Τη νύχτα που ο Ντόναλντ Τραμπ κέρδισε τις εκλογές, σερνόμουν κατάκοπος γύρω από την Times Square. Χάζευα τα αποτελέσματα σε μία pub εκεί κοντά προκειμένου να έχω την ευελιξία πρόσβασης, είτε στο κέντρο της Χίλαρι, είτε στο στρατηγείο του Τραμπ. Λίγο πριν τα μεσάνυχτα, όταν το αποτέλεσμα άρχισε να λεκιάζει το χάρτη, είπα να ξεκινήσω για του Τραμπ. Το κεντρικό Μανχάταν ήταν απόκοσμα έρημο. Διόλου περίεργο εκείνο το δύσκολο βράδυ. Το Μανχάταν είχε δώσει στον Τραμπ μόλις 13%. Στην Times Square λίγοι τουρίστες έβγαιναν φωτογραφίες και χάζευαν τα αποτελέσματα στις τεράστιες οθόνες. Μερικοί άνθρωποι έκλαιγαν. Και δύο τύποι, στο καλούπι του χρυσαυγίτη, έστηναν ένα σχετικά μεγάλο ηχείο που, σίγουρα πάντως, λειτουργούσε με μπαταρίες. Από την κοιλιά του τερατώδους ηχείου άρχισαν να βγαίνουν τα βογκητά μίας γυναίκας σε ερωτικό παροξυσμό. Μετά τα μπάσα ανέβηκαν και η φωνή επαναλάμβανε συνέχεια το ίδιο: «Fuck me Donald, fuck me hard». Υπέθεσα ότι θα πέσει ξύλο. Όμως εκεί είναι πολιτισμένοι σε αυτά. Το προηγούμενο βράδυ, στη Φιλαδέλφεια, στην ομιλία της Χίλαρι (με Ομπάμα, Σπρίνγκστιν κ.λπ.), οπαδοί του Τραμπ σήκωσαν πανό και ζητούσαν τη φυλάκισή της, αλλά δεν άνοιξε μύτη. Η εικόνα ήταν εξωφρενική: ο Τραμπ, τεράστιος στις οθόνες και από κάτω οι δύο τύποι με το ηχείο να παρακολουθούν, αμίλητοι, ανθρώπους σοκαρισμένους από το αποτέλεσμα. Λίγα μέτρα πιο πάνω βρίσκεται το studio του FOX, το οποίο, καθώς είναι ισόγειο, επιτρέπει στους περαστικούς να χαζεύουν τι γίνεται στο πλατό. Οι γνωστές ομιλούσες κεφαλές του δικτύου που, ναι, έχουν ανθρώπινο σώμα από κάτω, μετέδιδαν πανηγυρικά τα αποτελέσματα. Και απέξω άρχισαν να συγκεντρώνονται οπαδοί του Τραμπ. Όχι πολλοί, σκάρτα να ήταν 200 άτομα. Και εκεί οι φάτσες ήταν για ποινικό μητρώο. Έβλεπαν τις οθόνες βρίζοντας τη Χίλαρι, τον Ομπάμα. Σύρθηκα λίγο πιο πάνω. Στο Hilton, στο εκλογικό κέντρο του Τραμπ. Δεν πλησίαζες στην είσοδο χωρίς πρόσκληση. Μία ντουλάπα με πόδια, τυλιγμένη με την αμερικανική σημαία ήταν δίπλα μου. «Η Αμερική ελευθερώθηκε, φίλε. Και θα πηδήξει τον κόσμο όλο». Έψαξα για ταξί.
Αντιπροσωπεύουν αυτοί οι τύποι τα 62 εκατομμύρια πολιτών που ψήφισαν τον Τραμπ; Όχι. Όμως αυτοί θα τους εκπροσωπήσουν. Ούτε οι Γερμανοί που ψήφισαν Χίτλερ ήθελαν να βάψουν τον κόσμο με αίμα, πολύ από το οποίο ήταν και δικό τους. Ωστόσο όπλισαν τους ναζί για να το κάνουν αυτό. Το πρόβλημα είναι πως ό,τι μαθαίνει μία γενιά, το ξεχνάει η προηγούμενη. Μπορεί κάποιος να είναι θυμωμένος. Αμόρφωτος ή βλαξ. Η αναγκαία και ικανή συνθήκη για να σχηματιστεί η φάτσα του Τραμπ στην οθόνη σου είναι η απουσία της κοινής λογικής. Για αυτό και επιμένω να αισιοδοξώ, πιστεύοντας ότι ο Τραμπ θα είναι ο πιο χρήσιμος πρόεδρος στην ιστορία. Αυτό που συμβαίνει τώρα στον κόσμο, με τις πορείες, τα μέσα ενημέρωσης σε ένταση και την ανησυχία των Ευρωπαίων, είναι, στην πραγματικότητα, το σοκ που χρειάζεται ο πλανήτης για να προχωρήσει παρακάτω. Αν ο πόλεμος ήταν το τίμημα που η ανθρωπότητα πλήρωσε στο φασισμό, ο Τραμπ (όπως και το Brexit, ας πούμε) είναι ο λογαριασμός της ασύμμετρης βλακείας που μόλυνε τον πλανήτη μέσα από την παγκοσμιοποίηση των δικτύων. Ο Τραμπ εμφανίστηκε στην Αμερική γιατί μόνο εκεί θα μπορούσε να εμφανιστεί. Και ευτυχώς. Είναι σε μία χώρα θεσμικά σοβαρή, με μηχανισμούς που διακρίνονται από ισχυρό ένστικτο αυτοσυντήρησης και μέσα ενημέρωσης με κοφτερά δόντια πάνω από μεγάλη γλώσσα. Απέναντί τους ο Τραμπ θα καταρρεύσει ως καρικατούρα και θα πάρει μαζί του και τους υπόλοιπους, εδώ στην Ευρώπη. Και την ίδια στιγμή, αυτό το υπέροχο, το γοητευτικό κύμα της λογικής και της δημοκρατικής ευαισθησίας, έτσι όπως εκφράζεται στους δρόμους των μητροπόλεων και στο δίκτυο, δίνει πλέον μορφή στη νέα ιδεολογία της εποχής. Οι αγώνες πια δεν είναι μόνο στις πολύχρωμες πορείες. Είναι στα καθημερινά χαρακώματα της λογικής. Στο σπίτι, στη δουλειά, στο δίκτυο. Ο Τραμπ θα μας φέρει πιο κοντά. Κουφάλες, ψεκασμένοι, θα σας νικήσουμε.
6°
