Παρακολουθώντας το χθεσινό οικογενειακό διπλό... ζητώ συγνώμη... τη συνέντευξη του Αλέκση του Φούιτ στον Νίκο τον Χατζηνικολάου στο δελτίο ειδήσεων του ΑΝΤ1, θαύμασα −για άλλη μια φορά− το θράσος και την ευκολία που έχει ο πρωθυπουργός της ωραιότερης χώρας του σύμπαντος στη διαστρέβλωση της πραγματικότητας (όπως ευγενικά μπορεί κάποιος να αναφερθεί στα αισχρά ψέματα που βγήκαν από το στόμα του). Προφανώς, το να έχεις απέναντί σου έναν δημοσιογράφο που καθόλου δεν ενοχλείται από την περιγραφή πτήσεων γαϊδάρων βοηθάει, αλλά και πάλι, η ευκολία του Αλέκση στο ψέμα ήταν ξανά αξιοθαύμαστη. Και πολύ φοβάμαι και απολύτως απαραίτητη.
Αν ένας συμπολίτης μας θέλει να ανοίξει ένα εστιατόριο, θα πρέπει να λάβει σοβαρά υπόψη του τις διατροφικές συνήθειες των πελατών του. Θα πρέπει να σερβίρει κάτι που θα αρέσει σε έναν αριθμό πελατών που θα είναι ικανός όχι απλώς να συντηρήσει το εστιατόριο, αλλά και να αποδώσει κέρδος. Και θα πρέπει να βρει και τον καλύτερο τρόπο να σερβίρει αυτό το κάτι. Και αφού ανοίξει το εστιατόριό του και βρει το τι θα σερβίρει και τον τρόπο που θα το κάνει, θα πρέπει να έχει συνεχώς τα αυτιά του ανοιχτά στις παρατηρήσεις των πελατών του και να προσαρμόζεται αναλόγως. Και όλα αυτά για ένα εστιατόριο. Ένα μαγαζί το οποίο μπορεί να απευθύνεται και σε ειδικά γούστα και δεν χρειάζεται να έχει περισσότερους πελάτες από όλα τα υπόλοιπα για να είναι επιτυχημένο. Σκεφτείτε τώρα τι πρέπει να κάνει ένας μαγαζάτορας ο οποίος όχι απλώς απευθύνεται σε όλη την επικράτεια, αλλά πρέπει και να κάνει πελάτες του την πλειοψηφία των κατοίκων της προκειμένου να πετύχει. Και μετά σκεφτείτε ότι αυτός ο μαγαζάτορας είναι ο Αλέκσης ο Φούιτ.
Γιατί αυτό είναι ο κάθε πρωθυπουργός και ο κάθε υποψήφιος πρωθυπουργός της χώρας. Αυτό είναι ο Αλέκσης, αυτό είναι ο Κούλης, αυτό θα είναι και οι διάδοχοί τους. Μαγαζάτορες που πασχίζουν να βρουν τι είναι αυτό που θέλει να ακούσει το κοινό, ωστέ να αυξήσουν όσο το δυνατόν περισσότερο την πελατεία τους. Και έτσι, αυτά που λένε δεν είναι τόσο αυτά που θέλουν να πουν, όσο αυτά που νομίζουν πως η υπάρχουσα αλλά και η προσδοκώμενη πελατεία τους θέλει να ακούσει. Και υπό αυτή την έννοια, τα ψέματα και το θράσος τους, εκτός από τους ίδιους, χαρακτηρίζουν και αυτούς στους οποίους απευθύνονται.
Προφανώς πρέπει να είσαι ανήθικος άνθρωπος για να λες τερατώδη ψέματα προκειμένου να πετύχεις, με τον ίδιο τρόπο που πρέπει να είσαι ανήθικος για να πουλάς ναρκωτικά. Όμως και οι συμπολίτες που θέλουν να την ακούσουν γενικότερα ή να ακούσουν ευχάριστα και βολικά ψέματα ειδικότερα, μόνο ανεύθυνοι δεν είναι. Το αντίθετο μάλιστα. Έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης καθώς οι ίδιοι θα έπρεπε να είναι πολύ πιο προσεκτικοί στο τι αγοράζουν από όσο θα πρέπει να είναι ο έμπορος στο τι πουλάει. Στο κάτω-κάτω αυτοί θα κάνουν χρήση του προϊόντος και οι δικές τους οι ζωές θα επηρεαστούν. Στον καιροσκόπο έμπορο και μια γερή μπάζα είναι αρκετή, κι ας αποκαλυφθεί αργότερα η κακή ποιότητα του προϊόντος του.
Κι επειδή καταλαβαίνω τι μπορεί να σκέφτεστε, να πω πως φυσικά και μπορεί να υπάρξουν και λιγότερο ανήθικοι έμποροι. Φυσικά και μπορεί να υπάρξουν άνθρωποι που θα προσπαθήσουν να συμβιβάσουν τις απαιτήσεις του κοινού με την καλή ποιότητα. Η γοητεία, όμως, που ασκούν στους πελάτες οι ιπτάμενοι γάιδαροι και οι μπάλες του σανό εξασφαλίζει την επιτυχία κυρίως στους περισσότερο ανήθικους.
Γι' αυτό την επόμενη φορά που ο Αλέκσης θα αραδιάσει τα ψέματά του μπροστά σε έναν πρόθυμο να τα ακούσει δημοσιογράφο (κάτι πολύ εύκολο, καθώς όλοι οι μεγαλοπυλωροί ανταλλάζουν εύκολα την εμπορική επιτυχία τού να έχουν καλεσμένο πρωθυπουργό με την δημοσιογραφική επιτυχία τού να αποκαλύψουν τα ψέματά του) να θυμάστε κάτι: Αυτά που λέει, είναι αυτά που νομίζει −και συνήθως νομίζει σωστά− πως θέλουν να ακούσουν αυτοί στους οποίους απευθύνεται. Και όταν τα βάζετε με τον ψεύτη πρωθυπουργό, να μην ξεχνάτε να τα βάλατε και με την πελατεία του. Κυρίως με αυτήν. Γιατί ο ένας ψεύτης και απατεώνας (με την πολιτική έννοια, φυσικά) πρωθυπουργός μπορεί να φύγει, αλλά όσο η πελατεία ζητά ψέματα, ψεύτης και απατεώνας (με την πολιτική έννοια πάντα) θα είναι και ο επόμενος. Και μπράβο του.
6°
