματα που καλό είναι να αποφεύγονται τέτοιες μέρες. Αναμενόμενο, είναι εορταστικό το κλίμα στα ολιγομελή σωματεία, συνδέσμους, ομίλους και συλλόγους τούτες τις μέρες, ποιος ο λόγος να μαυρίζουν οι καρδιές;
Όμως δυστυχώς η μεγάλη πλειοψηφία του κατεστημένου πολιτικού προσωπικού ακολουθεί την ίδια τακτική και κατά το υπόλοιπο έτος. Αποφεύγουν τις τοποθετήσεις πάνω στα ακανθώδη θέματα, φοβούμενοι μη ματώσουν. Είναι κατανοητό, επαγγελματίες πολιτικοί είναι οι άνθρωποι. Έχουν πια μάθει καλά πως η σαφήνεια γεννά συχνά αντιπάθειες. Το κατανόησα κι εγώ πριν δυο χρόνια στο αμαξοστάσιο της αντιδημαρχίας καθαριότητας. Ένας συμβασιούχος εργαζόμενος στην αποκομιδή είχε την ειλικρινή απορία γιατί δεν γινόταν μόνιμος. Του απάντησα, παρουσία καμιά πενηνταριά συναδέλφων του, πως τέτοιες θέσεις χαμηλής εξειδίκευσης υπάρχουν για να ανακουφίζονται οι μακροχρόνια άνεργοι, και πως είναι άδικο να αποτελούν προνόμιο. Η κρύα σιωπή που έπεσε στο κυλικείο με έκανε να καταλάβω πως δε μου πάει το παραδοσιακό πολιτικό μάρκετινγκ.
Όλα αυτά ήταν μάλλον αδιάφορα πριν το 2010, πριν το Καστελόριζο. Μέχρι τότε οι οικείοι πολιτικοί ασχολούνταν με τα κοινά ενοχλούμενοι ελάχιστα από τους πολίτες, κι εκείνοι κοιτούσαν την ατομική τους προκοπή, πληρώνοντας με αμελητέα γκρίνια τους φόρους τους. Το σκηνικό όμως έχει πλέον αλλάξει ριζικά, για τρεις λόγους. Πρώτος, η σφοδρότητα της οικονομικής κρίσης που οδήγησε στην πολιτικοποίηση εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριωτών μας, οι οποίοι είδαν ανήσυχοι το μέλλον και το κομπόδεμα τους να εξατμίζονται. Δεύτερος, η έκρηξη των σόσιαλ μίντια και του ηλεκτρονικού τύπου, η οποία προσέφερε στον καθένα ένα βήμα λόγου που μπορεί να αναπαραχθεί ραγδαία εάν βρει ακροατήριο. Και τρίτος η γνωστή ηθική απαξίωση και οικονομική κατάρρευση των παραδοσιακών μίντια, η οποία άνοιξε το πεδίο για τους λεγόμενους... εναλλακτικούς τρόπους μαζικής επικοινωνίας.
Οι πολιτικές συγκρούσεις μεταφέρονται από τα καφενεία και τις πλατείες στο Facebook, στο Twitter, στα σχόλια κάτω από τα άρθρα που ανεβαίνουν στα ποικιλόμορφα και πολύχρωμα σάιτς. Μια νέα γενιά μαχητών έχει αναδειχθεί και το ειδικό της βάρος μετρήθηκε για πρώτη φορά στην περίοδο των κινητοποιήσεων πριν το Δημοψήφισμα. Έκτοτε, ο πιο ουσιαστικός, ο πιο ευρηματικός, ίσως ο πιο ενδιαφέρων και παραγωγικός δημόσιος διάλογος διεξάγεται στο ίντερνετ, και δεν θα ήταν υπερβολή αν λεγόταν πως τον συγκεκριμένο πόλεμο ιδεών τον κερδίζουν αυτή την στιγμή εκείνοι που θέλουν την Ελλάδα μια «κανονική» δυτική χώρα. Επώνυμοι και ανώνυμοι χρήστες του διαδικτύου, μη συνειδητοποιημένοι ερασιτέχνες πολιτικοί είναι αυτοί που επωμίζονται τα καθήκοντα των προβεβλημένων της κομματικής ζωής. Είναι οι νεροκουβαλητές του αντιΣΥΡΙΖΑ, πρόσωπα που δεν έχουν σχέσεις με υπουργικά γραφεία, με τοπικές οργανώσεις, με αυτιστικούς βυζαντινισμούς. Και τώρα, πάνω στις πλάτες όλων αυτών, ετοιμάζονται να επανεκλεγούν πολλοί από εκείνους που με τον εγωισμό τους, με την δειλία τους, με την ανοησία τους, με τον λαϊκισμό τους εγκλώβισαν τον Καραμανλή, τον Παπανδρέου και τον Σαμαρά σε μεταρρυθμιστική δυσπραγία, και την χώρα σε υφεσιακή περιδίνηση.
Τα συνθήματα «Οι Άλλοι ήταν σίγουρα καλύτεροι» και «Παραιτηθείτε» σαφώς εκφράζουν αυτούς τους νεόκοπους αγωνιστές, όμως όχι απόλυτα. Η αντίθεση τους δεν στέκεται σε πρόσωπα, μα κυρίως στις πολιτικές που μας οδήγησαν στο σημείο να κινδυνεύει ακόμη και αυτή η ύπαρξη του έθνους. Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι πράγματι οι τέλειοι εκφραστές του ολέθριου κρατικιστικού εθνικολαϊκισμού, όμως η ιδεολογική οκνηρία πολλών γαλάζιων και πράσινων βουλευτών τους καθιστά συνυπεύθυνους για πολλά παρελθόντα σφάλματα. Εκατοντάδες και χιλιάδες πατριώτες Έλληνες εκτίθενται καθημερινά με μύριους τρόπους, προωθώντας την απομάκρυνση του σημερινού καθεστώτος από την εξουσία. Ρισκάρουν τις δουλειές τους, τις φιλίες τους, την ψυχική τους υγεία. Θα δουν τον αγώνα τους να τον εκμεταλλευτούν εκείνοι που συνέβαλαν στο να πέσει η χώρα μας στο βράχια, εκείνοι που κάλλιστα μπορεί να το επαναλάβουν; Μπαίνουν σε τόσες δοκιμασίες προς όφελος ανεπαρκών πολιτικάντηδων, οι οποίοι θα επιδιώξουν να κρατούν τον Μητσοτάκη στην ίδια ομηρία που επιφύλαξαν στους προκατόχους του; Οι ανιδιοτελείς ανώνυμοι νεροκουβαλητές δικαιούνται μιας απάντησης…
7°
