Εκείνο το «απέριφραστα» στην καταδίκη της δολοφονικής επίθεσης τι το 'θελες, μεγάλε; Ενοχικό, πολύ ενοχικό. Σαν να 'θελες να μας πεις ότι τώρα δεν είναι όπως παλιά που καταδικάζαμε με περιφράσεις. Τώρα, εκ της θέσεώς μας, είμαστε υποχρεωμένοι να καταδικάζουμε τα τρομοκρατικά χτυπήματα χωρίς αστερίσκους. Πάνε εκείνα τα παλιά και ωραία, περί προβοκατόρων και κυπατζήδων που ήθελαν να ενοχοποιήσουν τους αγώνες του λαού μας. Πάνε εκείνα τα «τέτοιες ενέργειες ρίχνουν αντικειμενικά νερό στο μύλο της αντίδρασης». Τώρα είναι αλλιώς. Κάτι είναι και αυτό. Πρόοδος. Αλλά όχι για πολύ, ε;
Αυτό το νερό στο κρασί σας, παιδιά, δεν αρέσει στον κόσμο. Και να το προσέξετε. Γι' αυτό και αποφύγατε να σας δουν στον Ευαγγελισμό. Μην τα ισοπεδώσουμε όλα. Γιατί, νομίζω, ήταν υπουργός (τρόπος του λέγειν) ένας συνέταιρος που έγραφε «Πούστη Προδότη Παπαδήμο» και «Λάθος ανθρώπους σκότωνε η 17 Νοέμβρη». Δεξιός ήταν βέβαια, αλλά έτσι όπως γενήκαμε, ή μάλλον μας κάνατε, ποιος αριστερός και ποιος δεξιός τώρα. Όλοι μια παρέα είσαστε. Με την ίδια μούρη. Και τους ίδιους στόχους.
Γιατί ο κοσμάκης έχει μια τρέλα με την τρομοκρατία. Την αγαπά. Από παλιά, από την εποχή της 17 Νοέμβρη. «Καλά κάνουν. Κάποιον να φοβούνται» λέγανε στα καφενεία. Να φοβούνται και να μην του κόβουν τη σύνταξη, ή να μην περιορίζουν τους διορισμούς, ή να μην κλέβουν κ.λπ. Μας έχει μείνει αυτό από παλιά. Η βία του εμφυλίου είναι ζωντανή, πέρασε από γενιά σε γενιά και τρώει ακόμα τα σωθικά μας. Γι' αυτό και κάτι υπουργοί έχουν τη φωτογραφία του Θανάση Κλάρα στο γραφείο τους. Γιατί σηματοδοτεί τον ηρωισμό και το μαχαίρι του εμφυλίου. Τότε που το ΚΚΕ απέτυχε να μας κάνει Σοβιετία. Τι ατυχία, ρε γαμώτο.
Και κλαίγαμε στις ταβέρνες μετά το '74, τραγουδώντας αντάρτικα μαζί με το κολοκυθάκι το τηγανητό και τη νικοτινίαση. Κλαίγαμε που το ΚΚΕ παρέδωσε τα όπλα στη Βάρκιζα και χάσαμε την ευκαιρία για έναν άλλο κόσμο που ήταν οπωσδήποτε εφικτός. Και οι του δόγματος και οι της ανανέωσης. Γιατί αν είχαμε σοσιαλισμό, κάτι θα μπορούσε να γίνει και να 'χαμε και λίγο δημοκρατία. «Να, για κοίτα τη Ρουμανία». Λέγαμε οι ηλίθιοι.
Αλλά και η περίοδος της χούντας νομιμοποίησε, τουλάχιστον ηθικά, την ένοπλη πάλη κατά των κρατούντων. Άμα δεν ξέρεις δεν είναι δύσκολο να ταυτίσεις άσχετα πράγματα, δηλαδή τη χούντα με τη δημοκρατία. Συνεπώς άμα ο «Παπαδήμος είναι χούντα», κατά πως λέγατε τότε που ήσασταν στα ντουζένια σας, γιατί να μη θέλει κάποιος κόσμος να τον δει ανάσκελα;
Υπάρχει λαός και Κολωνάκι που γουστάρει αυτή την πολιτική βία. Αν κάτι σας εκτίμησε μετά το 2010 είναι που αυτή τη βία την μπιζάρατε και όταν ήσασταν υποχρεωμένοι να την καταδικάσετε, βάζατε τις περιφράσεις. «Άμα είναι για το καλό του λαού η πολιτική βία νομιμοποιείται» λέγανε κάτι τυπάκια που δεν είχαν πιάσει όπλο ούτε στο στρατό. Κάτι φλωράντζες ζουζού ντουντού. Για τη σύνταξη του 50άρη πάντα. Κάνατε καριέρα πάνω στους σχιζό πιστολάδες που είχαν το δικό τους ταμπουρά. Πολιτικά τα εγκλήματα λέγατε στα δικαστήρια κλείνοντας το μάτι στην καφετέρια της Πέρα Βλαχοστέρνας που ήταν γεμάτη τσοχανταρέους που θέλανε να δούνε αίμα. Δίκαιο αίμα, πάντα. Ζωντανά. Βλέπανε βέβαια της γυναίκας τους όταν γύρναγαν μεθυσμένοι στο σπίτι, και την πλάκωναν στο ξύλο, αλλά άλλο γούστο το αίμα της εξουσίας.
Η τρομοκρατία κάθε λεπτής απόχρωσης του ελληνικού ολοκληρωτισμού ζει ακόμα και θα ζει όσο τυγχάνει λαϊκής αποδοχής και βρίσκει πολιτικούς εκπροσώπους να της κλείνουν το μάτι. Μαύρους και κόκκινους. Μπορεί οι ιδέες της να έχουν ηττηθεί μαζί με τον Χίτλερ και το Στάλιν, μπορεί ο Μάο να άνοιξε βιοτεχνία εσωρούχων, μπορεί ο Μελανσόν να χορεύει με τη Λεπέν το βαλς των αποτυχημένων, αλλά σε αυτήν εδώ τη γωνιά της Βαλκανικής έχουμε μάθει να αντιδρούμε όταν ζοριζόμαστε. Δεν σκύβουμε το κεφάλι. Χρεώνουμε αμέσως στους κακούς τους ξένους τα δεινά μας, μισούμε τις ελίτ −ειδικά αν έχουν πτυχία του Χάρβαρντ−, ανεβάζουμε επάνω όποιον μας πει τα πιο αναίσχυντα ψέματα και μπιζάρουμε από μακριά πάντα και στα σίγουρα το μπάχαλο, τους φόνους, τις καταστροφές που κάποιοι κάνουν για εμάς. «Μουνάκια απεργοσπάστες να καείτε». Για να ζούμε εμείς με δικαιώματα. Σύνταξη στα 50.
Ένας ασυγχώρητος κόσμος, ένας κακόμοιρος κόσμος, ένας ανέραστος κόσμος. Ένας κόσμος δούλων. Δεν είναι όλη η Ελλάδα. Αλλά είναι πολύ από την Ελλάδα. Όταν δεν έχει ντόπιο αίμα να περάσει τη βραδιά του, κοιτάζει ακόμα και μέσα από την κλειδαρότρυπα της ισλαμικής παράνοιας μιας και αυτοί αδικημένοι είναι από τις παγκόσμιες ελίτ και έχουν μια δικαιολογία να τινάζουν παιδιά στον αέρα. Γιατί αξίζουμε μια ζωή με δικαιώματα που μας τα στέρησαν οι κακοί, οι Άλλοι. Σύνταξη στα 20, γαμώτο.
Τελικά ίσως να μας έχει κάνει κακό εκείνη η αποτυχία του ΚΚΕ να μας κάνει Σοβιετία.
11°
