Στον πρόσφατο ανασχηματισμό, ο πρωθυπουργός ζήτησε από τους υπουργούς του να ξενυχτάνε αν είναι δυνατόν στα υπουργεία τους για να κλείσουν την αξιολόγηση. Γιατί έτσι θα ζητήσουν μια ευνοϊκή ρύθμιση για το χρέος. Ένα λεπτό. Με ποιον θα κλείσουν την αξιολόγηση; Με την τρόικα, τις δυνάμεις κατοχής. Τι αξιολογούν; Το μνημόνιο που θα έσκιζαν μέρα μεσημέρι στη Βουλή. Για ποιο πράγμα αγωνίζονται και παρακαλάνε τους δανειστές; Για μια ελάφρυνση χρέους, που στην καλύτερη περίπτωση θα ’ναι μείωση επιτοκίων κι όχι διαγραφή ποσού.
Πριν λίγες μέρες, η προηγούμενη κυβερνητική εκπρόσωπος, οργισμένη με το ΣτΕ, το κατηγορούσε επειδή έκρινε συνταγματικά τα μνημόνια και το PSI. Αυτά για τα οποία, δηλαδή, ο πρωθυπουργός προέτρεπε τους υπουργούς τους να ξενυχτήσουν για να επιτύχουν.
Όταν ορκίστηκε η νέα υπουργός Εργασίας έσβησε από τα σόσιαλ μίντια τα προφίλ της. Καθώς κι αυτή, όπως και όλοι οι αντιμνημονιακοί αγωνιστές, όλα αυτά τα χρόνια έσκιζε μνημόνια, κήρυττε ανεπιθύμητη την τρόικα, έδινε 13ους μισθούς και συντάξεις και καταργούσε τον Ένφια κάθε μέρα, σκέφτηκε ότι θα υφίσταται έναν καθημερινό εξευτελισμό καθώς θα της υπενθύμιζαν συνέχεια τι έλεγε, καθώς αντιπολίτευση θα της κάνει ο ίδιος της ο εαυτός μέσω Facebook. Την ίδια ώρα όμως που η κυρία Αχτσιόγλου έσβηνε σοφά τις αναρτήσεις της για να υπογράψει τα μνημόνια, ο νέος υφυπουργός Παιδείας δήλωνε ότι η χώρα είναι υπό κατοχήν. Δηλαδή, ο κύριος Ζουράρις είναι υπερήφανος υπουργός μιας κατοχικής κυβέρνησης. Είναι παράλογο, όλα είναι παράλογα, αλλά δεν έχει καμία σημασία. Λέμε τα πάντα, τα παλιά και τα καινούργια, τα ίδια και τα αντίθετά τους, για όποιον θέλει ν’ ακούσει, ό,τι θέλει να ακούσει. Post truth και post factual politics, οι βαλκανικοί Τραμπ το λένε «ό,τι να ’ναι politics» αρκεί να μη φάμε ξύλο.
Με όλη αυτή την επικοινωνιακή φασαρία, δεν συνειδητοποιούμε ότι η κατάσταση δυο χρόνια τώρα είναι ακυβέρνητη. Ξεχνάμε ότι κυβέρνηση σημαίνει επίλυση προβλημάτων. Τι έχει λυθεί τα τελευταία χρόνια; Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, η κυβέρνηση της Αντιμεταρρύθμισης δημιουργεί προβλήματα αντί να λύνει. Άλλωστε γι’ αυτό δεν εξελέγη; Για να επαναφέρει τα πράγματα όπως ήταν «πριν από τα μνημόνια». Ε, αυτό κάνει, δεν μπορεί κανείς να την κατηγορήσει.
Το επαναλαμβανόμενο θέατρο που πια έχει καταντήσει μονότονο –διαπραγματεύσεις, τεχνικά κλιμάκια, Χίλτον, υψηλά κλιμάκια, Eurogroup, αξιολόγηση, δόσεις, φτου κι απ’ την αρχή– μας υπνωτίζει, μας εμποδίζει να δούμε ακριβώς τι μας συμβαίνει και γιατί. Η «αντιμνημονιακή» κυβέρνηση δεν είναι ότι αποτυγχάνει απλώς. Είναι ότι αποτυγχάνει ίδια με τους προηγούμενους. Δεν είναι ότι αποτυγχάνει ίδια. Είναι ότι αποτυγχάνει χειρότερα. Η κυβέρνηση Τσίπρα θα ακολουθήσει το δρόμο των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων και μάλλον θα έχει ακόμα χειρότερο δρόμο καθώς μέχρι τώρα πέρναγε συνέχεια όλα τα φανάρια με κόκκινο. Γιατί όμως; Γιατί αποτυγχάνει χειρότερα;
Κανείς δεν διατυπώνει τις απλές απορίες. Το σύστημα εξουσίας έχει καταφέρει να επιβάλει στην κοινή γνώμη ότι κάπως έχουμε μπει λόγω χρέους σε μια κατάσταση, η οποία ονομάζεται μνημόνια, για την οποία πληρώνουμε συνέχεια φόρους, μας κόβονται οι συντάξεις, χάνουμε τις δουλειές μας. Γιατί όμως μας συμβαίνουν αυτά;
Δηλαδή, εντάξει, το 2009 το κράτος μας είχε 24 δις πρωτογενές έλλειμμα. Το 2010 δεν μας δάνειζε κανείς, χανόμαστε. Χρειαζόμαστε ένα τεράστιο ποσό, για τέτοια ποσά χώρες όπως η Ουκρανία χρεοκοπούν κι εμείς το θέλαμε κάθε χρόνο. Κόλαση. Κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Έπρεπε μέσα σε 2-3 χρόνια, ευτυχώς όχι μονοκοπανιά που θα γινόμασταν Βενεζουέλα, αλλά σε μερικά χρόνια, να καταναλώνει το ελληνικό κράτος 25 δις λιγότερα. Ανέλαβαν οι ευρωπαίοι εταίροι το χρέος μας, αλλά έπρεπε κι εμείς να σταματήσουμε τα ελλείμματα κάθε χρόνο. Το επιτύχαμε. Οδυνηρά. Με λάθος τρόπο. Άδικα. Το καταφέραμε όμως. Κόψαμε 25 δις, δυσθεώρητο ποσό. Φτάσαμε από το 2014 σε ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς.
Τότε γιατί δυο χρόνια τώρα αυξάνεται ο Ένφια; Γιατί μειώνονται οι συντάξεις; Γιατί κόβεται το ΕΚΑΣ; Γιατί μειώνεται το κατώτατο φορολογητέο εισόδημα; Γιατί αυξάνεται ο ΦΠΑ; Γιατί μπαίνουν κι άλλοι φόροι; Γιατί πάλι «παίρνουν μέτρα»; Επειδή η κυβέρνηση πραγματοποιεί αυτό το οποίο υποσχέθηκε. Την παλινόρθωση του παλιού συστήματος. Γιατί οι Γραμματείες του κράτους από 70 έγιναν 140. Γιατί προσλαμβάνονται εκατοντάδες μετακλητοί και χιλιάδες έκτακτοι στο δημόσιο. Γιατί το μετρό και ο ηλεκτρικός έγιναν πάλι παθητικά και θα έχουν 61 εκατομμύρια ζημιές, ενώ ήταν κερδοφόρα το 2014. Γιατί ιδρύεται «γραφείο πρωθυπουργού» Θεσσαλονίκης. Γιατί η ΔΕΗ από κέρδη 90 εκ. πέρασε σε ζημιές 100 εκ. Γιατί η κρατική βιομηχανία ζάχαρης πήρε 70 εκ. επιχορήγηση. Γιατί η μισθοδοσία του δημοσίου αυξήθηκε κατά 146 εκατομμύρια. Γιατί το κόστος του κράτους είναι φέτος 1,7 δις πάνω από πέρυσι. Γιατί οι συνολικές δαπάνες Γενικής Κυβέρνησης, από 50,7% του ΑΕΠ που ήταν το 2014, ανέβηκαν στο 55,3% το 2015. Φτωχύναμε γιατί συνέβη αυτό που θέλαμε. Κάνουμε ό,τι κάναμε και πριν. Γιατί δεν πιστέψαμε ότι αυτό είναι αδύνατον χωρίς δανεικά.
Γι’ αυτό οι κυβερνητικές εφημερίδες κοροϊδεύουν για το «ποιος θέλει το μνημόνιο» ενώ όλοι θέλουν το μνημόνιο, δηλαδή κι άλλα δανεικά. Γι’ αυτό στήνεται συνεχώς το ίδιο σκηνικό, με τις ηρωικές διαπραγματεύσεις, τις νίκες και τις ήττες, τους αγώνες για το χρέος. Για να μη φανεί η χρεοκοπία του παρασιτικού συστήματος. Για να μη φανεί ότι ο κρατισμός και η κομματοκρατία απομυζούν ακόμα, και πάντα, την ελληνική κοινωνία. Νέα κόλπα επινοούνται κάθε μέρα, φορολόγηση των αναλήψεων από τις τράπεζες σκέφτονται τώρα, πράγμα που σημαίνει έμμεση υποτίμηση των χρημάτων που έχουν απομείνει στους πολίτες.
Η ελληνική κοινωνία φτωχαίνει κάθε μέρα περισσότερο. 7 χρόνια κρίσης και οι αιτίες είναι ακόμη άγνωστες για την πλειοψηφία. Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που, ως απάντηση της κρίσης, ζητάνε περισσότερη δόση από τη συνταγή που οδήγησε στη κρίση. Ακόμα και σήμερα πόσοι λένε ξεκάθαρα ότι το θέμα δεν είναι να αλλάξει απλώς η κυβέρνηση, αλλά να αλλάξει το μοντέλο της χρεοκοπίας; Το πολιτικό σύστημα δημιούργησε την απάτη των μνημονίων για να αποτρέψει την αλλαγή της χώρας. Επειδή οι οδυνηρές αλήθειες δεν ειπώθηκαν, η κατάρρευση της αντιμνημονιακής απάτης δεν οδήγησε στην αυτογνωσία αλλά στη σύγχυση, στην αναζήτηση του επόμενου δημαγωγού. Τα είδαμε όλα, τα ζήσαμε όλα, τα δοκιμάσαμε όλα και καθώς τελειώνει και το 2016, τίποτα δεν είναι ακόμα ξεκάθαρο. Η κοινωνία κουρασμένη, συγχυσμένη, δεν ξέρει τι της φταίει και ποιον να εμπιστευτεί.
«Θα ήταν πολύ καλό εάν μπορούσαμε να επιλύσουμε τα διμερή προβλήματά μας με την Τουρκία με διμερή ειλικρινή διάλογο, στηριγμένο όχι μόνο στο Δίκαιο αλλά και στη λογική»
15°
