Ο γείτονας του φίλου μου στη rue de l’ Observatoir στο Στρασβούργο είναι λίγο παραπάνω από 90 ετών. Κοτσονάτος, διαβάζει καθημερινά την εφημερίδα του και παρά τα χρόνια που κουβαλάει ανήκει στην ισχνή κατηγορία των καλά ενημερωμένων πολιτών. Αλσατός, έγινε Γερμανός από Γάλλος σε ένα εικοσιτετράωρο, όπως ο πατέρας του μετά τη συνθηκολόγηση και τη συνθήκη των Βερσαλλιών. Οι Γερμανοί τον πήραν στρατιώτη και τον έβαλαν να πολεμήσει με το στανιό. Έζησε τη φρίκη, μετά την ανάκαμψη, την ευρωπαϊκή προοπτική, μετά την εντυπωσιακή ανάπτυξη, την κάμψη και τώρα πια βιώνει το φάντασμα των εκλογών του 2017. Όλα του θυμίζουν την περίοδο προς τα τέλη του Μεσοπολέμου. Είναι πια κοντά αιωνόβιος και άρα δεν φοβάται τίποτα. Ούτε καν τον Χάρο. Απλά αναρωτιέται.
Η δημόσια τηλεόραση της Γαλλίας παρήγγειλε προ ημερών μία σφαιρική, ποιοτική δημοσκόπηση στο πανεπιστημιακό ινστιτούτο της σχολής Πολιτικών Επιστημών του Παρισιού, το γνωστό CEVIEOF. Τα αναλώσιμα αποτελέσματα της έρευνας δημοσιοποιήθηκαν αμέσως. Μένουν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά, που δεν έτυχαν ανάλογης δημοσιοποίησης. Ποιος επιθυμεί άλλωστε να αναλωθεί στην ανάγνωση περίπλοκων προσεγγίσεων του ίδιου του του εαυτού. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Μία σωστή και ακριβής δημοσκόπηση αντικατοπτρίζει στιγμιαία τον καθρέφτη της κοινωνίας.
Σύμφωνα με τα δεδομένα αυτής της έρευνας, η ηγέτις της γαλλικής Ακροδεξιάς μονοπωλεί την πρωτοκαθεδρία στον πρώτο γύρο των επερχόμενων προεδρικών εκλογών σε όλες τις περιφέρειες της χώρας, από τον Βορρά έως τον Νότο και από την Αλσατία έως τη Βρετάνη. Στη ζώνη του γαλλικού νότου τα ποσοστά της ξεπερνούν το 35%, φθάνουν ανά περιοχή και το 40%. Στις υπόλοιπες περιοχές το μέσο ποσοστό της κυμαίνεται στα όρια του εθνικού της ποσοστού. Δηλαδή, το 26,8%. Με λίγα λόγια η γαλλική Ακροδεξιά, επίγονος της Action Francaise, εγγονή των Γάλλων πραξικοπηματιών του Αλγερίου, βαφτισιμιά του στρατηγού Massu, βασανιστή των αλγερινών παρτιζάνων του FLN, είναι σήμερα η πρώτη πολιτική δύναμη σε όλες τις γαλλικές επαρχίες, στις πόλεις και τα χωριά, στις εργατικές συνοικίες και τις αστικές λαϊκές γειτονιές. Η εικόνα θυμίζει ή όχι το 1932;
Η Μαρίν Λεπέν, αυτή η μικροαστή που ομιλεί τα γαλλικά που ακούει κανείς σε κάθε λαϊκή αγορά της Λυών ή της Λιλ. Με ένα λεξιλόγιο περιορισμένο αλλά αποτελεσματικό. Με μία λαϊκότητα εκφοράς πολιτικών συνθημάτων, γνήσιο προϊόν της ναζιστικής παιδαγωγικής μεθόδου. Με έντονο το μπουφόνικο και άρα διασκεδαστικό στοιχείο του Μουσολινισμού. Αυτή η μέση «γαλλίδα νοικοκυρά» αυτή τη στιγμή συσπειρώνει στη Γαλλία τη λαϊκή ψήφο. Από τον πικραμένο προλετάριο που στα νιάτα του ψήφιζε Ζορζ Μαρσέ και τώρα συνταξιούχος μισεί τους μετανάστες. Από το νεαρό άνεργο έως τον μικροαστό πενηντάρη που έχασε τη δουλειά του. Από τον καθολικό συντηρητικό που επανάκαμψε λόγω νεοπτωχισμού στην αγκαλιά της Εκκλησίας. Από την ξινισμένη λόγω πενίας πωλήτρια του σούπερ μάρκετ έως και την επίσης ξινισμένη ή ξινισμένο για άλλους λόγους, εκπαιδευτικό. Μέχρι τους λίγους μεγαλοαστούς που βλέπουν την περιουσία τους να θρυμματίζεται σε φόρους, εισφορές και τη ρευστότητα στις αγορές.
Τέλος, τους νέους, φοιτητές ή σπουδαστές, ανέργους ή απλά κινούμενες σκιές, που ξέρουν ότι θα δυσκολευτούν ή που βαριούνται αφόρητα, που ανακαλύπτουν για πλάκα τον αντισημιτισμό χωρίς να ξέρουν περί τίνος πρόκειται, ή την καθαρότητα της φυλής των Γαλατών, αυτά τα ακροδεξιά γκρουπούσκουλα του Assas, τα κακομαθημένα των προαστίων που όψιμα μαθαίνουν να μισούν τους μελαμψούς γιατί δεν προσδιορίζεται επαρκώς κάποιος άλλος εχθρός. Ποια Ευρώπη; Ποια ευρωπαϊκή ολοκλήρωση; Ο Πούτιν είναι ήρωας στο διαδίκτυο. Ο Τραμπ είναι προφήτης. Θα ήταν και ο Ερντογάν, αν δεν ήταν μουσουλμάνος.
Μαζί τους ο αιώνια ανικανοποίητος αγρότης που, και στη Γαλλία, νομίζει πως η Ιστορία τού χρωστάει, αενάως συντηρητικός, ρατσιστής από κούνια, που μισεί το γείτονα, εγκλωβισμένος, αυτός ο φτωχοδιάβολος που ψήφιζε μετά μανίας Ντεγκόλ, ξαναμαθαίνει να αναπολεί τον Βισί. Τέτοιος αχταρμάς.
Στον αντίποδα ο κεντρώος - φιλελεύθερος Μακρόν, τραπεζίτης, νέος, κάτι μεταξύ Κλίντον και Τόνι Μπλερ, με ένα άρωμα Ρέντσι και γοητεία τύπου Τριντό. Αυτό που λένε στα χωριά, «να ένας καλός γαμπρός για την κόρη μας».
«Ψηφίστε με και μετά θα σας πω τι θα κάνω» ευαγγελίζεται. Από πίσω του μία στρατιά από επικοινωνιολόγους και γλωσσοπλάστες, πολύχρωμα μπαλόνια και μουσική υπόκρουση. Συσπειρώνει γιατί είναι καινούργιο προϊόν, σχετικά άφθαρτο, με λαμπερό χαμόγελο. «Η αποικιοκρατία ήταν έγκλημα κατά της ανθρωπότητας» είπε τη μία ημέρα και σωστά. Την επόμενη βρέθηκε στην Τουλόν, το άντρο της Λεπέν. Μπροστά στην άδεια αίθουσα δήλωσε πως «πήρε το μάθημά του». Έκτοτε η «Αποικιοκρατία» αγνοείται. Η δημοσκόπηση τον φέρνει θριαμβευτή στο δεύτερο γύρο. Τώρα. Τι θα γίνει, ωστόσο, αν εξακολουθήσει να μην τοποθετείται στα κρίσιμα ερωτήματα;
Ο δεξιός Φιγιόν είναι εκτός παιδιάς λόγω του σκανδάλου. Τον «έφαγε» η σύζυγος, ή απλά ενέδωσε στα κελεύσματα του εσωκομματικού και εκδικητικού αντιπάλου του. Του Σαρκοζί; Λέγεται ότι όπως και στην υπόθεση Στρος Καν, ο Σαρκοζί κίνησε τα νήματα των γαλλικών υπηρεσιών με τις οποίες διατηρεί άριστες σχέσεις. Τον «έφαγε» τον άνθρωπο για ένα εκατομμύριο ευρώ. Σιγά το ποσό. Με τα ελληνικά πρότυπα πρόκειται για μπακατέλες.
Μένει ο συμπαθητικός Αμόν, ο σοσιαλιστής του 14% στον πρώτο γύρο. Παιδί του κομματικού σωλήνα, ανήκε στη φράξια του Ροκάρ, αριστερά του σοσιαλιστικού κόμματος, δραστήριος αλλά απελπιστικά μόνος. Οι σοσιαλιστές έχουν λακίσει από το προσκήνιο. Μόνον αν υπάρξει σύμπλευση με τη γαλλική εκδοχή ενός εξευγενισμένου Τσίπρα, με τον Μελανσόν, η Αριστερά και οι Σοσιαλιστές θα είχαν μία ευκαιρία να αναδειχθούν. Σχεδόν ανέφικτο. Α... Και η «λαϊκή ψήφος»; Που την εκπροσωπεί η Αριστερά; Ε αυτή έχει μεταναστεύσει για τα καλά στην Ακροδεξιά. Άρχισε να εγκαταλείπει την Αριστερά από το 1985. Τώρα στρογγυλοκάθεται, αυτή η «λαϊκή ψήφος», στα γόνατα της πληθωρικής πριμαντόνας του σύγχρονου ευρωπαϊκού φασισμού.
Οι εικόνες από το Ωραιόκαστρο και η δημόσια ορκωμοσία του Σώρρα, καθώς και η επιδρομή στην Κουμουνδούρου, επέβαλαν τη μελέτη της έρευνας της γαλλικής δημόσιας τηλεόρασης. Αυτός ο καθημερινός φασισμός, ο αναίτιος ρατσισμός, η λατρεία της βίαιης συμπεριφοράς, το έλλειμμα συλλογικής μνήμης. Ο υπερβάλλων χυλός. Αυτές οι εικόνες από το σχολειό που «μολύνεται» από την προσέλευση 9 (ναι εννέα) προσφυγόπουλων και προκαλεί την κάθοδο των «πατριωτών» με τους δικέφαλους αετούς και των μαυροφορεμένων μπαχαλάκηδων ταυτόχρονα. Αυτή η ομάδα των «καρναβαλιστών» που έσπασαν τις προθήκες του ΣΥΡΙΖΑ, όπως οι ίδιοι έβαζαν φωτιά στο Αττικόν. Αυτός ο Σώρρας που δεν είναι φυλακή ελέω Δικαιοσύνης, αλλά «ορκίζεται» σε κοινή θέα στη μάντρα του Ηρωδείου. Ο γέρο Αλσατός, ο γείτονας του φίλου μου στο Στρασβούργο, διαθέτει αλάνθαστο ανακλαστικό, γιατί διατηρεί τη μνήμη ενός αιώνα ιστορίας. Όλα αυτά παραπέμπουν στην τελευταία περίοδο του Μεσοπολέμου. Και ως γνωστόν δεν υπάρχει ούτε Θεός, ούτε και Σατανάς. Μόνον τα μικρά - μεγάλα ανθρωπάκια.
Αναδύθηκε με την αναγκαιότητα φυσικού φαινομένου, όταν πολίτες με πολιτική καταγωγή από την Αριστερά οδηγήθηκαν σε μια σπάνια πράξη χειραφέτησης από τον σκοταδισμό της ιδεολογίας
16°
